Ζήσε το ΤΩΡΑ…..

Ζήσε το ΤΩΡΑ…..

Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα

Έχω ραντεβού…Έπλυνα το μπάνιο, σήκωσα τα χαλιά, έφτιαξα τις ντουλάπες.
Πήγε δώδεκα. Πέρασε η ώρα. Άφησα τα παράθυρα για αύριο. Ξημέρωσε μεσημέρι.
Άνοιξα τα βιβλία μαγειρικής.
Πήγα σούπερ μάρκετ, άδειασα τα ράφια. Μέχρι τελευταίας δεκάρας.
Θέρμανα την κουζίνα στους 180 βαθμούς. Στόλισα το ταψί αλλά το φαγητό μου, κάηκε.. Η βαφή στα μαλλιά μου έπιασε όμως. Γέμισε καπνό η κουζίνα, το σαλόνι, η κρεβατοκάμαρα. Νύχτωσε χωρίς οξυγόνο. “Καλύτερα, αύριο”, είπα.  

…Βγαίνοντας από το σπίτι βρήκα ΔΕΗ, ΟΤΕ, κοινόχρηστα. Κάποιος μου φώναξε “αγάπη μου;” έκλεισα τα πατζούρια αμέσως. Παρέμεινα πιστή στο ραντεβού μας.  Επιτέλους ήρθε το καλοκαίρι. Πήρα βαθιά ανάσα και συνέχισα να μεγαλώνω. Άρχισα δίαιτα. Μια βδομάδα χρειάζομαι. Τρέχω στο πάρκο κάθε μέρα. Χτενίζω τα μαλλιά μου εκατό φορές τις νύχτες, φοράω μάσκα και κοιμάμαι. Σε περιμένω ακόμα. Αφήνω πάντα χώρο στο κρεβάτι για σένα. Επιτέλους χειμώνας. Καλύτερα έτσι. Κάνει κρύο.Τα έπιπλα γέμισαν πάλι σκόνη. Το πρωί δουλεύω. Πενθώ. Κάτι. Δεν θυμάμαι τι. Είναι η ώρα για το χάπι. Μεγάλωσα. Σε περίμενα. Δεν θυμάμαι το όνομα σου. Δε θυμάμαι πια διεύθυνση, αριθμό. Πονάω. Εδώ και εκεί. Ίσως θα πεθάνω. Δεν προλαβαίνω.  Σ’ αγάπησα. Όχι! Σε έπλασα στο μυαλό μου.  Έχασα κιλά χωρίς καμία προσπάθεια. Δεν τρώω, το σπίτι είναι καθαρό, έχω λεφτά. Ήρθαν τα Χριστούγεννα. Δεν ακούω, δε βλέπω. Μόνο τα φωτάκια αναβοσβήνουν απ’ έξω. Κάποιος κλαίει. Το νιώθω φεύγω…Και δεν πρόλαβα να ζήσω με εκείνον που κάποτε με αποκάλεσε “αγάπη μου;” 
Έίναι αργά… Καληνύχτα!

(ακούγεται ήχος από ξυπνητήρι…)

Θεε μου όνειρο ήταν. Θέλω να προλάβω….

(άνοιξε την πόρτα και βγήκε…)