Το ατελιέ της Μαρίας Διαμάντη έχει μια πολύ όμορφη ιστορία 90 χρόνων.

Συνέντευξη στην Κυριακή Ιατροπούλη

Η συνέντευξη παραχωρήθηκε τον Μάρτιο του 2018 για το GreekTV (on-line περιοδικό για τους Έλληνες της ομογένειας) στα Αγγλικά και αναδημοσιεύεται μεταφρασμένη.

Διαβάστε την προτώτυπη: greektv.com

Το ατελιέ σου έχει μια υπέροχη ιστορία. Θα τη μοιραστείς μαζί μας;

Θα σου τα πω όλα. Λένε πως πίσω από κάθε επιτυχημένο άντρα κρύβεται μια σπουδαία γυναίκα. Στη δική μας την οικογένεια όμως τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά.. Η ιστορία με τη γιαγιά μου είναι πάνω κάτω γνωστή, σήμερα θα σου αποκαλύψω και ένα κομμάτι της άγνωστο μέχρι τώρα. Ήταν 1930 όταν ο παππούς μου εργαζόταν στο μουσείο της Ακρόπολης ως διευθυντής φυλάκων αρχαιοτήτων. Είθιστο τότε όποια σπουδαία προσωπικότητα της εποχής επισκεπτόταν  τον Παρθενώνα να ξεναγείται όχι από τους ξεναγούς αλλά από τον αρχιφύλακα. Έτσι ο παππούς μου είχε συναντήσει όλες τις μεγάλες προσωπικότητες της εποχής μεταξύ των οποίων και πολλούς καλλιτέχνες και μόδιστρους, με κάποιους από τους οποίους σύναψε σχέσεις φιλικές. Γνωρίζοντας τις ικανότητες της γιαγιάς μου, αλλά και τις σπουδές της, σε κάποιες συζητήσεις τους, γεννήθηκε η ιδέα να δημιουργηθεί το ατελιέ. Οι κλασσικές σπουδές του παππού μου αλλά και η αγάπη του για τη γεμάτη  μνήμες αρχαιότητας περιοχή του Κεραμικού ήταν ο λόγος που επέλεξε στη συγκεκριμένη περιοχή να αποκτήσει το νεοκλασικό που έμελε να στεγάσει τις δραστηριότητες του ατελιέ στα χρόνια που ακολούθησαν. Από εδώ και πέρα η ιστορία είναι γνωστή. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβε η γιαγιά μου με το ταλέντο της και τη σκληρή δουλειά της. Οι γνωριμίες του παππού βεβαίως ήταν ικανές να φέρνουν τα ”μοντέλα” – έτσι έλεγαν τότε τα πατρόν – απευθείας απ το Παρίσι αλλά και η γιαγιά μου ήταν τόσο ικανή που κατάφερε σε λίγα μόλις χρόνια να ντύσει πολλές γνωστές Αθηναίες, να δημιουργήσει μια από τις πιο μεγάλες σχολές κοπτικής – ραπτικής στην Αθήνα και παράλληλα να είναι από τους λίγους της εποχής που γνώριζαν, κατασκεύαζαν αλλά και δίδασκαν την τέχνη του χειροποίητου καπέλου. Εγώ γεννήθηκα πολύ αργότερα όταν πια το ατελιέ είχε περιέλθει στα χέρια της κόρης της ιδρύτριας – της θείας μου και οι δραστηριότητες του είχαν περιοριστεί στο να κατασκευάζει αποκλειστικά χειροποίητες παραγγελίες. Η δε γιαγιά μου η οποία είχε πλέον αποσυρθεί προκειμένου να με μεγαλώσει υπήρξε η καλύτερη δασκάλα για μένα κι εγώ η τελευταία της μαθήτρια.

