Βίλιαν Στασινού: “Η Τηλεόραση σε θέλει και λίγο στημένο, αλλά ένα ανήσυχο και ζωηρό πλάσμα δεν μπαίνει σε καλούπια”
Αυθόρμητη, ειλικρινής, αυθεντική… Ασχολείται με αυτό που αγαπά, την δημοσιογραφία. Δεν κρύβει όμως και το ενδιαφέρον της για την πολιτική, υπό προϋποθέσεις βέβαια…
Συνέντευξη: Θανάσης Παλούμης
Η δημοσιογραφία πως προέκυψε και κατά πόσον θεωρείς ότι τελικά…έκανες την σωστή επιλογή.
Όπως κάθε ωραίο, κάθε εθιστικό… Έτσι και η δημοσιογραφία, ήρθε στη ζωή μου, εντελώς ξαφνικά και τυχαία το 1993. Aπό τότε δεν έφυγε ούτε στιγμή από δίπλα μου, αλλά η αλήθεια είναι ότι είμαι κι εγώ απόλυτα πιστή μαζί της. Για αλλού πήγαινα, αλλού θα κατέληγα και τελικώς σε μία κρίσιμη διασταύρωση, διάλεξα έναν δρόμο που ξεπρόβαλε μπροστά μου την τελευταία στιγμή. Χωρίς φανάρι, χωρίς σήμανση, χωρίς καμιά πυξίδα…τον “γκαζώνω” 22 χρόνια! Δεν ξέρω αν έκανα την σωστή επιλογή, διότι δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Εκείνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια, παίρνω τόσες ηθικές ικανοποιήσεις, ίσως και περισσότερες απ’ όσες αξίζω.
Ποια είναι τα ρεπορτάζ ή οι συνεντεύξεις που ξεχωρίζεις κατά την μέχρι τώρα σταδιοδρομία σου;
Αξιώθηκα να κάνω αμέτρητες συνεντεύξεις, με μεγάλα πολιτικά πρόσωπα, πρόσωπα του καλλιτεχνικού χώρου, επιστήμονες σημαντικούς, αλλά για να πω την αλήθεια το αστυνομικό ρεπορτάζ αποτελεί πάντα πρόκληση για μένα. Εκεί ωστόσο, που έχω γίνει πολλές φορές ένα με το θέμα μου είναι το κοινωνικό ρεπορτάζ. Νιώθω ότι έχω ταχθεί να είμαι δίπλα στον πολίτη και θέλω η αποστολή μου να έχει πάντα αίσια κατάληξη.
Πως έγινε η πρώτη επαφή με την τηλεόραση;
Όπως κάθε πρώτη επαφή. Στην πρώτη ματιά λες τι γίνεται εδώ; Αναρωτιέσαι για λίγο αν το έχεις ή όχι… Από εγωισμό λες ναι το έχω και ορμάς στην μάχη. Το είδα από την πρώτη στιγμή σαν μία δουλειά, σαν όλες τις άλλες. Έπεσα μέσα σε θολά νερά και τελικά με λίγο κολύμπι, λίγο το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, λίγο τύχη, αρκετό αγώνα και λίγη αγωνία, τελικά καταφέρνεις και τη μάχη και τον πόλεμο.
Πως αισθάνθηκες;
Ικανοποίηση ότι μπορώ να το κάνω, αλλά η ικανοποίηση ολοκληρώθηκε όταν ένιωσα ότι και η τηλεόραση με θέλει μαζί της. Είκοσι δύο χρόνια μετά μπορώ να σου πω ότι σ’ ένα πράγμα δεν τα πήγα καλά μαζί της. Η Τηλεόραση σε θέλει και λίγο “στημένο”, αλλά ένα ανήσυχο και ζωηρό πλάσμα δεν μπαίνει σε καλούπια… Εκφράζομαι, κινούμαι, φτιάχνω τα μαλλιά μου, θυμώνω (γέλια)…
Ραδιόφωνο, τηλεόραση, εφημερίδα ή διαδίκτυο;
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε τα κάνω όλα αυτά παράλληλα. Αφενός στον ‘Όμιλο ΒΗΜΑ” με τις τηλεοπτικές μου εκπομπές “ΒΗΜΑ στον Πολίτη” και “ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ”, στον “ΒΗΜΑ 90,1”, με την καθημερινή ραδιοφωνική δίωρη εκπομπή μου, στο “Vimanews.gr” , αλλά και στην καθημερινή εφημερίδα “ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ”, μοιράζω καθημερινά τις επαγγελματικές μου ώρες, τις πινελιές μου, τις σκέψεις μου, τους προβληματισμούς μου… Πίστευα πάντα ότι μετά από 22 χρόνια δουλειάς θα δούλευα λιγότερο, αλλά τελικά δουλεύω περισσότερο. Σαν παλιά στο κουρμπέτι θα σου πω ότι η εφημερίδα ολοκληρώνει έναν δημοσιογράφο, τον κάνει καλύτερο… Kαι ναι, την αγαπώ πολύ γιατί μ’ έκανε σ’ όλη αυτή την πορεία να σκέφτομαι περισσότερο. Στην εφημερίδα προλαβαίνεις να σκεφτείς, στα ΜΜΕ της αμεσότητας και της ταχύτητας δυστυχώς όχι…
