Το μυστικό…

Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα

Καλέ μου χρόνε άσπρισαν τα μαλλιά σου πάλι και δυο τεράστιες ρυτίδες κύλησαν στο πρόσωπο σου τα όσα μάθαμε μαζί. Γέρασες πάλι πρόωρα. Θυμώνεις όταν το λέω γεράκο μου. Μα να’ξερες πόσο με πληγώνεις καθώς σε βλέπω να μικραίνεις και να μικραίνεις. Που πας; Εκείνα τα χαμόγελα, τα τραγούδια και τα παραμύθια που μου μαθες ποιός άλλος χρόνος θα τα φέρει; Με έπαιρνες στην αγκαλιά σου και εγώ ονειρευόμουν αιωνιότητα. Είσαι απάτη γεράκο μου. Με ξεγέλασες πως τα όμορφα της νιότης δεν θα χαθούν ποτέ. Ξέρω θα μου πεις πάλι για εκείνο το δέντρο που φύτεψα στην αυλή του πατρικού μου σπιτιού όταν ήμουν παιδί.
-Είσαι τυχερή που το’δες να μεγαλώνει…
-Ανοησίες λες. Ακούς; ανοησίες! Γιατί φεύγεις; Δεν έζησα.
-Ζήσε…
-Μα φεύγεις…
– Είμαι εδώ, σου μιλάω…
– Είσαι εχθρός..
– Είμαι εσύ.
– Φοβάμαι γαμώτο.
-Τότε αγάπησε πολύ…
– Με πρόδωσε η αγάπη. Φοβάμαι…
– Αυτό είναι λοιπόν…
-Τί;
-Ο φόβος είναι εχθρός. Όχι εγώ…
– Τί λες;
– Αυτόν τον εχθρό πολέμησε, όχι εμένα… 
-Μεγάλωσα με αυτόν….
-Πήγαινε να παίξεις με τους φίλους σου γλυκιά μου… Είναι ο μόνος δρόμος αιωνιότητας!