Θανάσης Σύρμας: Παλιός ποδοσφαιριστής, κι εραστής της ζωής, γιατί αγαπάει την ζωή και το απέδειξε με τον καλύτερο τρόπο!

Συνέντευξη στην Άννα Τσιάλτα

Μια εξομολόγηση καρδιάς του αγαπημένου μας φίλου Θανάση Σύρμα στην φίλη μου αλλά αγαπημένη δημοσιογράφο Άννα Τσιάλτα που πραγματικά θα σας καθηλώσει … σε αντίθεση με εκείνον που δεν τον καθηλώνει τίποτα !! Θανάση σε ευχαριστούμε που είσαι στην ζωή μας και με το χαμόγελό σου μας κάνεις να ευγνωμονούμε κάθε μέρα αυτό που λέγεται ζωή! Σε ευχαριστούμε Άννα μου για τις υπέροχες, ανθρώπινες συνεντεύξεις που μας “δίνεις”! Γιατί όπως λέει και η φίλη μου Σύλβια Αντώναρου “Δεν υπάρχουν άνθρωποι με ειδικές ανάγκες, Υπάρχουν μόνο άνθρωποι” και εμείς είμαστε όλοι δίπλα της για να “υπογράφουμε”!

Τάνια Νικολοπούλου

Νιώθω μεγάλη τιμή όταν κάνω τέτοιες συνεντεύξεις. Ο Θανάσης Σύρμας ανοίγει την καρδιά του και πραγματικά συγκλονίζει με όλο αυτό που έζησε και δίνει στον κόσμο να καταλάβει πως αρκούν δευτερόλεπτα για να αλλάξει η ζωή σου !! Μια εξομολόγηση καρδιάς που πραγματικά θα σας καθηλώσει … σε αντίθεση με εκείνον που δεν τον καθηλώνει τίποτα !! Θανάση μου σε ευχαριστώ για όλο αυτό που έζησα μαζί σου !! 

Θανάσης Σύρμας. Παλιός ποδοσφαιριστής; Νέος ποδοσφαιριστής; Προπονητής; Πώς να σε αποκαλέσω για να σε γνωρίσει ο κόσμος;

Παλιός ποδοσφαιριστής, κι εραστής της ζωής, γιατί αγαπώ την ζωή.

Αυτό θα φανεί από την συνέχεια της κουβέντας μας. Είναι ένα δώρο που ο καθένας μας δεν έχει εκτιμήσει όσο πρέπει, μέχρι να έρθει η συγκεκριμένη ώρα.

Παλιός ποδοσφαιριστής, αλλά εξακολουθείς να ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο.

Ναι, παραγοντικά πλέον, βοηθώντας ερασιτεχνικές ομάδες να φτάσουν σε επαγγελματικό επίπεδο και να προωθηθούν κάποια νέα ταλέντα, ώστε να τα γνωρίσει ο κόσμος, αλλά όχι σαν μάνατζερ, για να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα.

Ομάδες; Πού ήσουν;

Ξεκίνησα από τον Πειραιά. Μετά πήγα και σε ομάδες της Αθήνας. Ποδοσφαιρικά, κατάφερα να γνωρίσω και να γνωριστώ. Ο αθλητισμός, γενικότερα, αφήνει δυνατούς δεσμούς και φιλίες. Μπορεί για 90 λεπτά να μας βλέπουν από τις εξέδρες να τσακωνόμαστε και να σκοτωνόμαστε, αλλά έξω από τις άσπρες γραμμές, έχουν αναπτυχθεί πάρα πολύ δυνατές φιλίες που κρατάνε στον χρόνο. Ο αθλητισμός, εκτός από τις αρχές που σου διδάσκει μέσα από το «ευ αγωνίζεσθαι» ώστε να γίνεσαι καλύτερος και ανταγωνιστικότερος με ευγενή τρόπο, μερικές φορές σου μαθαίνει και το πώς να  επιβιώνεις.

