«Βοήθησέ Με Να Το Κάνω Μόνος Μου» – Η Μαγεία Να Ακολουθείς Τη Μοντεσσοριανή Φιλοσοφία

Τη Μαρία Σιγαλού τη γνώρισα πριν από 5 χρόνια σε μια συνεδρία της “Ευτοκίας” (Πάτα το link) και ήταν η πρώτη φορά που άκουσα τον όρο Montessori. Ήμουν έγκυος στο πρώτο μου παιδάκι και ανίδεη-οπότε είχα αποφασίσει να επενδύσω χρόνο στο να μάθω όλα όσα έπρεπε να ξέρω για να πέσω κατευθείαν στα βαθιά νερά της μητρότητας φορώντας τουλάχιστον ένα σωσίβιο!

Είμαι σίγουρη πως αν όλες οι μέλλουσες μαμάδες κάναμε το ίδιο, σίγουρα θα βλέπαμε ότι όλες έχουμε ακριβώς τα ίδια θέματα, τις ίδιες αγωνίες, τις ίδιες σκέψεις και το ταξίδι θα ήταν πιο ανάλαφρο. Όπως και να χει, τώρα πια -καθώς θεωρώ τον εαυτό μου “έμπειρη” μαμά- θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τη δική μου ιστορία και τη μύησή μου στη μοντεσσοριανή φιλοσοφία. Εκείνη την ημέρα, η Μαρία με έκανε να νιώσω πολύ όμορφα με το γεγονός ότι σε λίγους μήνες θα γεννούσα -η ίδια είχε ήδη 4 παιδιά- και μας εξήγησε πώς ασχολήθηκε με το Μοντεσσοριανό σύστημα εκπαίδευσης που προέρχεται από την Ιταλίδα Μαρία Μοντεσσόρι.

Για όσους δε γνωρίζουν, η βάση του Μοντεσσοριανού συστήματος είναι η βαθιά εμπιστοσύνη στο παιδί και ο απεριόριστος σεβασμός στις ικανότητές του να αναπτυχθεί από μόνο του. Αυτό δηλαδή που λέει ένα παιδί στους γονείς και τους δασκάλους του είναι το «Βοήθησέ με να το κάνω μόνος μου», είμαι ελεύθερος και μέσα από τα λάθη μου μαθαίνω, έχω το δικό μου ατομικό ρυθμό, δε συγκρίνομαι με άλλους και είμαι ξεχωριστός οπότε βοήθησέ με να τα καταφέρω.

Με γοήτευσε ο τρόπος που προσέγγιζε τα παιδιά και αποφάσισα να ακολουθήσω μερικές από τις συμβουλές της Μαρίας σχετικά με το πώς μπορώ να κάνω το σπίτι πιο λειτουργικό, πώς μπορώ να ενθαρρύνω το παιδί μου να αυτοεξυπηρετείται και να μη ζητάει μονίμως βοήθεια από τους μεγάλους νιώθοντας μικρό, μόνο του και ανεπαρκές.

Κεφάλαιο mionido η φωλίτσα μου.

Το πιο όμορφο δώρο που χάρισα στον εαυτό μου – και αργότερα στις φίλες μου στο μαιευτήριο- ήταν το mio nido. Αυτό το μαλακό στρωματάκι αγκαλιάς για νεογέννητα από οργανικό βαμβάκι με βοήθησε να κρατάω τη μικρή πριγκίπισσα σταθερά και με αυτοπεποίθηση από την πρώτη μέρα. Με βοήθησε να δίνω το μωρό στον παππού και τη γιαγιά χωρίς να ανησυχώ για το πώς θα την πιάσουν. Με βοήθησε να την κοιμίζω στην αγκαλιά μου και μετά να την βάζω στο κρεβατάκι της χωρίς να ξυπνάει από τα κρύα σεντόνια και να κοιμάται άνετα σε σπίτια φίλων καθώς την έβαζα στο κρεβάτι πάνω στο mionido και δεν παραπονιόταν ποτέ. Η μυρωδιά της μαμάς ίδια. Αίσθηση ίδια. Ασφάλεια ίδια. Δεν είχα πρόβλημα να τη βάζω παντού για ύπνο αν είχα το mionidio μαζί. Εννοείται ότι το ίδιο κάνω και με το γιο μου. Συνταγή δοκιμασμένη. Συνταγή πετυχημένη.

