Το ταξίδι της μικρής Αμέλεια στην δική της Ιθάκη!

Story by Άννα Ζηνιδάκη

Τα παιδιά ξέφρενα γελούσαν και τριγύριζαν εκείνο το σημείο. Οι γονείς περήφανοι θέλανε όλοι ,να αναδείξουν τις επιδόσεις τους. Τα πάντα ήταν έτοιμα για τη γιορτή,τα πάντα μαρτυρούσαν τις προετοιμαςίες,που είχαν γίνει με κάθε λεπτομέρεια και είχαν τηρηθεί και οι παραμικροί κανόνες,ιςάξιας και ιςότιμης διεξαγωγής τους.

Ηταν το Καλοκαιράκι του 90.,,τα πάντα είχαν κατακλυστεί από πλειάδα κόσμου και θαυμαστών εκείνου του εγχειρήματος.
Τα παιδιά στις θέσεις τους,οι γονείς σαν παγόνια,να στέκονται εκεί στην εξέδρα και οι λιλειπούτειοι πρωταγωνιστές να ξεκινούν τα διάφορα αγωνίσματα,κολύμβησης.

Ολα είχαν γίνει για ένα σκοπό. Τα εισιτήρια πάμπολλα ,μα η ευθύνη ,η έννοια και κυρίως η αγωνία είχε πάει στο αποκορύφωμά της,

Τα παιδάκια τελείωσαν όλα με τη σειρά τους ,όπως είχαν οδηγηθεί απ τους προπονητές τους,σε μια απόλυτη αρμονία ,κινήσεων,έναρξης εκείνων των αγώνων.

Παρούσα φυσικά και η Αμέλεια,ένα όμορφο σγουρομάλλικο ,κοκκινόξανθο κοριτςάκι,που όμω\ς εκείνο το όμορφο και χαρούμενο που κατέβαλλε προσπάθεια να το διατηρήσει χαρω πό,είχε αρχίσει και κύματα,ψεγάδια άγχους και αγωνίας ,άρχισαν να διαμαρτύρονται.

Στην αρχή είχε μάλλον,άγνοια κινδύνου να το πω,άγνοια για την κατ’άσταςή του,αλλά κυρίως το πιο σίγουρο ήταν πως τώρα πια ήξερε,για τα καλά την αλήθεια.

Αν και στην αρχή δείλιασε, ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό του,μάλλον για δευτερόλεπτα,συνάμα αποφασιστικό και εντελώς αποστασιοποιημένο ,από την ως τώρα σκοτεινιά του και μελαγχολία του,φρόντισε,φόρεσε το ωραιότερό της χαμόγελο .

Αποφάσισε να ανέβει στην εξέδρα, εκεί που χε γίνει η απονομή των μικρών αγοριών και κοριτσιών και να απευθύνει ένα λόγο,σύννεσης,ωριμότητας,αλλά κυρίως ,παρότρυνσης.

Η όμορφη ατμόσφαιρα,η χλιδάτη εκείνη υπερπαραγωγή,θαλασςίων παιχνιδιών,αγώνων και κάθε τι που θα τραβούσε και θα προςέλκυε κάθε επισκέπτη,έδωσε τη σκυτάλη σε μια μεςτή και ώριμη αντίδραση,σε μια επιβεβαίωση δασκάλων και προπονητών της.

Ναι,,,η μικρή Αμέλεια,μόλις απεύθυνε το λόγο στους επισκέπτες εκείνης της μέρας αφού τους ευχαρίστησε,μετέδωσε και το δικό της μήνυμα.

Ηξερα τα πάντα απ την αρχή για ποιο λόγο έγινε η εκδήλωση και που αποσκοπούσε η παράδοση των χρημάτων απ τα εισιτήρια αυτής.

Το μόνο που δεν ήξερα ,ήταν πόσο σοβαρή ήταν ή όλη μου κατάσταση,που με καθήλωσε σ αυτό το φιλικό ,εδώ και τόσο καιρό αναπηρικό καροτςάκι,άσχετα αν απ την αρχή το μίσησα και ήθελα να το αποχωριστώ μια για πάντα.

Μια απρόσμενη ή μάλλον μια επιπόλαια βουτιά μου απ το βατήρα ,τότε που προπονιόμουν,είχε τη δυσάρεστη συνέπεια,να τραυματιστώ και να καθηλωθω ,για αρκετό καιρό.

Η αγάπη το νοιάξιμο ,η φροντίδα των δικών μου,των δικών σας και κυρίως όλων όσων μ αγαπούν και με λατρεύουν,είναι η δύναμη ,το έναυσμα και ο βατήρας,που αγγίζω και θα εκτοξευθώ ,πιστέψτε με,ώστε να κερδίσω το στοίχημα με τη ζωή,να βγω νικήτρια .

Την επόμενη φορά ,σας το υπόσχομαι,θα είμαι κι εγώ εδώ πάνω, θα με χειροκροτήσετε και φυσικάθα σας το εχω αφιερωμένο ,το κύπελό μου.

Σημαδία δεν έχει αν είναι χρυσό,ασημένιο ή χάλκινο, σημασία και μοναδική αξία έχει το ταξίδι,στην Ιθάκη του καθενός και της καθεμιάς μας.