Τρεις μέρες μακριά σου…

Τρεις μέρες μακριά σου…

Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα

Τις νύχτες προσεύχομαι να ξημερώσει γρήγορα για να σε συναντήσω. Να ακουμπήσω το χέρι μου πάνω στο δικό σου δήθεν για να σου δείξω κάτι. Να δω τα χείλη σου να ακουμπάνε το καλαμάκι του καφέ και να ρουφάνε με μανία. Τη γλώσσα σου να γλύφει τη σταγόνα καφέ στα χείλη σου. Να σου λεω μπλα μπλα μπλα και εσύ να χαμογελάς. Να βρίσκεις χαριτωμένη κάθε μου ανοησία. Να με βρίσκεις γλυκιά σαν ζάχαρη. Και εγώ να κάνω πως θυμώνω μήπως και καλύψω την τόσο εύκολη μετάβαση μου όπως και όποτε εσύ το αποφασίσεις. Σαν πλαστελίνη μπορείς να τοποθετήσεις πάνω μου χαμόγελα, δάκρυα η ότι άλλο αποφασίσεις. Με φιλάς στο λαιμό αργά-αργά και εγώ νιώθω την τρυφερότητα σου να με πυροβολεί στο κεφάλι. Βλέπω να εκτινάσσονται οι σκέψεις μου στον αέρα. Θεέ μου βλέπω να πέφτουν πάνω σου οι λέξεις μου, τα θέλω μου κι αναμνήσεις μου. Τι ντροπή! Εκεί αρχίζω πάλι το μπλα μπλα μπλα για να ξεφύγω απο το ξεγύμνωμα μου. Με ντύνεις πάλι τρυφερότητα και έπειτα χωρίζουμε… Πάνε τρεις μέρες που έχω να σε δω. Μου λείπεις. Μια λέξη που με την πρώτη σφαίρα τρυφερότητας σου θα ανατιναχτεί ξανά πάνω σου!