Κεφάλαιο παιχνίδια.

Ποια μαμά θέλει να κάψει, να πετάξει, να σπάσει όλα αυτά τα κακόγουστα πλαστικά παιχνίδια που κυκλοφορούν στο εμπόριο και που κάνουν απαίσιους ήχους – θα το έλεγα και ηχορύπανση; Εγώ είμαι σίγουρα μία από αυτές. Πιστεύω βαθιά ότι το γούστο καλλιεργείται και παροτρύνω όλες τις μαμάδες να σκέφτονται πριν αγοράσουν το οποιοδήποτε ανούσιο παιχνίδι στα παιδιά τους. Ναι, τα παιδιά μαγεύονται από τα χρώματα και τους ήχους αλλά πολύ εύκολα μπορούμε να δημιουργήσουμε παιχνίδια από υλικά που έχουμε ήδη μέσα στο σπίτι μας. Όπως για παράδειγμα τα οικολογικά παιχνίδια που είναι εμπνευσμένα από τη μοντεσσοριανή φιλοσοφία, φτιαγμένα από αγάπη και οικολογικά υλικά.

Αυτά που εγώ λάτρεψα και τα δύο μου παιδιά επίσης λατρεύουν είναι οι συλλογές με τις ασπρόμαυρες κάρτες παρατήρησης και τα ανακαλύπτω 1 και 2. Παιχνίδια απλά αλλά πολύ χρήσιμα για την ανάπτυξή τους. Παιχνίδια από ξύλο και ύφασμα, απλά, λιτά και όμορφα. Ρίξτε μια ματιά και πείτε μου.

Εν κατακλείδι.

Η κόρη μου είναι τώρα 4 ετών και ο γιος μου 4 μηνών. Είχα την επιλογή να ακολουθήσω τα συμβατικά ή να πειραματιστώ με τα καινούρια. Επέλεξα το δεύτερο. Η κόρη μου δεν είχε κούνια. Την έβαλα κατευθείαν σε ένα στρωματάκι στο πάτωμα και ποτέ δεν ένιωσε να φοβάται ή να κλαίει επειδή είδε άσχημο όνειρο. Ποτέ δεν αγχώθηκα για το αν θα πέσει από το κρεβάτι γιατί ήταν πάντα χαμηλά. Ποτέ δεν μου ζήτησε νερό. Την έμαθα να παίρνει το ποτήρι και να βάζει μόνη της από την κανατούλα πάνω στο δικό της τραπέζι. Μπορούσε να ανοίξει μόνη της τη βρύση και να πλύνει τα χέρια της. Έμαθε να σέβεται το σπίτι και τους κανόνες. Τρελαινόταν να μετράμε φασόλια και να φτιάχνουμε πλαστελίνη με ζυμάρι. Κούμπωνε και ξεκούμπωνε τα κουμπιά και άνοιγε το φερμουάρ από παλιά ρούχα. Έμαθε να σέβεται τη φύση και να ζει σε αρμονία με αυτή. Να έχει άπειρη φαντασία και να φτιάχνει φανταστικές ιστορίες έχοντας στα χέρια της ένα απλό ξυλαράκι.

Δεν λέω ότι όλα αυτά ταιριάζουν σε κάθε μαμά. Η κάθε μία είναι διαφορετική και έχει άλλες αξίες, άλλες αρχές και άλλα βιώματα. Αυτό που ξέρω όμως σίγουρα είναι ότι κάθε παιδί είναι ο καθρέφτης των γονιών του. Και θέλει να κάνει τα ίδια ακριβώς πράγματα που βλέπει. Θέλει να μπορεί να τα κάνει. Και εμείς οφείλουμε να το βοηθήσουμε και όχι να επαναλαμβάνουμε μοτίβα τύπου “Είσαι μικρός και δεν μπορείς”. Η αυτοπεποίθηση χτίζεται από τη μικρή μας ηλικία. Πιστέψτε στα παιδιά σας. Είναι οι αυριανοί ενήλικες και πρέπει να τα ενθαρρύνουμε να βλέπουν τον κόσμο μέσα από τα δικά τους μάτια, ενισχύοντας τις ικανότητές τους και αφήνοντας τα ελεύθερα να πετάξουν για ένα καλύτερο κόσμο.

ALWAYS BE YOU
BE INSPIRED
BE AUTHENTIC