Πότε αποφάσισες να ακολουθήσεις τα βήματα της γιαγιάς σου και να εργαστείς στη βιομηχανία της μόδας και πως αποφάσισες να αναβιώσεις το ατελιέ της;

Τελειώνοντας το λύκειο σπούδασα σχέδιο μόδας και ενδυματολογία θεάτρου στην Ελλάδα χωρίς να συσχετίζω στο μυαλό μου τις σπουδές μου με την οικογενειακή μας επιχείρηση. Εργάστηκα για πολλά χρόνια ως καθηγήτρια σχεδίου και πατρόν σε ιδιωτικές σχολές μόδας μέχρι το 2011 που αποφάσισα να δημιουργήσω τον δικό μου πια χώρο.   Αξιοσημείωτο ότι η οικογενειακή μας παράδοση δεν περιήλθε στα χέρια μου ως βάρος ή  κληρονομιά. Τα τελευταία πολλά χρόνια το ατελιέ είχε πάψει να λειτουργεί. Αυτό που εγώ τελικά έκανα ήταν να το αναδημιουργήσω, να του δώσω νέα πνοή, ανάσα, να το φέρω στο σήμερα βάζοντας μέσα μεγάλη δόση από τον εαυτό μου. Ωστόσο δεν  χρειάστηκε να αλλάξω πολλά, η γιαγιά μου ήταν τελικά τόσο μπροστά από την εποχή της που αυτό που τότε οραματίστηκε, ακουμπούσε τόσο πολύ στο μέλλον που συναντήθηκαν οι απόψεις μας στο σήμερα. Άθελα μας δημιουργήσαμε το ίδιο πράγμα και εξαιτίας του ότι έχουμε ακριβώς το ίδιο όνομα το ατελιέ Maria DiamanDi ξαναγεννήθηκε, τόσο ίδιο αλλά και τόσο καινούριο που μερικές φορές αναρωτιέμαι αν εγώ το έψαξα ή αυτό με βρήκε.

Τι συνήθως σε εμπνέει να σχεδιάσεις ένα καινούριο ρούχο ή ένα καινούριο έργο τέχνης;

Έχουμε συνηθίσει  να αποδίδουμε στη μόδα μια εφήμερη έννοια – δυστυχώς – μπερδεύοντας τη με αυτό που κανονικά θα έπρεπε να εννοούμε όταν αναφερόμαστε στις ” τάσεις ” της. Έζησα πολλά χρόνια λοιπόν προσπαθώντας να εξηγήσω πως,  ενώ αυτό που κάνω είναι επί της ουσίας δημιουργία μόδας, δεν εντάσσεται  στον κατ’ εμέ λανθασμένα εφήμερο χαρακτήρα της. Και προκειμένου να δημιουργήσω ρούχα που μεταφράζουν σε μια άλλη γλώσσα – αυτή της εικόνας – την προσωπικότητα της πελάτισσας μου,  χρειάστηκε πολλές φορές να ακούσω την ιστορία μιας γυναίκας. Αυτή είναι η πηγή έμπνευσης μου. Παράλληλα όμως με την ιδιότητα της σχεδιάστριας, έχω και αυτή της εκπαιδεύτριας νέων σχεδιαστών, ιδιότητα που με έφερε κοντά με επίσης μεγάλο αριθμό γυναικών και τις ιστορίες τους, ιστορίες και συναισθήματα που σύντομα θέλησα να μελετήσω και να περιγράψω χρησιμοποιώντας το δικό μου μέσο έκφρασης .. το ρούχο. Το κάθε ένα  από αυτά τα δημιουργήματα που έχω ονομάσει γλυπτά φορέματα είναι ένα ”έργο” που μελετά και σχολιάζει κάθε φορά ένα από τα βασικά συναισθήματα της ανθρώπινης ύπαρξης όπως ό φόβος , ο θυμός, η λαγνεία, η προσδοκία, η έλλειψη κ.α. συναισθήματα που υπάρχουν κοινά σε όλες τις γυναίκες, το σύνολο των οποίων με εμπνέει και όχι κάποια ιδιαίτερα.

