«Το Επίπεδο»

Η έννοια Επίπεδο από πάντα θαρρώ ταπεινά και όσο με θυμάμαι τουλάχιστον σε αυτό το τωρινό μου σώμα, χρησιμοποιείτο για να υποδηλώσει – θα έλεγα -διάκριση, διαχωρισμό αλλά και ως επί το πλείστον μια ευρέως αποδεκτή τάση του ανθρώπου να θέλει να διατηρήσει την έννοια του διαφορετικού, πάντα ωστόσο σε συνάρτηση με την κουλτούρα, το ύφος και το σύστημα πεποιθήσεων και προκαταλήψεων του κοινωνικού συνόλου στο οποίο και ανήκε. Φυσικά η τάση όλων μας είναι, άμεσα ή έμμεσα να τείνουμε πλέον να χρησιμοποιούμε την έννοια «επίπεδο» με το «πονηρούτσικο» διαλυτικό…το λέω αναφορικά με το γεγονός ότι η έννοια επίπεδο πλέον σε μεγάλο βαθμό προκαλεί διαχωρισμό και όχι ένωση. Κάτι σαν την έννοια «κάστα».

«εγώ είμαι εσύ δεν είσαι»

«Εγώ μπορώ εσύ δεν μπορείς»

«Εγώ ανήκω εσύ δεν ανήκεις»

«Εγώ έχω ενώ εσύ όχι»

Κακά τα ψέμματα, ας το παραδεχθούμε και εσύ και εγώ. Έχουμε μεγαλώσει με αυτή την «ρετσινιά» και όσο και να προσπαθούμε να την βγάλουμε, έχει την τάση να μεταβάλλεται να μετουσιώνεται και να αποκαλύπτεται με διαφορετικά προσωπεία κάθε φορά και σε κάθε ύφος αλληλοεπίδρασής μας. Είναι εκεί! Θες δε θέλω…θέλω δεν θες….είναι εκεί.

Και για κάποιον που μου λέει ότι ασχολείται με αυτογνωσία και εσωτερισμό (διαμέσου οποιουδήποτε εργαλείου και προσανατολισμού μαθήσεως – διδασκαλίας και τούμπαλιν) περιμένω να το παραδεχθεί να το αποδεχθεί και να έχει μπει στην συχνότητα προσπάθειας να κάμψει αυτή την καμπύλη αδιαφορίας που έχει διδαχθεί και που σε αυτή την περίπτωση μόνο θετικό πρόσημο δεν έχει. Διότι αυτή η καμπύλη αδιαφορίας συντηρεί και έμμεσα μια ανάγκη να διατηρηθεί αυτή η διάκριση, θα έλεγα και σε όρια ρατσισμού. Μη μου πεις δεν έχεις χρησιμοποιήσει την έννοια «επίπεδο» – ακόμα και δίχως να το έχεις καταλάβει – με χωριστικότητα και διακριτική μυρωδιά «Εσύ ακόμα δεν…» γιατί δεν θα σε πιστέψω και κυρίως δεν θα κατανοήσω πως μπορούμε να μιλάμε εσύ και εγώ για αποδοχή και να μην παραδέχεσαι, «Ναι το έχω κάνει».

Η παραδοχή βλέπεις είναι μέρος της αποδοχής.

Κατοικεί μέσα στην αποδοχή και όπως μιλούμε για το απαραίτητο της συγχώρεσης, αυτομάτως υποθέτω ότι και η παραδοχή είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος. Πόσες φορές δεν έχω παραδεχθεί στον εαυτό μου «Αργυρώ έκανες λάθος εδώ. Αργυρώ διδάξου από αυτό και προχώρα. Την άλλη φορά πιο συνειδητοποιημένα». Αυτομάτως νιώθεις απελευθέρωση, όταν κατά την δική μου ταπεινή άποψη όταν αφαιρέσεις την έννοια «επίπεδο».

Βλέπεις ή έννοια επίπεδο έχει Μηδέν Όγκο. Δεν καταλαμβάνει όγκο και επεκτείνεται απεριόριστα σε αυτό που λες και λέω Χώρο και Χρόνο.

Άρα γιατί αποδίδουμε στην έννοια «Επίπεδο» τέτοιες μικροσυστημικές αποδόσεις που καταλαμβάνουν χώρο και χρόνο στο δικό μας micro- Πεδίο ή άλλιώς «φούσκα» στην οποία και εργαζόμαστε νυχθημερόν να εξελιχθούμε;

Την έννοια επίπεδο σε αυτή την «φούσκα» που εργάζομαι και δουλεύω και προσπαθώ την οραματίζομαι ως κυλιόμενη σκάλα. Ναι ναι, κυλιόμενη σκάλα. Ξέρεις αυτές που βλέπεις στα Εμπορικά κέντρα. Συνεχώς ανακυκλώνονται…στο Micro- πεδίο μου αυτό είναι το επίπεδο. «Και εκεί κατεβαίνω από τον γαιδαράκο». Είναι ωραίος οραματισμός. Όποτε χρειαστεί να χρησιμοποιήσεις τον όρο ΕΠΙΠΕΔΟ να οραματίζεσαι πρώτα την κυλιόμενη σκάλα, ώστε να μην διαιωνίσεις την «ρετσινιά». Αυτό προσπαθώ από μεριάς μου και εγώ.