Είσαι ένας άνθρωπος που κατάφερες να ζήσεις παλεύοντας γι’ αυτό, πετυχαίνοντας αυτό που άλλοι άνθρωποι δεν έχουν ζήσει. Την επαναφορά σου στη ζωή. Η ζωή σου κυλούσε κανονικά;

Ναι. Και προσωπικά και επαγγελματικά. Την ζούσα όπως οι περισσότεροι. Με τα άγχη, τις δυσκολίες, τις χαρές, τους φίλους και με την πίεση που όλοι λίγο ή πολύ έχουμε αυτή την εποχή και δεν μας αφήνει να γείρουμε το κεφάλι αριστερά ή δεξιά και να δούμε τι γίνεται παραέξω. Πριν το ατύχημα ήμουν ένας άνθρωπος σαν τους άλλους. Διατηρούσα τις φιλίες μου, βρισκόμασταν με κάποιους παλαίμαχους δυο φορές την εβδομάδα και παίζαμε. Κατέβηκα στην Ρόδο για να ανοιχτώ επαγγελματικά, γιατί εκείνο τον καιρό η κυβέρνηση έτρεχε ένα project, κι επειδή ασχολιόμουν με αυτόν τον τομέα, κατέβηκα να βρω πελάτες. Άνοιξα ένα υποκατάστημα στα Δωδεκάνησα.

Τι έκανες ακριβώς;

Ήμουν στον χώρο του καυσίμου, υγρό και αέριο καύσιμο, έκανα κατασκευές και συντήρηση σε βενζινάδικα, δούλευα για τις εταιρείες πετρελαιοειδών και το project είχε να κάνει με τις εισροές εκροές, για την πάταξη της φοροδιαφυγής και του λαθρεμπορίου. Κατέβηκα λοιπόν στην Ρόδο για να κάνουμε υποδομές και να στήσουμε μηχανήματα. Είχα ήδη πελάτες εκεί και δέχθηκα μια πρόταση από τον πρόεδρο βενζινοπωλών να πάω, γιατί δεν υπήρχε κάποιος σαν εμένα εκεί.

Αντί λοιπόν να κατεβαίνω δυο φορές τον μήνα στην Ρόδο, ερχόμουν δυο φορές τον μήνα στην Αθήνα. Για ενάμιση χρόνο έμεινα μακριά από την οικογένειά μου και το σπίτι μου στη Γλυφάδα, αλλά ήμουν ευχαριστημένος και από τον τρόπο που κυλούσε η δουλειά, αλλά και από την ζωή στη Ρόδο, γιατί οι ρυθμοί ήταν πολύ πιο ποιοτικοί από ότι στην Αθήνα. Εκεί έβλεπες τους φίλους. Εδώ περιμένεις μια Κυριακή και αν. Κι αν όσο είναι μικρά τα παιδιά, γίνει κάποια σχολική εκδήλωση, τους βλέπεις. Όταν όμως μεγαλώσουν τα παιδιά, το έχασες.

Η Ρόδος όμως σου αλλάζει τη ζωή, γιατί εκεί έπαθες το ατύχημα.

Μετά από έναν χρόνο που ήμουν στη Ρόδο, ήθελα να κάνω κάτι να ξεδίνω. Ξαναγύρισα λοιπόν στο ποδόσφαιρο παρακολουθώντας αρχικά μια ομάδα στον Κρεμαστή, η οποία μου έκανε την πρόταση να μπω στην ομάδα και να τους βοηθήσω. Στην Ρόδο, ακόμα και το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο, τα παιδιά πληρώνονται κανονικά. Μου έγινε πρόταση να μπω στην νεοφώτιστη ομάδα τρίτης εθνικής τον Ιάλυσσο. Με ένα μεγάλο όνομα για προπονητή, τον Πέτρο Μίχο, παίκτη του Ολυμπιακού τις χρυσές εποχές, ίνδαλμα για πολλούς και αναλάβαμε μαζί την ομάδα.

Ξεκινώντας λοιπόν την προετοιμασία, ένα μεσημέρι πήγαινα στο γήπεδο από έναν μικρό, επαρχιακό δρόμο. Ήταν 20 Αυγούστου 2015. Πήγαινα με τη μηχανή μου σιγά, δεν έτρεχα και σε μια δεξιά στροφή, αντίκρισα μια άλλη μηχανή μεγάλου κυβισμού που  ερχόταν καταπάνω μου στο ίδιο ρεύμα με μένα.