Πόσο διαφορετική είναι η διαδικασία που ακολουθείς όταν πρόκειται να σχεδιάσεις ένα ένδυμα για έναν πελάτη από το να σχεδιάσεις ένα ένδυμα – ”έργο” για μια έκθεση;

 Η ζωή έτσι κι αλλιώς είναι ένα όνειρο.. παραμύθι. Παράσταση που αν είμαστε τυχεροί πρωταγωνιστούμε και το κοστούμι που φοράμε είναι ο ρόλος που θέλουμε να παίζουμε. Κάθε άνθρωπος με τον οποίον έρχομαι σε επαφή προκειμένου να κατασκευάσω ένα ρούχο ειδικά γι αυτόν, είναι για μένα ο πρωταγωνιστής στη δική του παράσταση. Πρέπει να τον “δω”, να αισθανθώ ποιος θέλει να είναι, να του το δείξω σαν εικόνα και να του το παρέχω σαν ρούχο. Αυτή είναι η διαδρομή.

Αντίθετα όταν βρίσκομαι στη διαδικασία κατασκευής ενός ”έργου” πρωταγωνιστής είναι το μήνυμα, η ιδέα που σκοπός είναι να επικοινωνηθεί  μέσω του έργου. Είναι δύο εντελώς διαφορετικές διαδρομές που όμως συναντόνται στο τελικό στάδιο, αυτό της κατασκευής.

6 μήνες πριν παρουσιάσατε μια έκθεση με τίτλο FASHION REWIND. εμπνευσμένη από τη μόδα του 1940 του 1950 και του 1960. Πως ήταν αυτό το ταξίδι στο χρόνο για εσάς και τους μαθητές σας;

 Στη πρόσφατη μας έκθεση με τον τίτλο  FASHION REWIND σε μεγάλη αντίθεση με την πρώτη μας – αναφερθήκαμε στο κοστούμι ως μορφή τέχνης στη μόδα και των κινηματογράφο περασμένων δεκαετιών μελετώντας το έργο μεγάλων σχεδιαστών όπως o Balmain , ο Cassini, ο Dior, o Givenchy , o Balenciaga, η Claire McCardell,  o Mainbocher, η Greta Pattry  κ.α. κάνοντας μάλιστα ιδιαίτερα γνωστό ότι οι τεχνικές που χρησιμοποιήσαμε  ήταν ακριβώς οι τεχνικές με τις οποίες τα πρωτότυπα ρούχα είχαν δημιουργηθεί. Για πολλούς μήνες το μόνο που έκανα ήταν να μελετώ. Μελέτησα βιβλία μόδας προηγούμενων δεκαετιών, μελέτησα τη δουλειά γνωστών φωτογράφων μόδας που δούλεψαν με μεγάλους σχεδιαστές  τις δεκαετίες  ’50 και ’60. Μελέτησα φιγουρίνια εποχής από την οικογενειακή μας συλλογή, είδα γνωστές ταινίες  που καθιέρωσαν τάσεις, καθώς και άπειρες εικόνες στο internet.. Για πολύ καιρό μέσα από την έρευνα που έκανα, ξαναζούσα την εποχή.

Στην ομάδα μου όμως έχουμε μια αρχή. Δεν χρησιμοποιούμε μοδίστρες. Ότι δείχνουμε κάθε φορά σε τέτοιες παρουσιάσεις είναι κατασκευασμένο από εμένα και τους εκπαιδευόμενους μου, εφόσον έτσι κι αλλιώς τα άτομα αυτά εκπαιδεύονται ως σχεδιαστές, ως πατρονίστ αλλά και στην τέχνη της ραπτικής  απαραιτήτως. Ανακατασκευάσαμε λοιπόν 14 έργα που κατά καιρούς είχαν πρωταγωνιστήσει σε θρυλικές κινηματογραφικές ταινίες ή που έχουν αφήσει ιστορία στη μόδα του ’50 και του ’60. Κοστούμια που είχαν σχεδιαστεί από ιερά τέρατα της μόδας , όπως τα ονόματα που προανέφερα και φορεθεί από γυναίκες θρύλους όπως η Audrey Hepburn, η Jackie Kennedy, η Dovima κ.α. εξολοκλήρου στο χέρι με κύριο στόχο όχι μόνο να μοιάζουν με εκείνα τα πρώτα αλλά ακριβώς με τον τρόπο που έραβαν οι άνθρωποι τότε μια διαδικασία που εξαιτίας αυτού συνολικά κράτησε τρία ολόκληρα χρόνια. Γι αυτό και αφιέρωσα αυτή την έκθεση σε δύο μοδίστρες που πέρασαν μερόνυχτα και ξόδεψαν εκατοντάδες κουβαρίστρες ράβοντας στο χέρι,  που έντυσαν κουμπιά και κατασκεύασαν κουμπότρυπες στο χέρι, στις δυο πιο αγαπημένες μοδίστρες της ζωής μου, την γιαγιά μου και την θεία μου..

