“Θάρρος ή Αλήθεια;”- Η Έφη Σισμανίδου μας τα αποκαλύπτει όλα

Συνέντευξη στην Τάνια Νικολοπούλου

Σας γνωρίζουμε την Έφη Σισμανίδου. Σύντομα κλείνει τα 27 και μέχρι τώρα δεν έχει οδηγήσει μηχανή, δεν έχει κάνει ελεύθερη πτώση, δεν έχει φάει έντομα και δεν έχει καταφέρει να βελτιώσει το χιούμορ της! Της αρέσουν οι φράουλες, να κοιμάται μέχρι αργά το πρωί και να ταξιδεύει – πολύ συχνά μόνη της. Είναι από την Αλεξάνδρεια Ημαθίας και σπούδασε στην Θεσσαλονίκη υποκριτική και φιλολογία- όπου έζησε και τα περισσότερα χρόνια της ζωής της μέχρι τώρα. Απο τον Σεπτέμβριο του ’17 ζει και εργάζεται στην Αθήνα και αυτήν την περίοδο ενσαρκώνει την Εύα Κασσιμάτη στο “Θάρρος ή Αλήθεια ;” σε σκηνοθεσία Παύλου και Chris Πιέρρο.

Μιλήστε μας για την παράσταση “Θάρρος ή Αλήθεια; “

Πρόκειται για μια παράσταση θρίλερ. Δύσκολο είδος για θέατρο, αν θέλετε την γνώμη μου. Το παν είναι η ατμόσφαιρα. Αυτή ήταν η πρόκληση. Ακόμα είναι! Προσωπικά το απολαμβάνω! Όλα ξεκινάνε από ένα πάρτι, μετά καλούμαστε σε ένα δεύτερο. Φαινομενικά είναι όλα καλά ή σχεδόν καλά. Ο κάθε ήρωας κουβαλάει την ιστορία του, αφοσιωμένος στον μικρόκοσμο του, τα δικά του θέματα, τις δικές του επιθυμίες, στόχους, εμμονές. Κανείς δεν φαντάζεται αυτό που θα επακολουθήσει…

Ποιο σχόλιο του κοινού που παρακολούθησε ηδη την παράσταση σας έκανε εντύπωση ;

Χαμογέλασα. Στην Αθήνα του ’18 δύο ηθοποιοί αλλάζουν ρούχα επί σκηνής και τυχαίνει να είναι γυναίκες, ε και; Αυτό δεν είναι σεξιστικό. Είναι εικαστική επιλογή. Ας μην χρησιμοποιούμε τις λέξεις άκριτα, χάνουν την βαρύτητα τους.

Θάρρος ή αλήθεια, λοιπόν ;

Η Ευα θα επέλεγε θάρρος. Εγώ θα πω αλήθεια.

Πιστεύεις, πράγματι, ότι υπάρχει ανισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα στον θεατρικό χώρο ;

Ας ξεκινήσουμε από τα δεδομένα. Οι γυναίκες ηθοποιοί είμαστε περισσότερες από τους άντρες. Οι περισσότεροι θίασοι, ωστόσο, είναι ανδροκρατούμενοι. Για πολλά χρόνια οι τέχνες γενικότερα ήταν “ανδρική υπόθεση”. Από εκεί και πέρα, σε πολλές παραγωγές,  όχι μόνο θεατρικές, οι άντρες αμείβονται καλύτερα απο τις γυναίκες. Μια γυναίκα θα ακούσει πιο συχνά την φράση ” αν σ’ αρέσει, αλλιώς περιμένουν άλλες πόσες απ’ έξω”. Αυτές οι συμπεριφορές υπάρχουν- όχι παντού, αλλά υπάρχουν. Το θέμα είναι πως οι ίδιες οι γυναίκες του χώρου λόγω του αυξημένου ανταγωνισμού και της πίεσης αντιμετωπίζουμε τους εαυτούς μας ως προϊόντα, γινόμαστε υστερικές με την εμφάνισή μας, επιθετικές ή τουλάχιστον, όχι και τόσο συναδελφικές απέναντι στις υπόλοιπες. Ξεχνάμε πως με αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια μπορούμε να κερδίσουμε πολύ περισσότερα από έναν- δυο ρόλους.

Χρειάζεται σίγουρα θάρρος για να επιλέξεις τον δρόμο της τέχνης στην Ελλάδα της κρίσης, έχεις αντιμετωπίσει δυσκολίες μέχρι σήμερα;

Φυσικά. Το να εργάζεσαι ως ηθοποιός δεν είναι ακριβώς το επάγγελμα που θα επέλεγε κανείς για να “εξασφαλίσει το μέλλον του”- για να χρησιμοποιήσω και ένα ωραίο διαφημιστικό κλισέ. Οι δουλειές που θα κλείσεις έχουν ημερομηνία λήξης στους 2, 3, 6, 8 μήνες, ανάλογα την περίσταση. Οι πρόβες είναι συνήθως απλήρωτες και μπορεί να μείνουμε και αρκετούς μήνες χωρίς δουλειά. Οι περισσότεροι από εμάς εργάζονται παράλληλα και σε άλλους τομείς . Παρ’ όλα αυτά στην Ελλάδα της κρίσης είναι πιο εύκολο να επιλέγω τον δρόμο της τέχνης. Σε μια εποχή που κανένα επάγγελμα δεν μπορεί να με “εξασφαλίσει” προτιμώ αυτό που τουλάχιστον θα με κάνει χαρούμενη.  Πάντα υπάρχουν δυσκολίες. Όλα έχουν τα πάνω και τα κάτω τους . Το σημαντικό είναι να προσπαθείς για κάτι που έχει πραγματική αξία μέσα σου.

Έχεις μετανιώσει ποτέ για κάτι που έκανες ή δεν έκανες μέχρι τώρα;

Υπάρχουν φορές που μετανιώνω για πράγματα που λέω ή κάνω. Νομίζω, όμως πως και να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο τελικά μάλλον δεν θα φερόμουν διαφορετικά. Κάθε επιλογή και κάθε αποτέλεσμα είναι μια εμπειρία. Θέλω να αντιμετωπίζω αυτές τις εμπειρίες, όχι σαν λάθη, αλλά σαν γνώση που θα εφοδιάσει την κρίση μου για το μέλλον.