Είχε ένα παιδάκι πάνω στο ντεπόζιτο. Δεν έτρεχε ούτε κι εκείνος. Έκανα έναν ελιγμό να τον αποφύγω, αλλά εκείνος τρομαγμένος ίσως για την ακεραιότητα του παιδιού κι επειδή προερχόταν από την Αγγλία που οδηγούν ανάποδα, δεν κινήθηκε καθόλου.

Χτυπήσαμε πλαγιομετωπικά, εξοστρακίσαμε ο ένας τον άλλον, του πέταξα το μηχανάκι στην άκρη του δρόμου και πήδηξα από την άλλη μεριά. Αντίκρισα ένα θέαμα που δεν περίμενα ν’ αντικρύσω. Σοκαρίστηκα και πέρασε από το μυαλό μου ότι χάνω τον κόσμο. Το αριστερό μου πόδι ήταν κομμένο και κρατιόταν από την γάμπα. Το πόδι μου είχε βρει στις μπάρες της μηχανής.

Και πώς αισθάνθηκες;

Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα, ίσως να είναι αμαρτία, αλλά μου αρέσει να είμαι ειλικρινής, σκέφτηκα ότι δεν θα ξαναπαίξω μπάλα. Δεύτερη σκέψη ήταν η επιβίωση. Το πρώτο πράγμα λοιπόν που σκέφτηκα, ήταν να σταματήσω την αιμορραγία. Έβγαλα τον ιμάντα από τον σάκο προπόνησης και τον διπλοέδεσα στον μηρό για να σταματήσω την αιμορραγία από την μηριαία αρτηρία.

Είχες τόση Ψυχραιμία;

Λειτουργώ μεθοδικά. Και ο αθλητισμός μας έχει μάθει στοιχεία ανατομίας. Τα πρώτο βήμα είναι να σταματήσεις την αιμορραγία και το δεύτερο να φτάσεις στο νοσοκομείο πριν αδειάσεις από αίμα. Τρίτο βήμα η επιβίωση. Δεν σκέφτεσαι ποιος και τι έφταιξε.

Σκεφτόσουν πάντα έτσι;

Στις δύσκολες στιγμές, ναι. Γι’ αυτό και από παιδί, σε όποιες ομάδες κι αν ήμουν με είχαν μπροστάρη. Χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω, τώρα, στα 47 μου κατάλαβα πως γεννιέσαι ηγέτης, δεν γίνεσαι.

Πρόλαβες να πας νοσοκομείο; Ειδοποίησαν ασθενοφόρο;

Εγώ το έκανα. Έβγαλα την μπανάνα την έδεσα κι εκείνη στο πόδι μου γιατί δεν έφτανε ο ιμάντας να σταματήσει την αιμορραγία και πήρα το τηλέφωνο. Κάλεσα ασθενοφόρο, λέγοντας την σοβαρότητα της κατάστασης και το σημείο που ήμουν.

Μετά κάλεσα τον γιατρό της ομάδας για να ετοιμάσουν χειρουργείο σε μισή ώρα.

Τελευταία πήρα την οικογένειά μου, για ν’ ακούσουν ότι είμαι καλά και να μην το μάθουν από άλλους και ανησυχήσουν. Ήμουν ένα χιλιόμετρο από το σπίτι και τους είπα να έρθουν να με δουν. Ο γιος μου, εκείνη την ημέρα, στα 16 του, από αγόρι, έγινε άντρας. Η γυναίκα μου από το σοκ δεν μπορούσε να οδηγήσει και πήρε το αυτοκίνητο εκείνος. Είδε το πόδι μου, έκανε μια γκριμάτσα και όταν του είπα ότι είναι χάλια, απάντησε «Μη σε νοιάζει, εσύ να είσαι καλά». Σταματούσε τα περαστικά αυτοκίνητα και τους έπαιρνε τις ζώνες για να μου δέσει κι άλλο το πόδι μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο. Χτύπησε σε ένα διπλανό σπίτι κι έφερε ένα μπουκάλι νερό. Τον είχα πάντα δίπλα μου. Κι η γυναίκα μου ήταν δίπλα μου, αλλά τρόμαξε. Εκείνος ήταν πιο ψύχραιμος. Έδινε κουράγιο δε μένα και σε εκείνη, κι εγώ και στους δυο τους.