Βρίσκετε  διαφορές στον τρόπο που οι άνθρωποι ανταποκρίνονται στις τάσεις της μόδας συγκρίνοντας το με τον τρόπο που το έκαναν κατά τη διάρκεια εκείνων των δεκαετιών;

Αν αναλογιστεί κανείς πόσα χρήματα ξοδεύονται για να δημιουργηθεί μια συλλογή την ίδια στιγμή που στον πλανήτη ο μισός πληθυσμός υποφέρει από την έλλειψη στοιχειωδών αγαθών τότε το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό να σου απαντήσω για το πώς οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τη μόδα σήμερα αλλά και το πώς η μόδα τους ανθρώπους είναι τα λόγια της ποιήτριας Patrizia Cavalli ”Οι συλλογές με κάνουν να υποφέρω”. Επιλέγω λοιπόν να προτείνω ένα καλό χειροποίητο ρούχο που μπορεί να φτάσει στον προορισμό του χωρίς περιττές διαδικασίες-από πλευράς marketing- και πεταμένα χρήματα και προσπαθώ να επανασκηνοθετήσω τη σχέση των δικών μου τουλάχιστον πελατισσών – αλλά και μαθητών -με τη μόδα και την εφήμερη ματαιότητα της.

Πριν δυο χρόνια ξεκινήσατε ένα project, το ” #lifeisadream,  μια σειρά φωτογραφιών στις  οποίες χρησιμοποιήσατε δικά σας ρούχα , επιμεληθήκατε την εικόνα του μοντέλου και φωτογραφίσατε επίσης. Μιλήστε μας γι αυτό.

Το φωτογραφικό αυτό project ήταν για μένα η πρώτη προσπάθεια να επικοινωνήσω την άποψη μου ότι τα ρούχα πρέπει ναι μεν να κατασκευάζονται για να φοριούνται, όταν όμως δείχνονται , πρέπει να δείχνονται για έναν λόγο, έναν σκοπό.. να εξυπηρετούν μια ιδέα. Ήταν ένας πειραματισμός να χρησιμοποιήσω το ρούχο όχι ως σκοπό αλλά ως μέσο μετάδοσης ενός μηνύματος όπως θα χρησιμοποιούσε ο ζωγράφος τα χρώματα και ο ποιητής τις λέξεις. Ήταν το πρώτο σκαλοπάτι για να αποσυνδέσω τη δουλειά μου από το εφήμερο, από την ταμπέλα του σχεδιαστή μόδας – όπως οι άλλοι κι όχι εγώ την έχουν στο μυαλό τους. Δεν θεωρώ τυχαίο ότι εκείνη την περίοδο έπαιρνα συνεχώς μηνύματα από κόσμο που δεν ήξερα – κυρίως φωτογράφους – οι οποίοι με ρωτούσαν γιατί είναι έτσι οι φωτογραφίες – γιατί δεν θυμίζουν φωτογραφίες μόδας δηλαδή.   Εγώ τότε τους απαντούσα με μια φράση της  Julia Margaret Kameron –  επειδή εκείνη την εποχή είχα ήδη ξεκινήσει να μελετώ φωτογραφία «Μα δεν καταλαβαίνετε ότι ξέρω τι κάνω; Προφανώς επίτηδες τις έχω έτσι».  Το πιο αστείο από όλα ήταν ότι δεν αναγνώριζαν καν τη φράση..

