“Βγαίνεις μια βόλτα και η ζωή σε φέρνει αντιμέτωπη με τον κάδο…. μην σε ψάχνεις μέσα μου, εκεί σε άφησα!”
Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα
<<….Βγαίνεις μια βόλτα και η ζωή σε φέρνει αντιμέτωπη με τον
κάδο…. μην σε ψάχνεις μέσα μου, εκεί σε άφησα!>>
Κι όσο για τον έρωτα;
στιγμιαία απόλαυση, πολύ στιγμιαία!
Κι όσο για την αγάπη;
πανταχού παρούσα!
κι όσο για την προδοσία;
άφεση αμαρτιών!
κι όσο για τη ζωή;
συνεχίζεται!
……Νιώθω σαν να ήπια ένα μπουκάλι ουίσκι, πεσμένη στην εξώπορτα του
σπιτιού μου φωνάζοντας ”η ζωή είναι σκατά”. Ξύπνησα με άγριες
διαθέσεις, για την ακρίβεια δεν κοιμήθηκα καθόλου. Στριφογύριζα στο
κρεβάτι μου όλη νύχτα. Είδα τα αστέρια να βγαίνουν, το φεγγάρι να
χάνεται και, δειλά, τις αχτίδες του ήλιου να κοπανάνε στο παράθυρό
μου. Τίποτα από όλα αυτά τα ρομαντικά δε με εμπόδισε να σκεφτώ την
απιστία του πρώην, την προδοσία μιας φίλης, την ειρωνεία του γείτονα,
την απουσία του Θεού. Κοιτάζοντας για ώρες το ταβάνι σκεφτόμουν όλα τα
πιθανά σενάρια εξόντωσής τους. Να χαράξω το πολυτελέστατο τζιπ του
πρώην, να κάνω ανελέητο σεξ με το σύντροφο φίλης (η κατινιά σε όλο της
το μεγαλείο), να κόψω όλα τα λουλούδια από τις γλάστρες του γείτονα
και να τα κάνω στεφάνι στα μαλλιά μου.
Κάθε φορά που έφτιαχνα το πιθανό σενάριο και έλεγα “Ναιιιιι το βρήκα”,
στιγμιαία ένιωθα ανακούφιση. Τίποτα όμως δεν κρατούσε περισσότερο από
λίγα λεπτά. Βίαια έμπαιναν στο μυαλό μου τα πρώτα <<σ’αγαπώ>> του
πρώην, η ανησυχία της φίλης μου την ημέρα που δεν της χαμογέλασα, ο
καφές που με κέρασε ο γείτονας τις προάλλες, το θαύμα (του Θεού;) να
σωθεί από το βέβαιο θάνατο ένας αγαπημένος μου άνθρωπος. Τελικά η
μοίρα του κάθε ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του. Έμεινα στα αυγά μου
και συνέχισα να τα κλωσάω.
Οι φωτογραφίες του μυαλού δε θέλουν κάψιμο, γιατί η στάχτη μένει…
Πρέπει να τις αφήσεις σε μια γωνία και να καταφέρεις να ξεχάσεις πού
τις άφησες. Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι τα λόγια μιας φίλης που
αποφάσισε να ζήσει μόνη, μακριά από ανθρώπους, με τα αγαπημένα της
ζώα. Απέφευγα να πηγαίνω σπίτι της. Τα λόγια της όμως δεν τα ξεχνάω:
<<θα έρθει καιρός που θα φοβάσαι περισσότερο τους ανθρώπους από αυτά
>>, μου έλεγε. Ο καιρός ήρθε και αδυνατώ να χωθώ σ’ αυτή τη μοναξιά. Θα
έπρεπε να υπάρχει επέμβαση μυαλού: να μπορεί κάποιος να τοποθετήσει
μέσα μας ανιχνευτή μιας και μόνο λέξης, του <<σ’αγαπώ>>. Κάθε φορά που
την λέμε ή την ακούμε να χτυπάνε καμπανάκια προειδοποίησης. Ψέμα ή
αλήθεια!
θα ήθελα να σκέφτομαι σαν τα παιδιά και ας με χαρακτήριζαν αφελή. Αυτό
θα ήταν λιγότερο επώδυνο. θα ήθελα να βάλω πάνω μου μια ταμπέλα που να
γράφει: << Προσοχή σκέφτομαι ακόμα σαν παιδί >> και ας με θεωρήσουν
κάποιοι ξεπερασμένο μοντέλο. Είμαι! Ανήκω σε εκείνη την εποχή που η
αγάπη ήταν αγάπη, που η φιλία ήταν φιλία, που ο γείτονας ήταν ο καλός
γείτονας, που ο Θεός υπήρχε.
Αναρωτιέμαι όμως: υπήρχε άραγε τέτοια εποχή ή ανήκει μόνο σε στίχους ποιητών;
Όπως λέει και ένα ποίημα του Τ. Λειβαδίτη <<όταν δεν πεθαίνουμε ο ένας
για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί >>.
Σήμερα θα βγω μόνη μια βόλτα. θα απολογηθώ στον εαυτό μου και θα
ακρωτηριάσω το συναίσθημά μου από όσους με πόνεσαν. Αυτή θα είναι η
εκδίκησή μου, η σωτηρία μου! Πριν όμως από αυτό θα τους ευχαριστήσω…
Αν δεν υπήρχαν, δε θα είχα σκεφτεί να βγω στο δρόμο, να περπατήσω
μόνη, να γνωρίσω την ανεκτίμητη αξία της μοναξιάς που, αν την
διαπραγματευτείς σωστά, είναι σαν νοερά να βρίσκεις τον ανιχνευτή της
αγάπης. Κανείς ποτέ μετά δε μπορεί να σε παραπλανήσει. Παύεις να είσαι
η μικρή Νεφέλη. Την πρώτη μέρα της ζωής μας διδασκόμαστε την αποκοπή
του ομφάλιου λώρου της μητέρας μας, κι όμως πολλοί πεθαίνουμε με άλυτο
το γρίφο της μοναξιάς…
Οι αγάπες και οι φιλίες που χάθηκαν στο χρόνο σαν παζλ τοποθετούνται
μέσα μας. Κάποια κομμάτια είναι πιο μεγάλα, πιο πολύχρωμα… Αυτά με
ένα κλικ τοποθετούνται πάνω από την καρδιά μας.
Θέλω να πάω μια βόλτα σήμερα και ας βρέχει…. Είμαι προσηλωμένη στην
επιθυμία μου να αυτοπροσδιοριστώ!
SHARE
RECENT