Έχασες πολύ αίμα;

Μπήκα στο νοσοκομείο με 9 αιματοκρίτη. Στεγνός. Κάτω από 18 αιματοκρίτη, η καρδιά, επειδή έχει αντιληφθεί ότι κάτι δεν πάει καλά, τροφοδοτεί με αίμα μόνο τον εγκέφαλο και τα υπόλοιπα όργανα νεκρώνουν. Ένιωθα να κρυώνω και να μουδιάζω. Στο χειρουργείο είπα στην αναισθησιολόγο ηλικία και κιλά και γύρισα στον γιατρό της ομάδας που εκείνη τη στιγμή μπήκε και είπα «Είμαι στα χέρια σας, τώρα είμαι ήσυχος».

Μετά θυμάσαι τι έγινε, όταν ξύπνησες.

Θα σου πω κάτι που δεν ξέρω αν θες να σου πω, για το χειρουργείο. Το σκέφτομαι κι ανατριχιάζω. Δεν το έχω πει αλλού.

Θα ήθελα να μου πεις.

Είμαι άνθρωπος που πιστεύω στον Θεό. Σε κάθε δυσκολία ένιωθα πως έχω κάποιον δίπλα μου.

Ποιος γιόρταζε 20 Αυγούστου;

Δεν ήταν κάποια συγκεκριμένη γιορτή. Αλλά τέτοια μέρα και την ίδια ώρα στα 21 μου, είχα πάλι ατύχημα με την μηχανή, στη Βούλα. Είχα μπει πάλι χειρουργείο, αλλά ήταν πιο απλό.

Πιστεύεις στον Θεό.

Οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές πιστεύουν. Μπαίνοντας στο γήπεδο κάνουμε τον σταυρό μας για να μας κρατήσει, γιατί παίζουμε το κορμί μας. Αυτό που έζησα στο χειρουργείο το μοιράστηκα μόνο με τον γιατρό, αλλά επειδή είναι επιστήμονας, γούρλωσε τα μάτια, δεν με πίστεψε.

Πιστεύω πως αν το μοιραστείς με τον απλό κόσμο, θα καταλάβει καλύτερα, γιατί μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ζήσει το ίδιο.

Λίγο πριν το ατύχημα, είχα χάσει τον πατέρα μου. Ήρθα για την κηδεία και ξαναγύρισα στην Ρόδο. Ο πατέρας μου ήταν πάντα κοντά μου. Πίσω από τα κάγκελα σε κάθε αγώνα, ώστε στη χαρά ή στη λύπη να πάω να του μιλήσω. Στο χειρουργείο, ενώ κρύωνα από το air condition, ένιωσα μια ζέστη στο στήθος μου. Ανοίγω τα μάτια μου, είμαι με τραχεία σωλήνα, έχω στον αριστερό ώμο την αναισθησιολόγο και στον δεξί ώμο μια νοσοκόμα που μου έπαιρνε την πίεση και κρατούσε τα καρδιογραφήματα.

Αριστερά μου ήταν ο νευροχειρούργος με τον ένα ορθοπεδικό, στο ύψος του ποδιού μου που χειρουργούσαν και δεξιά μου άλλη μια νοσοκόμα που τους έδινε τα εργαλεία. Πίσω από τρεις ανθρώπους ερχόταν ένα εκτυφλωτικό φως που όμως ήταν ευχάριστη αίσθηση. Ο ένας ήταν ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, ο δεύτερος ο συγχωρεμένος θείος μου που ήταν τυφλός κι εγώ τον πήγαινα όπου ήθελε, αλλά έφυγε νέος από το ζάχαρο και στη μέση ήταν ένας ψηλός άντρας, ξανθός, με μακρύ καρέ μαλλί.