Λειτουργείς ομαδικά;
Φυσικά! Ομαδικά μπορείς να πετύχεις τις μεγαλύτερες κατακτήσεις. Μου αρέσει πολύ να μοιράζομαι, χαρές, επιτυχίες, αγωνίες, ώρες, στιγμές… Φέτος διδάσκω στα Δημόσια ΙΕΚ Δημοσιογραφίας κι ακόμη και με τους σπουδαστές μου έχω δεθεί πολύ. Μεταδίδοντάς τους γνώσεις, εμπειρία αλλά κυρίως την ευθύνη που είναι το μεγαλύτερο προσόν για την επόμενη μέρα…
Σε έχει φέρει ποτέ κάποιος καλεσμένος σε δύσκολη θέση;
Σε δύσκολη θέση όσο κι αν ακούγεται με δόση μετριοφροσύνης – το εννοώ – με φέρνουν τα κομπλιμέντα και τα ευχαριστώ ανθρώπων που μέσα από τη λειτουργία μας, έχουμε βοηθήσει. Δεν έχω παράπονο, οι καλεσμένοι μου, μου έχουν φερθεί με σεβασμό και εκτίμηση.
Υπήρξαν άνθρωποι που σε παρακάλεσαν να τους κάνεις θέμα στην εκπομπή σου προκειμένου να μείνουν στην επικαιρότητα;
Για να με παρακαλέσουν προϋποθέτει ότι έχω αρνηθεί ή προβάλλω δικαιολογία για να μη τους φιλοξενήσω. Δεν με παρακάλεσε ποτέ κανένας, γιατί δύσκολα αρνούμαι. Θα αρνηθώ αν είναι για κακό σκοπό ή παραπληροφόρηση. Σε αυτό είμαι κάθετη.
Τηλεοπτικά πρότυπα είχες, έχεις;
Δεν είχα, ούτε έχω, γι’ αυτό δεν μοιάζω σε κανέναν. Προτιμώ τον αυθορμητισμό μου, τον δικό μου τρόπο. Αυτόν που πορεύομαι όλα αυτά τα χρόνια, παρά έναν συνηθισμένο που ο τηλεθεατής θα σκέφτεται: “Βρε ποια μου θυμίζει, ποια μου θυμίζει;”
Τι σε ενοχλεί;
Ώρες ώρες με ενοχλούν τα πάντα (γέλια)… Αλλά ακόμα κι όταν με ενοχλούν όλα, τα κρατάω σε απόσταση και μόνο για μένα, ώστε να μην επηρεάσουν οτιδήποτε άλλο. Το ψέμα με ενοχλεί θανατηφόρα. Είναι τόσο απλή η αλήθεια, δεν την ξεχνάς ποτέ. Με ενοχλεί να με αδικούν και να με κρίνουν χωρίς να με ξέρουν. Μόνο από αυτό που φαντάζονται, ότι είμαι από μια ματιά στην τηλεόραση. Δεν θέλω ούτε να μου βάζουν, αλλά ούτε και να βάζω αβασάνιστα ετικέτες.
Αντιδράς;
Αντιδρώ τις περισσότερες φορές. Όταν με πνίγει το δίκιο, φωνάζω ναι, ξεφεύγω και λίγο, θα ξεθυμάνω και μετά είναι σαν να μη τρέχει τίποτα. Δεν κράτησα ποτέ κακία.
Αυτοκριτική;
Παλιά όχι και τόσο. Ξέρεις όταν είσαι στην απόλυτη νιότη νομίζεις ότι μπορείς να κλείσεις στα χέρια σου όλο τον κόσμο. Μεγαλώνοντας όμως κάνεις την αυτοκριτική σου. Εγώ κάνω αυτοκριτική τώρα και για τις φάσεις της ζωής μου που δεν έκανα… Μαζί με αυτή κάνω και αυτοσαρκασμό και δεν σου κρύβω ότι το διασκεδάζω.
Υπάρχει κάτι που κρύβεις;
Είμαι ένα ανοιχτό βιβλίο. Αλλά ναι και στα βιβλία ο συγγραφέας έχει κάτι που δεν το μοιράζεται με κανέναν…
Τι θα άλλαζες;
Στη ζωή μου; Τίποτα. Στη δουλειά μου; Τίποτα. Στον χαρακτήρα μου; Να μη βαριέμαι τόσο εύκολα… Στην εμφάνισή μου; Τη μύτη μου αν δεν φοβόμουν τις επεμβάσεις!
