«The Front Row» | Η πρώτη σειρά
Η πρώτη σειρά.
Γράφει η Μαρία Διαμάντη.
Στην ψηφιακή εποχή πέρασε απότομα η υψηλή ραπτική καθώς ως επί το πλείστον show μόδας σε καιρό πανδημίας δεν πραγματοποιούνται. Η εβδομάδα μόδας του Λονδίνου μόλις τελείωσε και πραγματοποιήθηκε όλη ψηφιακά.
Ακόμα κι έτσι φυσικά ο πήχης έχει πάλι τεθεί ψηλά με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον οίκο Dior, ο οποίος δημιούργησε προκειμένου να παρουσιάσει τη νέα του κολεξιόν μια δεκαπεντάλεπτη ταινία και μάλιστα σε σκηνοθεσία του δύο φορές βραβευμένου με το Μέγα Βραβείο της Επιτροπής του φεστιβάλ Καννών Ματέο Γκαρόνε. Ασφαλώς και δεν είναι η πρώτη φορά μιας και στο παρελθόν έχουμε δει έως και ο υπέροχος και ακριβοθώρητος Tim Walker να σκηνοθετεί short films, ένα εκ των οποίων μάλιστα σε συνεργασία με τον εξίσου ακριβοθώρητο οίκο Vionnet, καθώς και άλλα τέτοια δυνατά παραδείγματα. Τότε όμως ήταν η εξαίρεση, τώρα ο κανόνας. Στην ψηφιακή εποχή λοιπόν αναγκαστικά.
Τράβηξα αυτή τη φωτογραφία στην εβδομάδα μόδας του 2018 λίγο πριν φύγουμε από την αίθουσα των επιδείξεων, όταν οι θέσεις είχαν ήδη αδειάσει. Μου θύμισε το έργο “The Front Row ” ( η πρώτη σειρά ) του Helmut Lang. Ένα γλυπτό / κριτικό σχόλιο που είδαμε το 2014 στα πλαίσια της έκθεσης Fashion meets art / DesteFashionCollection του ιδρύματος Deste στο μουσείο Μπενάκη. Το γλυπτό αναφερόταν στην άσπρη καρέκλα της πρώτης σειράς των shows που αποκτά εξαιρετική σημασία λόγο της θέσης της και του τι υπονοεί ως προς την κοινωνική καταξίωση, ένα φαινόμενο που ο κόσμος της μόδας το τρέφει ενώ ταυτόχρονα τρέφεται από αυτό. Σκέφτομαι λοιπόν και αναρωτιέμαι, καθώς εγώ θα βλέπω την επόμενη -ψηφιακή φαντάζομαι- εβδομάδα μόδας από την πολυθρόνα του σπιτιού μου, ποιος θα με βλέπει να την παρακολουθώ; Και κυρίως όλους όσους την παρακολουθούσαν χρόνια τώρα από την πρώτη σειρά, αυτούς άραγε ποιος θα τους βλέπει;
Τέκνο της σκέψης και της απερισκεψίας* η μόδα εξυπηρετεί την ανάγκη μας για κοινωνική ευθυγράμμιση -η ασφάλεια του να φοράς ότι και οι άλλοι- και ταυτόχρονα την ανάγκη για διάκριση. Και ενώ τον πρώτο ρόλο της θα συνεχίσει να τον εξυπηρετεί με τον ίδιο υπέροχο τρόπο, σε επίπεδο παρουσίασης πως θα κατορθώσει άραγε το τελευταίο; Και ενώ δεν υπάρχει -μάλλον- κανενός είδους σκοπιμότητα στο πως η μόδα διαμορφώνεταικαι εξελίσσεται -αυτό δηλαδή που ονομάζουμετάσεις-πχ αν θα φορέσουμε κοντές ή μακριές φούστες,αν θα είναι της μόδας τα ίσια ή τα κατσαρά μαλλιά ή ποιας δεκαετίας επιρροή θα έχουν οι συλλογές,ο σκοπός της κοινωνικής διάκρισης -ως προς τον τρόπο που αυτή παρουσιάζεται- πως άραγε θα επιτυγχάνεται;
Και μπορεί άραγε αυτή η μεταστροφή να είναι θετική; Φυσικά τα φαινόμενα πρέπει πάντα να εξετάζονται υπό το χρονικό τους πρίσμα, ωστόσο αυτό δεν τοποθετεί αυτόματα το παρόν γεγονός στη σφαίρα των θετικών αλλαγών. Άλλωστε κατά τη γνώμη μου μια αλλαγή που γίνεται εξαναγκαστικά δε μπορεί να είναι θετική αλλαγή. Και ναι μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι θετικό αλλά σίγουρα δεν ξεκίνησε από αυτό. Αυτό που κατ ‘ εμέ είναι δεδομένο, είναι το γεγονός πως στο τέλος η μόδα πάλι θα κερδίσει. Θα κερδίσει χάνοντας ”φαινόμενα” που χρησιμοποιούν τη μόδα απλώς ως αφορμή για να εκδηλωθούν.