Φωτογραφία μελετώ τα τρία τελευταία χρόνια και δεν τη διαχωρίζω από την τέχνη μου. Θεωρώ πως ένας καλλιτέχνης πρέπει να παράγει ολοκληρωμένο έργο  και στη δική μου την περίπτωση θα πω πως το έχω πετύχει αυτό μόνο όταν φτάσω στο σημείο να φωτογραφίζω ή να σκηνοθετώ μόνη μου τα δικά μου έργα. ”

Πως εμπνευστήκατε το concept να ”ντύνετε” κατοικίες;

Έχω από πολλές πλευρές εισπράξει την πληροφορία πως η γιαγιά μου κάθε φορά που τελείωνε και παρέδιδε ένα φόρεμα άκουγε ως φιλοφρόνηση την εξής φράση : ” Μα κυρία Διαμάντη.. αυτό δεν είναι για να φορεθεί, αυτό είναι έργο τέχνης ! ” Κάποια στιγμή άρχισα κι εγώ να νιώθω έτσι για τη δουλειά μου, πως δηλαδή δίνω  τόση σημασία σε αυτό που κάνω που ίσως και να  προτιμούσα να το δω ως τέχνη απρόσιτη παρά ως τέχνη εφαρμοσμένη. Παράλληλα πάντα πίστευα πως τα ρούχα που φοράμε είναι  τρόπος για να πούμε την ιστορία μας .. είναι γέφυρες που ενώνουν την εντύπωση των άλλων για μας με τη δική μας οπτική αφήγηση . Φανταστείτε πόσες επιπλέον συστάσεις θα έπρεπε να δίνουμε αν μια μέρα τελείωναν τα ρούχα  ;

Εάν λοιπόν δεχτούμε τη συνθήκη ότι τα ρούχα είναι το μέσο που χρησιμοποιούμε για να μεταφέρουμε ένα μήνυμα – όπως το ίδιο κάνει κι ο ζωγράφος με τα χρώματα και ο ποιητής με τις λέξεις του – και αν αυτό το συνδυάσεις με έναν άνθρωπο που θεωρεί ότι κατασκευάζει ρούχα τόσο καλά που αισθάνεται ότι θα ήθελε ακόμα και να τα προστατέψει από το να φορεθούν, εκεί γεννιέται ένα νέο είδος τέχνης.. 

Υπήρξε λοιπόν μια περίοδος που ξεκίνησα να διαθέτω τα φορέματα μου προκειμένου να εκτεθούν σε ιδιαίτερες κατοικίες και ξενοδοχεία αλλά και προσωπικές συλλογές πιστεύοντας ακράδαντα πως όση αξία μπορεί να έχει ένα ζωγραφικό έργο ή ένα γλυπτό και όσα μηνύματα  μπορεί να μεταδώσει και όσα συναισθήματα μπορεί να προκαλέσει άλλα τόσα εξίσου μπορεί και το δικό μου φόρεμα. Γι αυτό και θεώρησα φυσικό να το δω τοποθετημένο εκεί που και ένα έργο τέχνης θα μπορούσε να τοποθετηθεί. Έτσι λοιπόν ήρθαν αρχικά τα φορέματα που ως έργα τέχνης ” έντυσαν ” κατοικίες και σαν εξέλιξη τους τα ” γλυπτά φορέματα. ”

Τι είναι τα γλυπτά φορέματα και με ποιο σκοπό τα κατασκευάζετε ;