Δεν μπορούσα να δω τα χαρακτηριστικά του, αλλά ένιωθα ότι ήταν πανέμορφος. Φόραγε ένα άσπρο κοστούμι και περνούσε τον πατέρα μου και τον θείο μου ενάμισι κεφάλι. Γελούσαν κι οι τρεις. Εκείνη την ώρα κατάλαβα ότι θα γλυτώσω.Στην Ρόδο έχουν τον Πανορμίτη, έναν άγιο που έχει κάνει πολλά θαύματα. Είχα πάει και πριν το ατύχημα να τον γνωρίσω από κοντά, γιατί ήμουν πολύ φορτισμένος και πηγαίνω συχνά. Κάποιος με ρώτησε γιατί πίστευα πως ήταν κάποιος μαζί μου. Γιατί μου έκανε για Αρχάγγελο. Όταν τα είπα στον γιατρό, δεν με πίστευε. Είπε ότι δεν ξύπνησα στο χειρουργείο. Του είπα ότι τους έβλεπα και τους άκουγα κι εκείνος το έριξε στην νάρκωση. Του είπα λοιπόν τι έλεγε εκείνη την ώρα με τον ορθοπεδικό. Ο ορθοπεδικός μιλούσε για ακρωτηριασμό, κι ο γιατρός επέμενε να το φτιάξουν γιατί ήμουν 45 χρονών. Είπε ότι δεν μπορεί να είχα ακούσει αυτή τη συζήτηση, εκτός αν κάποιος από μέσα μου τα είπε. Υπάρχει όμως το ιατρικό απόρρητο. Μου είπε πως σαν επιστήμονας δεν μπορεί να το πιστέψει και του απάντησα να πιστέψει και λίγο. Δεν φτάνει να είναι μόνο επιστήμονας. Ο Θεός τον έκανε επιστήμονα για να σώζει ανθρώπους και από πίσω πάλι κάποιος υπάρχει.

Τελικά όμως το πόδι δεν σώθηκε.

Μέχρι τότε μου έκανε καθαρισμούς, είχε πάρει μόσχευμα από το άλλο πόδι κι έφτιαξε τις αρτηρίες, έκανε καταπληκτική δουλειά. Δεν σώθηκε, γιατί ένα μήνα μετά την επέμβαση, με βρήκε ένα ενδονοσοκομειακό μικρόβιο. Δεν είναι για τα κρεβάτια που επιμένουν οι γιατροί να βγαίνουν οι ασθενείς από τα νοσοκομεία. Τα μικρόβια που αναπτύσσονται εκεί μέσα είναι πολύ ισχυρά και μεταλλαγμένα.

Τα σπιτικά μικρόβια είναι μηδαμινά. Γι’ αυτό κι επιμένουν να πάμε σπίτι για ανάρρωση. Το μικρόβιο που με χτύπησε μου έκανε πού ψηλό πυρετό. Ήμουν στα όρια του 42 για πέντε ή έξι βράδια. Μου χορηγούσαν πολύ ισχυρές αντιβιώσεις, τόσες που δυο χρόνια τώρα δεν έχω αρρωστήσει. Στείλανε το αντιβιόγραμμα στην Αθήνα και με το συγκεκριμένο αντιβιοτικό έπεσε κατακόρυφα ο πυρετός. Αλλά σε πέντε μέρες το πόδι είχε αρχίσει να σαπίζει από κάτω προς τα πάνω, γιατί το μικρόβιο είχε προσβάλει την μια αρτηρία πάνω από το μόσχευμα.

Φοβόσουν;

Τότε, είχε πεθάνει από σηψαιμία η γυναίκα ενός πολύ γνωστού τερματοφύλακα, του Τάκη Πατέλη. Πολύ πιο ελαφρύ περιστατικό και η κοπέλα έφυγε μέσα σε τέσσερεις μέρες. Με πήρε ο Τάκης για περαστικά, κι εγώ του είπα συλλυπητήρια.

Πέρασα μια ατελείωτη νύχτα και το επόμενο πρωί κάλεσα τη γυναίκα και τα παιδιά μου. Έδωσα μάχη με το μυαλό και το κορμί μου. Τους είπα πως δεν υπήρχε περίπτωση να μείνω έτσι και να συνεχίσω να μπαινοβγαίνω κάθε μήνα στο νοσοκομείο.

