Χωρίς εσένα

Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα 

 

 

Θα μπορούσαμε αυτές τις δύο λέξεις να τις καθιερώσουμε και ως εθνική εορτή:  «χωρίς εσένα».  Πόσα πολλά μας θυμίζουν αυτές οι λέξεις… Όνειρα καμένα σε χιλιάδες αποτσίγαρα και χάδια ξεχασμένα σε μια υπόσχεση. Σέρνοντας τα πόδια μας μέσα στα χρόνια,  πόσα πολλά «χωρίς εσένα» πενθήσαμε;  Έρωτες που όρκους πατήσατε, πού είστε; Έπαψα να γράφω για σένα, Σάββα. Φίλοι μου παλιοί, που κάποτε μοιάζατε παρηγοριά, πού χαθήκατε;  Έπαψα να γράφω για σένα, Ιωάννα. «Δε ζω χωρίς εσένα», είπαμε κάποτε.  Έπειτα, η κατάφαση έγινε ερώτηση: «Πώς θα ζήσω χωρίς εσένα;»  Και τώρα πια φωνάζουμε:  «συνέχισα χωρίς εσένα».  Αυτή είναι η λογική εξέλιξη που, ποτέ μα ποτέ, δε θα συμφιλιωθεί με το συναίσθημα. Κάθομαι στην αυλή του πατρικού μου σπιτιού. Είναι όμορφα σαν άλλοτε. Πέφτει το χιόνι απαλό πάνω μου σα βαμβάκι. Η γειτόνισσα στόλισε κιόλας για τα Χριστούγεννα. Στάχτες ευτυχίας βγαίνουν από τις καμινάδες των σπιτιών. Στο τραπέζι υπάρχουν πάλι τα αγαπημένα μου μελομακάρονα. Στο χωριό μου επικρατεί χαρά.

Και φέτος θα γιορτάσουμε για σένα, «χωρίς εσένα», μπαμπά….

 

Αναμνήσεις…. Η πατρίδα όλων!!!!!

 

Επιμέλεια κειμένου: Νατάσα Παππά