Τα γλυπτά φορέματα, η πιο πρόσφατη και ίσως και η πιο εξελιγμένη μορφή της δουλειάς μου, εκτός από έργα τέχνης είναι και ένα ολοκληρωμένο project στο επίπεδο της concept art μέσω του οποίου μελετώ και σχολιάζω βασικά συναισθήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Η προσδοκία, η επιθυμία , η λαγνεία , ο φόβος , ο θυμός , η αθωότητα , η εξουσία , η χαρά , η πειθαρχία είναι μερικά μόνο από τα συναισθήματα που μελετούνται και περιγράφονται / καταγράφονται στα γλυπτά φορέματα όπως βιώνονται από τις γυναίκες. Ο λόγος που φέρουν τον τίτλο γλυπτά είναι η ιδιαιτερότητα που έχουν να υπάρχουν  στο χώρο χωρίς να χρειάζεται να τοποθετηθούν πάνω σε κάποια κούκλα ραπτικής προκειμένου να στηριχθούν αντίθετα μπορούν να υπάρξουν μόνα τους. Θεωρώ πως κάθε δικό μου ”έργο” αποσκοπεί κυρίως στο να γεμίσει την ανάγκη μου να επικοινωνήσω την άποψη μου γι’ αυτά που αισθάνομαι να συμβαίνουν γύρω μου. Αν όμως με ρωτάτε τι κέρδος έχω κατασκευάζοντας τα , έχω ήδη πει πως από το συγκεκριμένο project δεν επιθυμώ να έχω κανενός είδους οικονομικό όφελος. Άλλωστε  δεν έχω αποφασίσει ακόμα να τα αποχωριστώ. Έχω όμως δηλώσει πως ευχαρίστως θα διέθετα ένα τέτοιο έργο προκειμένου να φιλοξενηθεί για συγκεκριμένο  χρονικό διάστημα σε κάποια συλλογή με την προϋπόθεση να αποδίδεται πάντα ένα ποσό σε κάποιο φιλανθρωπικό ίδρυμα που δεν είναι υποχρεωτικό να επιλέξω εγώ. Έτσι όποιος  συμμετέχει σε αυτή την δράση που εμπνεύστηκα  θα προσφέρει  όχι σε εμένα αλλά κάπου που πραγματικά υπάρχει ανάγκη.

Πως επιλέγεται τα δικά σας ρούχα και πιο είναι το προσωπικό σας στυλ;

Τα ρούχα είναι ο τρόπος να πεις την ιστορία σου – όπως ο ζωγράφος τη λέει με χρώματα και ο ποιητής με λέξεις – αλλά δεν έχουμε κάθε μέρα την ίδια ιστορία να πούμε. Ένα από τα μεγαλύτερα fashion icon σήμερα, η Iris Apfel – ετών 96 – σε μια ταινία / ντοκιμαντέρ του διάσημου σκηνοθέτη Albert Maysles σχετικά με τη ζωή της και τη στάση της απέναντι στη μόδα σε αντίστοιχη ερώτηση, απαντά: ”Δεν στολίζομαι. Όταν είμαι σπίτι ντύνομαι απλά. όταν κάνω δουλειές φοράω ένα τζιν. Ποτέ δε βάζω τα καλά μου εκτός αν πρόκειται για ιδιαίτερη περίσταση. Λατρεύω τη μόδα, πιστεύω είναι εκπληκτική αλλά δεν είναι η ζωή μου.” Έτσι είμαι κι εγώ!

Λατρεύω τη μόδα στη ζωή μου αλλά δεν είναι η ζωή μου. Είναι απλά ένας από τους λόγους που γίνεται η ζωή  μου πιο όμορφη. Δεν ξυπνώ και κοιμάμαι σκεπτόμενη τι θα φορέσω αλλά είναι η δουλειά μου και την κάνω εξαιρετικά να αποφασίσω και να κατασκευάσω τι εσύ θα φορέσεις ή να δημιουργήσω τον επόμενο σχεδιαστή που θα αποφασίσει τι εσύ θα φορέσεις. Παρόλα αυτά, κάθε φορά που ανοίγω την ντουλάπα μου για να ντυθώ το διασκεδάζω αφάνταστα.