*κατά τον Simmel.
Το οικογενειακό ατελιέ της Μαρίας Διαμάντη λειτούργησε για πρώτη φορά στον Κεραμεικό το 1930 ως ένα κλασσικό μοδιστράδικο της εποχής
Η ιδιοκτήτρια του, Μαρία Διαμάντη η μεγαλύτερη, κατασκευάστρια ρούχων και καπέλων, λόγω της μεγάλης εμπειρίας της και της διάθεσης της να μεταδώσει τις γνώσεις της, ιδρύει –παράλληλα με τις δραστηριότητες του ατελιέ- τη σχολή κοπτικής – ραπτικής Μαρία Διαμάντη από την οποία, στα χρόνια που λειτούργησε, αποφοίτησε πολύ μεγάλος αριθμός σπουδαστριών.
Η εγγονή της Μαρίας Διαμάντη, η Μαρία Διαμάντη η νεότερη, γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στο οικογενειακό ατελιέ και σχολή ραπτικής. Σπούδασε σχέδιο μόδας και ενδυματολογία θεάτρου και δίδαξε σε σχολές μόδας στην Ελλάδα. Το 2011 δημιούργησε το δικό της ατελιέ στον ίδιο δρόμο του Κεραμεικού όπου στεγαζόταν το πρώτο εκείνο ατελιέ, της γιαγιάς της, την οδό Μαραθώνος. Από τότε σχεδιάζει και πουλά ρούχα χειροποίητα, αποκλειστικά κατασκευασμένα για το άτομο για το οποίο προορίζονται, αναβίωσε τα ”μαθήματα μόδας” που η γιαγιά της παρέδιδε και μελετά και κατασκευάζει τα ”γλυπτά φορέματα” .
Το 2017 επέκτεινε τις δραστηριότητες του ατελιέ παραδίδοντας on-line μαθήματα μόδας σε Έλληνες του εξωτερικού σε όλο τον κόσμο μέσω των οποίων η ομάδα της μεγάλωσε και απέκτησε διεθνή χαρακτήρα. Είχε ήδη παρουσιάσει με την ομάδα των μαθητών της δύο αφιερωματικές εκθέσεις, τη μια τον Απρίλιο του 2014 με τίτλο ”180 minutes for 18 ideas” και θέμα το κοστούμι ως μορφή τέχνης με εναλλακτικές πρώτες ύλες και τη δεύτερη τον Ιούνιο του 2017 με τίτλο #fashionrewindproject και θέμα το κοστούμι ως μορφή τέχνης στη μόδα και τον κινηματογράφο προηγούμενων δεκαετιών, όταν μαζί με την ομάδα της ανακοίνωσαν ότι δύο χρόνια ήδη μελετούσαν και εργάζονταν πάνω στην τρίτη τους κατά σειρά ομαδική έκθεση με θέμα την επικαιρότητα των Ελλήνων κορυφαίων και διεθνώς καταξιωμένων σχεδιαστών στην οποία μάλιστα επρόκειτο να λάβουν μέρος μαθητές μόδας από όλο τον κόσμο οι οποίοι θα ταξίδευαν για το σκοπό αυτό στην Αθήνα.
Το πρώτο μέρος της έκθεσης αυτής, της Μαρίας Διαμάντη και της ομάδας της, φόρος τιμής στους Παγκόσμιους Έλληνες Σχεδιαστές, με τίτλο #Ode_Couture , παρουσιάστηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2019 στο Μουσείο Μπενάκη, Πειραιώς 138.
Info: Maria Diamandi atelier, 31 Marathonos str. Athens –www.mariadiamandi.com – mdiamadi@yahoo.gr
SHARE
RECENT
