Βικτώρ: Ένας υπερφυσικός μπέμπης

Το έργο ορόσημο του σουρρεαλιστικού κινήματος, «Βικτώρ ή τα παιδιά στην εξουσία», που έγραψε ο Ροζέ Βιτράκ το1928, και που πρωτοπαρουσιάστηκε στην Ελλάδα από τον Κάρολο Κουν κατά την περίοδο 1973-74, ανέβηκε και πάλι στο Θέατρο Τέχνης και πρώτη φορά παγκοσμίως με τη μορφή μουσικού έργου. Υπεύθυνοι ο Σταμάτης Κραουνάκης και η Μαριάννα Κάλμπαρη.

Η κρίση συνίσταται ακριβώς στο γεγονός ότι το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν μπορεί να γεννηθεί: σ’ αυτό το μεσοδιάστημα εμφανίζονται τα πιο ποικίλα νοσηρά φαινόμενα. Antonio Gramsci: Quaderni del carcere, Q3 §34

Ο Βικτώρ, είναι ένα “παρά φύσιν έξυπνο”, υπερανεπτυγμένο εννιάχρονο αγόρι που καταλαβαίνει τα πάντα, αλλά δεν έχει προλάβει ακόμα να ζήσει τίποτα. Την ημέρα των γενεθλίων του, αυτό το μέχρι σήμερα παιδί-υπόδειγμα με την προδιαγεγραμμένη “καριέρα μοναχογιού” της αστικής τάξης, αποφασίζει να “τινάξει το σπίτι του στον αέρα”. Αποκαλύπτοντας τη μοιχεία του πατέρα του, ο Βικτώρ θα ξεσκεπάσει με βίαιο τρόπο όλη την υποκρισία και τη σαπίλα της οικογένειας αλλά και της τάξης του. Θα σπείρει την καταστροφή. Αλλά θα καταστραφεί και ο ίδιος γιατί θα συνειδητοποιήσει ότι έχει ήδη “μολυνθεί” από το περιβάλλον του.

Όταν είχαμε πρωτοδεί το έργο στο υπόγειο του Κουν (Ο Μίμης Κουγιουμτζής νομίζω έκανε τον Βικτώρ) ήταν πολύ της μόδας η πολιτικοποίηση, η αμφισβήτηση, οι ιδεολογίες και η πάλη των τάξεων. Ήταν πολύ της μόδας και ο σουρεαλισμός. Βλέπαμε τις ταινίες του Μπουνουέλ και ηδονιζόμασταν. Σήμερα που τα πράγματα έχουν γίνει μπάχαλο, και η γελοία η κοινωνία μας πιστεύει μόνο στο χρήμα, τι νόημα έχει αυτό το έργο και γιατί πρέπει να το ξαναδούμε; ….

Διαβάστε την συνέχεια στο nikosonline.gr