Το μανιφέστο του φερμουάρ!

Γράφει ο Σωτήρης Καραμίτζας

Θέλω αυτό το κείμενο, να γίνει το επαναστατικό μανιφέστο του φερμουάρ, να γίνει η Χάρτα των δικαιωμάτων των κολάν, να είναι η αρχή για την προστασία του Τάσου Σωφρονίου της Κοκό Σανέλ και της μοδίστρας Αλέκας από τα Ταμπούρια. 

Μια βόλτα σε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο, με έπεισε πως η μεγαλύτερη απειλή που διατρέχουμε δεν είναι από το διάστημα αλλά από τη μεγάλη επανάσταση των κακοποιημένων ρούχων που θα μας κυνηγάνε με τις κρεμάστρες…

Μπαίνοντας σε ένα κατάστημα ρούχων, μαζί με την πανέμορφη φίλη Κωνσταντίνα, τρόμαξα, αγχώθηκα, μου κόπηκε η ανάσα! Το βλέμμα μου σταματάει πάνω σε μία κύρια που είχε να χωνέψει από πέρυσι το Πάσχα! Η ζακέτα της δολοφονικό όπλο, η κυρία μάλλον δεν είχε αντιληφθεί πως δεν της έκανε πια, αλλά εκεί. Με  το ζόρι το ρούχο να κουμπώσει. Μια ανάσα να έπαιρνε παραπάνω, θα γινόταν μακελειό μέσα στο κατάστημα. Ανεξέλεγκτα κουμπιά θα εκτοξεύονταν κατά ριπάς προς πάσα κατεύθυνση, ξεκληρίζοντας οικογένειες!!! Την ακολουθώ, για να δω που θα φτάσει το θράσος της. Σταματάει σε μπλουζάκια… Κοιτάει αριστερά δεξιά, και παγώνει… Οι παλμοί μου ανεβαίνουν, το χέρι της απλώνεται… θέλω να τη σταματήσω αλλά δε μπορώ, έχω παγώσει… Η μπλούζα που διαλέγει, είναι μέγεθος medium… Δεν της κάνει ούτε για κομποσκοίνι!!! Η μπλούζα με κοιτάει με ένα βλέμμα απόγνωσης τη στιγμή που την οδηγεί στο δοκιμαστήριο-σφαγείο. Ακούω τις ραφές να σπάνε καθώς προσπαθεί να τη φορέσει… Ύστερα από 10 λεπτά, βγαίνει με το βλέμμα «Πώπωπω, αυτά τα medium τα έχουν στενέψει πολύ»! Που να σου μπει καλή μου φρεγάτα, ούτε με θαύμα της Παναγιάς της Λιποδιαλύτριας δε χωράς εκεί!!!

Και περνάω στο κεφάλαιο τζιν παντελόνι και κολάν. 
Σας παρακαλώ πολύ, οι ραφές έχουν ψυχή. Δεν είναι δυνατόν να θέλεις να βάλει τζιν νούμερο 29 ενώ η μέση είναι χουλα χουπ!!! Δε σκέφτεσαι τη ραφή που δακρύζει από τον πόνο; Τα κουμπιά που έχουν πάθει ασφυξία από την πίεση; Τι ρουφιέσαι, πες μου!!! Έχεις δει κανένα ζέπελιν να ρουφιέται και να μοιάζει με μπαλόνι; Και αυτό με τα κολάν, έχει γίνει μάστιγα. Όλες οι παχουλοανοριξικές* βάζουν ένα κολάν και πάνε βόλτα. Πρώτον, δεν είναι στολή δύτη που μαζεύει τα αμάζευτα και δεύτερον, ΥΠΑΡΧΟΥΝ και οι φόρμες, και δεν εννοώ τις φόρμες του κέικ!!!!!!

(*παχουλοανορεξική = η παχουλή γυναίκα που θεωρεί πως επειδή έχει χάσει ένα κιλό και 350 γραμμάρια, βρίσκεται λίγο πριν από τη νευρική ανορεξία κι έχει ψυχολογία τοπ μοντελ του Παρισιού).

Το άλλο που παρατήρησα, είναι πως οι κυρίες εάν δουν ένα παπούτσι που τους αρέσει θα το πάρουν, κι ας είναι δύο νούμερα πιο μικρό. 
Μια τέτοια κύρια, πέτυχα στον μαραθώνιο βόλτας στο εμπορικό. Η κυρία επεξεργάζεται κάτι γόβες πολύ ακριβές αλλά επειδή έμειναν δύο τρία ζευγάρια, τις δίνουν μισοτιμής. Έλα όμως, που δεν έχει στο νούμερο της και προσπαθεί να βάλει την πατουσάρα της σε ένα παπούτσι δύο νούμερα μικρότερο. Δεν είναι πουλόβερ για να ανοίξει στο πλύσιμο. Εκείνη εκεί, να το βάλει… Με τα πολλά, το παπούτσι μπήκε. Η κύρια έχει αλληθωρίσει και σηκώνεται να περπατήσει. Σαν την πάπια του Βουρλιώτη πήγαινε… Ο Έμινεμ έλειπε, να της κάνει φωνητικά. Και  παρόλα αυτά, τις αγόρασε. Ο Θεός μόνο ξέρει τι δημιουργεί…

Οι πωλήτριες χρειάζονται άμεσα ψυχανάλυση, οι κυρίες τα έχουν χαμένα. Νομίζουν πως ένα ρούχο, αφού χωράει στην Μακρυπούλια χωράει και στην Παπουστή. ΠΡΟΣΟΧΗ… Η νεράιδα της Σταχτοπούτας βρίσκεται σε εργασιακή εφεδρεία, δε γίνονται πλέον μαγικά… Η κολοκύθα θα παραμείνει κολοκύθα!!!!

Όμως, για να μην αδικήσω, υπάρχουν και οι παχουλές κυρίες που περνούν από τα ράφια με μεγέθη medium-small και κάνουν σαν να μην υπάρχουν, σαν να υπάρχει ένα κενό στη διακόσμηση. Άλλες, που απλώς χαϊδεύουν τα ρούχα με το βλέμμα της Σκάρλετ Ο΄ Χάρα… «Αύριο ξημερώνει μια αδύνατη μέρα»! Υπάρχουν κι εκείνες, που το προηγούμενο βράδυ έχουν γονατίσει τα ράφια του ψυγείου, που έχουν βάλει κάτω βούτυρο, πραλίνα σοκολάτα μπισκότα και μία πίτσα για τη λιγούρα, και το επόμενο πρωί βλέπουν με μίσος όλες εκείνες τις… αδύνατες που μπορούν να βάλουν τα πάντα χωρίς να λιποθυμήσουν οι ραφές!!!

Ευχαριστούμε Σωτήρη Καραμίτζα που μας έκανες και γελάσαμε, σε μια εποχή που το έχουμε πολύ ανάγκη και εσύ έχεις ένα χιουμορ μοναδικό και αξεπέραστο. Καλη Χρονιά να έχεις!