Κλαις εύκολα;
Υπάρχουν συγκεκριμένα συναισθήματα που είναι τόσο δυνατά, περισσότερο και από τον εγωισμό… Και ναι, όταν αυτά με διακατέχουν κλαίω εύκολα, με τον εγωισμό μου να πηγαίνει βόλτα!
Συγνώμη λες;
Έχω πληγώσει ανθρώπους χωρίς να το θέλω, κυρίως γιατί τους είχα μάθει, να είμαι κοντά τους πολύ και μετά λιγότερο. Το αποτέλεσμα δεν αλλάζει, τους πλήγωσα και τους ζητώ συγνώμη.
Υπάρχει κάποια που χρωστάς;
Υπάρχει. Στον έναν και μοναδικό άνθρωπο που ανέχεται τα ξεσπάσματά μου, την άδικη πολλές φορές συμπεριφορά μου, που ότι και να κάνω με αγαπάει με τον ίδιο μοναδικό τρόπο. Στη μαμά μου. Της χρωστάω πολλές συγνώμες…
Τι σε κάνει έξαλλη;
Η αδικία και το ψέμα.
Πέντε πράγματα που δεν γνωρίζουμε για σένα…
Απαντάω με απόλυτη ειλικρίνεια στις συνεντεύξεις . Φοβάμαι τα αεροπλάνα, δεν πετάω, παρά μόνο στα σύννεφα για να ονειρευτώ από ψηλά και να δω τον κόσμο σαν ζωγραφιά. Δεν έχω πολλούς φίλους, ελάχιστους. Φοβάμαι το γήρας, δεν ξέρω αν θα μπορέσω να το διαχειριστώ . Όταν ακούω ασθενοφόρα με κυριεύει η ανασφάλεια, ότι κάποιος δικός μου έπαθε κάτι κι αρχίζω να τους τηλεφωνώ…
Αν, μ’ ένα μαγικό ραβδί, μπορούσες να αλλάξεις κάτι στη σημερινή Ελλάδα, ποιο θα ήταν αυτό;
Θα ζητούσα από όμορφα και καλλιεργημένα μυαλά, από αγνούς ανθρώπους της δουλειάς, της επιστήμης και της επιχειρηματικότητας να αντικαταστήσουμε όλοι μαζί ότι σάπιο, δοκιμασμένο και φθαρμένο, υπάρχει στο τόπο μας. Σ’ αυτή την προσπάθεια θα συστρατευόμουν δίχως δεύτερη σκέψη. Όχι μόνο με το ραβδάκι που μόλις μου δάνεισες, δεν πιστεύω άλλωστε σε μαγικό ραβδί, αλλά σε καθαρούς και ηθικούς ανθρώπους που το θέλει η καρδιά τους και ο τσαμπουκάς τους, να πάψουν να είναι στο ίδιο έργο θεατές.
Πέρα από την δημοσιογραφία, υπάρχει κάτι άλλο το οποίο ονειρεύεσαι να κάνεις;
Ονειρεύομαι να συνεχίσω να σκέφτομαι με τη φρεσκάδα της νιότης. Να αποδίδω με την αποτελεσματικότητα του ενήλικα, να έχω για οδηγό την εμπειρία ενός υπερήλικα, αλλά στο τέλος να μπορώ πάντα να μηδενίζω το κοντέρ και να το βάζω όπου θέλω εγώ. Ζητάω πολλά; Και επειδή ξέρω που το πας, η πολιτική με ενδιαφέρει, αλλά μόνο για να δοκιμάσω τον εαυτό μου, για να αποδείξω πρώτα σε μένα και κατόπιν σ’ έναν ολόκληρο κόσμο που με στηρίζει δύο δεκαετίες τώρα, τόσο μοναδικά και τόσο θερμά, ότι υπάρχουν και άνθρωποι που έμαθαν να μη βάζουν δάχτυλο στο μέλι. Που δεν αλλάζουν από την εξουσία. Που έχουν μάθει να πορεύονται με το σταυρό στο χέρι και το γουστάρουν τρελά!
Υπάρχει κάποια ερώτηση την οποία δε σου έκαναν ποτέ, αλλά θα ήθελες να απαντήσεις;
Ναι. Δεν έχω χρήματα, δεν έχω καταθέσεις, έχω ατελείωτα παπούτσια και ρούχα… Πάντως, αν είχα χρήματα κάποια στιγμή της ζωής μου, θα ήθελα να φτιάξω ένα ορφανοτροφείο και να ασχοληθώ αποκλειστικά με αυτό. Το θέλω πολύ.
Στο ευχόμαστε…
Σας ευχαριστώ πολύ!
* Η Βίλιαν Στασινού είναι δημοσιογράφος στον “Όμιλο ΒΗΜΑ” (ΒΗΜΑ τηλεόραση – ΒΗΜΑ 90,1 – Vimanews.gr), καθώς και στην εφημερίδα “ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ”, στα Ιωάννινα.
SHARE
RECENT