Έχετε αγαπημένο υλικό ή ύφασμα;

Στη δική μου γλυπτική μόδα μπορεί κανείς να χρησιμοποιεί υλικά που δεν θα έβλεπε εύκολα πάνω σε ένα κοστούμι το οποίο προορίζεται για να φορεθεί. Δε συνδέομαι όμως συναισθηματικά με τα υλικά μου και ποτέ τα έργα μου δεν είναι αυτοβιογραφικά. Σκοπός μου πάντα ήταν να περιγράψω τους άλλους. Υπάρχουν σίγουρα μέσα σε όλους μας οι έννοιες με τις οποίες καταπιάνομαι στα έργα μου αλλά για κανένα λόγο δεν θα έκανα τέχνη για να περιγράψω εμένα. Για να μελετήσω τους ανθρώπους ναι.. Για να τους συγκινήσω ναι .. για να τους αλλάξω ναι.. Για αυτά κάνω. Θεωρώ ο μοναδικός λόγος για να κάνει κανείς τέχνη είναι για να επηρεάσει, να αλλάξει, να ”μετακινήσει” τον θεατή. Αν δε καταφέρει να τον μεταμορφώσει αυτό είναι σπουδαίο. Η τέχνη πρέπει να μας γοητεύει σαν όμορφη γυναίκα, μέσο της γοητείας της να μας παγιδεύει στα δίχτυα της, να μας καθηλώνει όσο είμαστε μαζί της και στο τέλος να μας απελευθερώνει ”καινούριους” ή ”κατεστραμμένους”  δεν έχει σημασία , σίγουρα άλλους. Συνεπώς δεν υπάρχει αγαπημένο υλικό υπάρχει όμως κάθε φορά το κατάλληλο υλικό για να περιγράψει την ιστορία μου..

Ποιό είναι το πρώτο πράγμα που οι μαθητές σας μαθαίνουν στο ατελιέ σας;

Στους μαθητές  μου,  πρωταρχικός μου στόχος είναι να μεταδώσω τη φιλοσοφία μου, τη στάση μου απέναντι στο ρούχο. Όραμα μου είναι κάθε άνθρωπος που επιλέγω να συμμετέχει στην ομάδα μου, να αλλάξει στάση απέναντι στο πως βλέπει, εκτιμά και χρησιμοποιεί το ένδυμα, είτε στην τέχνη του, είτε στην καθημερινότητα του. Γι αυτό υπάρχει πάντα ένα σημαντικό στοιχείο που συνδέει όλες μας τις δουλειές. Το κοστούμι ως μορφή τέχνης .. Είτε στο σήμερα – αν μπορεί κανείς να προλάβει το σήμερα – είτε στο μέλλον , είτε στο παρελθόν, το κοστούμι ως μορφή τέχνης είναι έτσι κι αλλιώς η φιλοσοφία πάνω στην οποία ακουμπάνε όλες οι παρουσιάσεις της ομάδας μου.

Έχετε αποφασίσει το θέμα για την επόμενη σας έκθεση;

Ναι φυσικά, πολύ καιρό τώρα. Για μένα κάθε επόμενη έκθεση αρχίζει τη στιγμή που ολοκληρώνεται η έρευνα και ξεκινάει η κατασκευή της προηγούμενης όταν δηλαδή ληφθούν όλες οι αποφάσεις: θέμα, επιλογή σχεδίου, κατασκευή πατρόν και επιλογή υφασμάτων. Τότε, καθώς δουλεύω με την ομάδα μου το μυαλό μου ταξιδεύει στην επόμενη για την οποία  αυτή τη στιγμή έχω ήδη ενημερώσει την ομάδα μου σχετικά  και κάνω έρευνα. Για το σκοπό αυτό μάλιστα ταξιδεύω αρκετά αυτή την περίοδο.

Δε σου κρύβω ότι στο μυαλό μου έχω πολλές μελλοντικές εκθέσεις. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι και κάθε προηγούμενη τελειώνει τη στιγμή που γίνεται. Το  #fashionrewindproject π.χ. προέκυψε να είναι ένα ταξίδι ανέλπιστα μεγάλο, ταξίδι που ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί. Η αγάπη που εισπράξαμε και η αποδοχή ήταν τέτοια που ο ίδιος ο κόσμος φρόντισε να επικοινωνήσει αυτή μας τη δουλειά και συνεχίζει να το κάνει.

