Τι είναι αυτό που μας ενώνει;

Η Μελίνα Μάνου μας συστήνει τον εξωτικό πλανήτη των σχέσεων

 

Κάποτε μία φίλη μου το είχε πει: «Σε χαλεπούς καιρούς, οι άνθρωποι επενδύουν σε πιο ουσιαστικά πράγματα όπως ο έρωτας και η φιλία». Και αφήνουν πίσω τους κατά πάσα πιθανότητα τα επιφανειακά όπως είναι η επιτυχία, τα χρήματα, το lifestyle και τα ταξίδια. Με την προοπτική δύσκολων ημερών πάνω από το κεφάλι μας, σαν ένα μόνιμο μαύρο σύννεφο, κύλησαν οι ημέρες μετά τις εκλογές και συνεχίσαν μέχρι σήμερα. Με καβγάδες για τη νέα πολιτική πραγματικότητα της χώρας στο Facebook και την αιώνια διαμάχη ρεαλιστές versus ονειροπόλοι. Οι πρώτοι να γράφουν ότι καταστρεφόμαστε και οι δεύτεροι ότι αναγεννιόμαστε.

 

Παράλληλα έκανα τον προσωπικό μου απολογισμό μετά από πέντε χρόνια Μνημονίου, που υπήρξαν καθοριστικά όχι μόνο για τη δική μου ζωή αλλά και για αυτή των ανθρώπων γύρω μου. Θυμήθηκα τις στιγμές που περίμενα με αγωνία τις ανακοινώσεις για τα νέα μέτρα, τρέμοντας μήπως μας καταργήσουν το δώρο των Χριστουγέννων και το επίδομα αδείας. Τους φίλους που είδα να μένουν εκτός εργασίας άδικα και αναίτια και δεν κατάφεραν ποτέ να βρουν άλλη δουλειά. Αλλά και το καλύτερο δώρο, που μπήκε στη ζωή μου εκείνες τις μέρες, επιβεβαιώνοντας όσα είχε πει η φίλη μου: τον Απόλυτο. Ήταν η περίοδος που ο πρώην Πρωθυπουργός έκανε τις δραματικές ανακοινώσεις για το Μνημόνιο από το Καστελόριζο και η χαμηλόμισθη Μελίνα παρακολουθούσε με αγωνία, τρομαγμένη με την ενδεχόμενη περαιτέρω συρρίκνωση του μισθού της.

 

Μέσα σε ένα χρόνο, η κεφάτη παρέα των φιλενάδων, που έβγαιναν κάθε βράδυ έξω μετά το γραφείο, έβλεπε τον κόσμο της να γυρίζει ανάποδα. Ο Απόλυτος όμως δεν είχε τέτοιες ανασφάλειες. Επιτυχημένος, πανύψηλος και γεμάτος αυτοπεποίθηση, έκανε αισθητή την παρουσία του από την πρώτη στιγμή, σαν αντίδοτο στην καταστροφολογία και τον τρόμο. Από τότε πέρασαν πέντε χρόνια. Οι αρχικοί μου φόβοι μετατράπηκαν σε μία ανοδική επαγγελματική πορεία, αλλά ο Απόλυτος παρέμεινε ο bodyguard, το στήριγμα και ο ηγέτης μου.

 

Και τα λουλούδια συνεχίζουν να ανθίζουν στην καμμένη γη. Τι μας ενώνει τελικά δεν ξέρω. Η απογοήτευση από έναν γάμο για τον οποίο είχε προσδοκίες που δεν εκπληρώθηκαν; Η απουσία μου από τη ζωή του και ο φόβος ότι θα με έχανε; Ή η αλλαγή στη δική μου στάση, όταν έπαψα να ζητάω, να περιμένω, να διεκδικώ και απλώς αποφάσισα να ζήσω αυτό που νιώθω;

 

