Τρίτο μάτι-Διαίσθηση-Ένστικτο

Ακούς την φωνούλα μέσα σου; Τρίτο μάτι, διαίσθηση, ένστικτο. Το αντιλαμβανόμαστε; Όταν το αντιληφθούμε, το ακούμε; Όταν το ακούσουμε το λαβαίνουμε υπ’ όψιν μας;

Τα σκεφτόμουνα αυτά τις προάλλες όταν συνέβη κάτι στη ζωή μου και διαπίστωσα για άλλη μια φορά, πόσο σημαντικό είναι να ακούς αυτή την μικρή φωνούλα μέσα σου, που σε προειδοποιεί για τους πάντες και τα πάντα. Και πόσο πιο σημαντικό, να την εμπιστεύεσαι!!!

Όταν γεννιόμαστε και μερικά χρόνια μετά, αυτή την φωνή την ακολουθούμε χωρίς να το σκεφτόμαστε καν. Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει, αλλά την ακολουθούμε γιατί το θεωρούμε απόλυτα φυσικό. Με το πέρασμα των χρόνων και μπαίνοντας στην «τράπεζα πληροφοριών» μας διάφορες οικογενειακές και κοινωνικές νόρμες, που υποτίθεται, πάνω σ’ αυτές πρέπει να κινούμαστε, αυτή η φωνή αρχίζει και γίνεται όλο και πιο σιγανή. Ή, για να το πω πιο σωστά, αρχίζουμε και την σιγάζουμε ή την αγνοούμε, συνήθως, προτάσσοντας την περίφημη λογική μας.

Δεν έχω σκοπό να πω ποιο είναι το σωστό και ποιο όχι και να νουθετήσω κανέναν….. όχι! Αυτό είναι δουλειά και ευθύνη του καθενός από μας να το κάνει για τον εαυτό του και να βρει τι τον εξυπηρετεί. Άλλωστε μιλάω μόνο μέσω δικών μου εμπειριών και παρατήρησης.

Μέχρι και που έφτασα στην εφηβεία, αυτό που λέμε ένστικτο ή διαίσθηση, μου ήταν πολύ ανεπτυγμένο. Μερικές φορές «τρόμαζα» από το πόσο πολύ δούλευε. Σαν τα σκυλιά που καταλαβαίνουν πότε θα έχουμε σεισμό, κάπως έτσι καταλάβαινα πότε θα συμβεί κάτι ή αν ο άνθρωπος που με πλησιάζει ταιριάζει σε μένα ή όχι, αν έχει καλές προθέσεις ή όχι, αν οι επιλογές που πάω να κάνω είναι σωστές για μένα ή όχι (εννοώ στην έκβασή τους). Μεγαλώνοντας άρχισα σιγά-σιγά να «μεταλλάσσομαι». Να αμφισβητώ να φερθώ με τον τρόπο που μου έλεγε το ένστικτό μου να φερθώ. Να σκέφτομαι ότι δεν είναι σωστό να απορρίψω αυτόν τον άνθρωπο που έρχεται κοντά μου αλλά εγώ δεν τον γουστάρω με τίποτα, γιατί είναι συγγενής, γιατί είναι αντικοινωνικό να το κάνω, γιατί μπορεί να στεναχωρήσω τους δικούς μου, γιατί μπορεί να φανώ λίγη στην παρέα. Να σκέφτομαι ότι «σιγά τώρα, επειδή μου λέει το ένστικτο να μην πάω απ’ αυτόν τον δρόμο να μην πάω; χαζομάρες». Και φυσικά κάτι ήξερε η φωνούλα μέσα μου, γι’ αυτό μου τύχαιναν ένα σωρό αναποδιές. Κι άλλα πολλά.

Ξέρετε είναι κι αυτό σαν τους μύες μας, που αν δεν τους γυμνάζουμε ατροφούν. Αν δεν του δώσουμε την σημασία που του πρέπει, ατροφεί. Κι όταν ατροφήσει μετά δεν το ακούς καθόλου κι απορείς γιατί δεν μου βγαίνει τίποτα ρε παιδί μου; Τόσο γκαντέμης; Όχι, δεν είναι θέμα γκαντεμιάς, είναι ότι έχεις τραβήξει το καλώδιο της εσωτερικής σου σύνδεσης και δεν επικοινωνείς με το μέσα σου.

Όταν λοιπόν κατάλαβα ότι αυτό είχα κάνει, είχα αποσυνδεθεί από το σύμπαν που με περιβάλλει και με το οποίο είμαι ΕΝΑ, και πλανιόμουνα ούτε κι εγώ ξέρω πού, σαν την Σάντρα Μπούλοκ στο “Gravity”, συνειδητοποίησα ότι χρειάζεται να αρχίσω την εκγύμναση του μυός που λέγεται ένστικτο, διαίσθηση, τρίτο μάτι. Δεν ήταν εύκολο να επανέρθω. Δεν ήταν εύκολο να ξαναπιστέψω σε μένα και στην μικρή, γλυκιά, ευγενική φωνούλα μέσα μου. Πήρε χρόνια ομολογουμένως, αλλά αρχίζοντας να βλέπω την πρόοδο σιγά-σιγά και τα αποτελέσματά της, σκέφτηκα ότι αξίζει τον κόπο, την επιμονή, την υπομονή να επανασυνδεθώ με το κομμάτι του σύμπαντος που υπάρχει σε όλους μας και που μας προφυλάσσει από τόσες πολλές κακοτοπιές και «λάθος» αποφάσεις. Κι ακόμα το δουλεύω, και θα το δουλεύω όσο ζω φαντάζομαι!

Αγαπημένοι μου, υπόσχομαι να μην ξανααγνοήσω το ένστικτό μου. Και κάποιος μπορεί να πει «η λογική όμως σε προφυλάσσει από στραβοπατήματα και πληγές». Για καθίστε και σκεφτείτε όμως (πραγματικά και ειλικρινά) θα στραβοπατούσαμε και θα πληγωνόμασταν αν ακούγαμε την φωνή μέσα μας; Αν της δίναμε τη σημασία που έπρεπε να της δώσουμε και δε λέγαμε «Έλα μωρέ τώρα, εγώ θα το κάνω και στην πορεία βλέπουμε, μπορεί και να τ’ αλλάξω». Εγώ πάντως όχι, εσείς ;