Που μπορεί κανείς να δει δουλειά σας;

Εκτός  από το ατελιέ μου στην Αθήνα στο οποίο κατόπιν ραντεβού φυσικά μπορεί κανείς να δει δουλειά μου, υπάρχουν:

* το επίσημο site μου www.mariadiamandi.com

* το επίσημο κανάλι μου στο You Tube:

Maria DiamanDi – 

* η επίσημη σελίδα μου στο Facebook: Maria Diamandi – 

και ο επίσημος λογαριασμός μου στο instagram: Maria Diamandi official – 

Όπως όμως προείπα έργα μου εκτίθεντο επίσης κατά καιρούς σε περιοδικές εκθέσεις και σε κατοικίες. Αυτή τη στιγμή στην Αθήνα κοσμούν τους χώρους της unspoiled Athens και του Athens Factory Living.

Μπορεί οποιοσδήποτε να εγγραφεί στα μαθήματα σου – πρόσφατα ανακαλύψαμε οτι παραδίδεις on-line μαθήματα σε Έλληνες του εξωτερικού – και που μπορεί κάποιος να αιτηθεί προκειμένου να τα παρακολουθήσει;

Οποιοσδήποτε και από οπουδήποτε αρκεί να συγκεντρώνει κάποια   σημαντικά στοιχεία που εγώ απαιτώ προκειμένου να συμφωνήσω ώστε κάποιος να μαθητεύσει σε εμένα, ένα εκ των οποίων είναι η ισχυρή θέληση και ένα δεύτερο ακόμα πιο σημαντικό το να είναι διατεθειμένος να δεχτεί να αναπροσαρμόσει την άποψη του σχετικά με το ένδυμα, τη σημασία του, τη χρήση του και την τέχνη της κατασκευής του. Και μιας και η τεχνολογία μας βοηθά πια φέρνοντας όλες τις αποστάσεις ένα ”θέλω” μακριά αυτή τη στιγμή έχω την τύχη μέσα από τα on-line μαθήματα που κάνω κάποιες μέρες να βλέπω πρώτα τον ήλιο να δύει στη Σαουδική Αραβία, ύστερα στο ατελιέ μου στην Αθήνα, μετά στο Λονδίνο και τέλος στη Νέα Υόρκη  και σε πολλά άλλα μέρη φυσικά, βλέπετε η ομογένεια υπάρχει παντού και έχει πολλή όρεξη για μάθηση αλλά και επικοινωνία με την πατρίδα. Είτε μέσο του επίσημου site μου www.mariadiamandi.com είτε  με ένα  mail στο mdiamadi@yahoo.gr ή ένα  μήνυμα σε κάποιον από τους παραπάνω λογαριασμούς μπορεί να αιτηθεί μιας συνέντευξης προκειμένου να επιλεγεί ως μαθητής. Αυτό μπορεί να συμβεί οποιαδήποτε στιγμή μιας και εκτός από την δημιουργική ομάδα μου  δουλεύω πλέον αυστηρά με private lessons.

 Η πρώτη επαγγελματική κάρτα του ατελιέ, φιλοτεχνημένη το 1930 για λογαριασμό της Μαρίας Διαμάντη της μεγαλύτερης, ιδρύτριας του ιστορικού ατελιέ ραπτικής Μαρία Διαμάντη

Η Μαρία Διαμάντη η μεγαλύτερη , φωτογραφημένη το 1935 από φωτογράφο της εποχής, με τις μαθήτριες της

Η δημιουργός Μαρία Διαμάντη / φωτογραφία: Αργύρης Βαβουγυιός

Από το project dresses – light stories / life is a dream: γλυπτό μπούστο – φωτογραφία : Μαρία Διαμάντη

Λεπτομέρεια από την διαδικασία κατασκευής ενός γλυπτού φορέματος : γλυπτό φόρεμα – φωτογραφία : Μαρία Διαμάντη

Γλυπτός χειροποίητος γιακάς από καρφίτσες

Η δημιουργός Μαρία Διαμάντη / φωτογραφία: Αργύρης Βαβουγυιός

Η δημιουργός Μαρία Διαμάντη / φωτογραφία: Αργύρης Βαβουγυιός