Το Νοσταλγικό Μέλλον Της Μόδας.

Γράφει η Μαρία Διαμάντη

Καθώς ο Φλεβάρης πλησιάζει στο τέλος του αρχίζω να θυμάμαι και να αναπολώ το παρελθόν. Βλέπετε έχω μερικές φορές αναλαμπές νοσταλγίας. Μπαίνει η άνοιξη σε λίγο – αυτός είναι ο λόγος – και πλησιάζουν τα γενέθλια, όχι τα δικά μου αλλά του ατελιέ. Οχτώ χρόνια πέρασαν από τη μέρα που πρωτομπήκα εδώ και άναψα τα φώτα. Ενενήντα χρόνια πέρασαν από τη μέρα που η ιστορία αυτού του ατελιέ ξεκίνησε. Ξεκίνησε από το νούμερο 47 της οδού Μαραθώνος όπου πρωτολειτούργησε ως ένα κλασσικό μοδιστράδικο της εποχής, συνεχίστηκε εκεί όταν παράλληλα με τις δραστηριότητες του εξελίχθηκε σε μια από τις πρώτες αλλά και πιο μεγάλες για την Ελλάδα, σχολή κοπτικής ραπτικής και αναγεννήθηκε οχτώ χρόνια πριν στο νούμερο 31 της οδού Μαραθώνος. Η γιαγιά μου, ο άνθρωπος που οδηγούσε αυτό το εγχείρημα τότε, πιστεύω ακράδαντα πως κοίταζε μακριά στο μέλλον και ίσως.. ίσως από τότε να έβλεπε αυτό που σήμερα συμβαίνει.

Για το μέλλον όμως θέλω να σας μιλήσω..

Την εποχή που ο Κarl ( Lagerfeld ) δήλωνε: Δε γνωρίζω το μέλλον της μόδας, ήξερε σίγουρα πως κάποια χρόνια μετά κανείς δε θα γνώριζε το μέλλον της αλλά και πως αυτό δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να το δημιουργεί. Ο Karl ήρθε και έφυγε, άλλαξε τη μόδα, πρόσθεσε μια ανανεωτική φωνή στην ιστορία της αλλά ήρθε κι έφυγε. Το ίδιο θα γίνει με όλους, το ίδιο θα γίνει και με μας. Η γιαγιά μου, ο άνθρωπος που δημιούργησε το ατελιέ επίσης ήρθε κι έφυγε. Η κόρη της, η Θεία μου, ο άνθρωπος που έμαθε σε εμένα τα περισσότερα απ’ όσα ξέρω γι αυτή τη δουλειά, επίσης ήρθε κι έφυγε. Έφυγε σαν σήμερα ακριβώς ένα χρόνο πριν και μόλις σήμερα 365 μέρες μετά κατάφερα ακόμα και να το αναφέρω.

Ο Karl όμως δε νοσταλγούσε το παρελθόν και αυτό κατάφερε να το αποδείξει μέσα από τη δουλειά του στον οίκο Canel τα τελευταία 36 χρόνια που ήταν επικεφαλής του. Ζωγράφιζε το μέλλον με χρώματα, γραμμές και υφάσματα και όταν μιλούσε για την Coco έλεγε:

«Δουλειά μου δεν είναι να κάνω ότι έκανε εκείνη, αλλά να κάνω ό,τι θα έκανε σήμερα».

Τι όμως πραγματικά θα έκανε εκείνη σήμερα; Η γιαγιά μου τι θα έκανε σήμερα; Και η μόδα πως θα είναι αύριο; Η αλλαγή στον χώρο της μόδας συμβαίνει παρόλο που δεν είναι ακόμα ορατή.Οι συνέπειες στο περιβάλλον της επιχειρηματικής δραστηριότητας που αφορά αυτή, οι ολοένα και πιο σκεπτόμενοι και συνειδητοποιημένοι καταναλωτές τηςκαθώς και η στοίβα από χρησιμοποιημένα ρούχα στην βιτρίνα του Harrods για να σχολιάσει την υπερπαραγωγή στη βιομηχανία της, το αποδεικνύουν τουλάχιστον σε αυτούς που γνωρίζουν και ασχολούνται. Η μετάβαση από την επιφάνεια στην ουσία της και σε μια πιο νοσταλγική και ανθρωποκεντρική εκδοχή της ήδη συντελείται.