Ένα ακόμη παράνομο πρωινό οι δυο μας, επιτέλους μαζί, έστω και για λίγες ώρες! Μου χτύπησε το κουδούνι χαμογελαστός. Είχε πάρει καφέ και κρουασάν από το φούρνο και φορούσε το αγαπημένο μου πουκάμισο με τη μπλε ρίγα. «Φάε κάτι μωρό μου. Είσαι μια σταλιά» με παρότρυνε γλυκά, πριν με φορτώσει στην αγκαλιά του και με πετάξει στο κρεβάτι. Από το οποίο δεν ήθελα να σηκωθώ όταν τελειώσαμε. Με κρατούσε τρυφερά, ενώ συγχρόνως με έκανε να γελάω με τα αστεία που μου έλεγε. Ξαφνικά ανακάλυπτα ότι γινόμασταν το ζευγάρι που πάντα ονειρευόμουν να είμαστε. Κάνουμε μπάνιο μαζί και χρησιμοποιούμε την ίδια πετσέτα, χτενίζεται με τη βούρτσα μου, ακούει τις αγωνίες μου και με καθησυχάζει, μοιράζεται τις δικές του και κυρίως με κάνει να γελάω. Γεμίζει το διαμέρισμα γέλιο, μουσική και ζεστασιά όταν έρχεται και όλα εξανεμίζονται αμέσως μόλις φεύγει. Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες είχε υμνήσει τον «Έρωτα στα χρόνια της χολέρας», εγώ θα μπορούσα άνετα να γράψω για τον «Έρωτα στα χρόνια του Μνημονίου». «Είσαι ο Απόλυτός μου» του ψιθύρισα με τρεμάμενη φωνή. Χαμογέλασε και κορόιδεψε το σπάσιμο στη φωνή μου. Μόνο ο Πρωθυπουργός κι εγώ χάσαμε τη φωνή μας λόγω συγκινησιακής φόρτισης.

 

Το χειρότερο με την υπέρτατη ευτυχία, όπως και με τον πραγματικό έρωτα είναι ότι ξέρεις πως δε θα κρατήσουν για πάντα. Ακόμη χειρότερα ξέρεις ότι οι μεγάλοι έρωτες δεν καταλήγουν στα σκαλιά της εκκλησίας ή στο Δημαρχείο, δεν μπαίνουν σε καλούπια, δε συμβιβάζονται και ενίοτε κοιμούνται σε διαφορετικά κρεβάτια τις νύχτες λόγω απόστασης, σφαλμάτων ή φόβου. Δε σταμάτησε να με ρωτάει αν υπάρχει κάποιος άλλος στη ζωή μου και ας ήξερε ότι η ερώτηση ήταν ρητορική. Ο ερχομός του παραγκώνισε τους πάντες, όπως το ματ κερδίζει αμέσως μία παρτίδα σκακιού. Ξέχασα τον Α. που έμοιαζε τόσο τέλειος αλλά με είχε απογοητεύσει. Ξέχασα τον συμπαθητικό τύπο με τον οποίο είχα βγει 5-6 φορές και έμοιαζε τόσο τέλειος για σχέση, όμως δεν αισθανόμουν τίποτα, πέρα από αυτή τη συμπάθεια που νιώθεις για κάποιον που σου θυμίζει τον καλό γείτονα που κουρεύει το γκαζόν στις αμερικάνικες ταινίες.

 

«Να βρεις ένα καλό παιδί να κάνεις οικογένεια» με συμβούλεψε ο νοικοκύρης μου, τη μέρα που ήλθε σπίτι για να πάρει το ενοίκιο του μήνα, αφού παρά την αλλαγή της κυβέρνησης, οι λογαριασμοί δεν εξαφανίστηκαν, ούτε τα χρέη. Άντε τώρα να του εξηγήσεις….Πως κάποιες γυναίκες έχουμε τα πάντα γιατί δεν προσδοκούμε τίποτα. Και πόσο μεγάλη δύναμη ψυχής θέλει να αγαπάς χωρίς πλάνο και χωρίς επιδιώξεις. Για τον έρωτα ρε γαμώτο! Και για αυτό το πεφταστέρι στο βλέμμα του, όταν κολλάς σφιχτά πάνω στο κορμί του…