Η μόδα μεταμορφώνεται. Και μακάρι να καταφέρει να μεταμορφώσει και το κοινό της.

Άλλωστε όπως απαντάει και η ίδια η μόδα, σε μια πιο ελεύθερη μετάφραση, στον φανταστικό διάλογο ανάμεσα σε αυτή και τον θάνατο, του Ιταλού ποιητή Giacomo Leopardi:

– ” Τι εννοείς δε μπόρεσα; Δε μου φαίνεται να γνωρίζεις τη δύναμη της μόδας. ”

Η Μαρία Διαμάντη γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στο οικογενειακό ατελιέ και σχολή ραπτικής που η γιαγιά της διατηρούσε από το 1930. Σπούδασε σχέδιο μόδας και ενδυματολογία θεάτρου και δίδαξε σε σχολές μόδας στην Ελλάδα. Το 2011 δημιούργησε το δικό της ατελιέ στον ίδιο δρόμο του Κεραμικού όπου στεγαζόταν το ατελιέ της γιαγιάς της, την οδό Μαραθώνος. Από τότε σχεδιάζει και πουλά ρούχα χειροποίητα, αποκλειστικά κατασκευασμένα για το άτομο για το οποίο προορίζονται, αναβίωσε τα ”μαθήματα μόδας” που η γιαγιά της παρέδιδε τα οποία με βασικό άξονα την παροχή εξατομικευμένης γνώσης και τεχνογνωσίας σύντομα μετατράπηκαν σε αποκλειστικά πριβέ σειρές μαθημάτων μέσω των οποίων κάποιος μπορεί να εκκολαφθεί σχεδιαστής – δημιουργός και τέλος ερευνώντας τα όρια της μόδας ως προς την σχέση της με την τέχνη μελετά και κατασκευάζει τα ”γλυπτά φορέματα” .

Πρόσφατα επέκτεινε τις δραστηριότητες του ατελιέ παραδίδοντας on-line μαθήματα μόδας σε Έλληνες του εξωτερικού σε όλο τον κόσμο μέσω τον οποίων η ομάδα της μεγάλωσε και απέκτησε διεθνή χαρακτήρα.

Έχει ήδη παρουσιάσει με την ομάδα της δύο εκθέσεις, τη μια τον Απρίλιο του 2014 με τίτλο ”180 minutes for 18 ideas” και θέμα το κοστούμι ως μορφή τέχνης με εναλλακτικές πρώτες ύλες και τη δεύτερη τον Ιούνιο του 2017 με τίτλο #fashionrewindproject και θέμα το κοστούμι ως μορφή τέχνης στη μόδα και τον κινηματογράφο προηγούμενων δεκαετιών, στις οποίες νέοι μαθητές κλήθηκαν να βγουν από τα στενά πλαίσια που μέχρι τότε όριζαν στο μυαλό τους το ένδυμα και να περιπλανηθούν σε επιπλέον περιοχές. Να αντιμετωπίσουν το ρούχο ως ”έργο”, ως ”μέσο” μετάδοσης ενός μηνύματος, με σκοπό να αλλάξουν μια και καλή τον τρόπο που θα έβλεπαν από τότε και πέρα τη μόδα και τα προϊόντα της. Αυτή τη στιγμή μελετά και προετοιμάζει με την ομάδα της την τρίτη κατά σειρά παρουσίαση τους, η οποία μάλιστα εξαιτίας των on-line μαθημάτων, θα έχει συμμετοχές που μετρούν χιλιάδες μίλια απόσταση και που θα συναντηθούν για το σκοπό αυτό στην Αθήνα.