Θα ήμουν ο ίδιος άνθρωπος και μετά, αλλά αποφάσισα να προχωρήσω σε ακρωτηριασμό του ποδιού, θα βάλω ένα πρόσθετο μέλος και θα είμαστε όπως πριν. Η γυναίκα μου ζήτησε να το συζητήσουμε χωρίς τα παιδιά, αλλά έχω τρεις γιους, τρεις άντρες. Τελικά, συμφωνήσαμε όλοι. Ήταν μονόδρομος για μένα. Ήρθε και ο γιατρός να μου κάνει αλλαγή, αλλά αρνήθηκα. Έδιωξα τις νοσοκόμες και μείναμε μόνοι μας. Μετά από αυτό, γίναμε φίλοι με τον γιατρό. Είναι ο Δημήτρης Μαύρος που τώρα χειρουργεί στη Θεσσαλονίκη. Έχει σώσει πολύ κόσμο. Ακόμα και μια γυναίκα που φέρανε από Κάλυμνο μισοπεθαμένη με καρωτίδα, την έσωσε. Τον ρώτησα για τις προοπτικές και απάντησε να το παλέψουμε. Θα μπαινόβγαινα στα νοσοκομεία για τα επόμενα δύο ή τρία χρόνια, με πιθανότητα να κόψουμε πότε ένα δάχτυλο, μετά αστράγαλο σε ποσοστό 70%. Κι οι πιθανότητες να σωθεί το γερό πόδι πάνω από τη βλάβη ήταν 50-50. Τον ρώτησα πότε είχε χειρουργείο και απάντησε μεθαύριο. Τετάρτη, οκτώ το πρωί ακρωτηριάζομαι, φοράω πρόσθετο μέλος και τελειώνουμε.Μου είπε «Σαν επιστήμονας σου λέω όχι. Αλλά σαν φίλος σου λέω ναι».

Θέλει ψυχή αυτό.

Θεωρώ τον εαυτό μου δυνατό.

Δεν θα άντεχες την λύπηση.

Όχι! Δεν ήθελα τον οίκτο. Τώρα δεν με καταλαβαίνει κανείς. Ακόμα και στην πιτσαρία που έχω ανοίξει, έχω εδώ και δυο μήνες καθημερινό πελάτη που δεν είχε καταλάβει ότι έχω πρόσθετο μέλος, αν και δεν το κρύβω φορώντας μακριά παντελόνια. Αλλά όλοι μου λένε πως εγώ δεν δίνω την αίσθηση ότι κάτι έχει γίνει.

Η αίσθηση που δίνεις είναι ότι είσαι ένας κανονικός, καθημερινός άνθρωπος.

Η αίσθηση που έχουν οι δικοί μου άνθρωποι και η οικογένειά μου, είναι ότι εκείνη τη μέρα μπήκα στο νοσοκομείο να κάνω αμυγδαλές και βγήκα.

Είχες πάντα αυτό το χιούμορ;

Ναι και πάντα αυτοσαρκαζόμουν. Όταν ήρθε η πεθερά μου να με δει για πρώτη φορά και με ρώτησε πώς χτύπησα, της είπα «Δεν χτύπησα, μου είπε η κόρη σου πως αν πάω με γκόμενα, θα μου κόψει τα πόδια. Να το αποτέλεσμα»

Απίστευτο! Πώς το αντιμετώπισε μετά η οικογένειά σου;

Συνεχίσαμε σε κανονικούς ρυθμούς. Όλοι ήταν λίγο προσεκτικοί, γιατί το σπίτι μας είναι μεζονέτα κι έχει σκάλες, αλλά τους είπα ότι θα βρω την άκρη μου.

Πόσο πρότυπο σ’ έχουν οι γιοι σου;

Πάρα πολύ. Κι είμαι περήφανος γιατί δεν έχω κόρη και κάποιοι φίλοι μου λένε στους γιους μου πόσο αρσενικό είναι ο πατέρας τους. Σήμερα οι άνθρωποι δεν κρατάνε την μπέσα και τον λόγο τους. Δεν τιμούν τα παντελόνια τους.

Τώρα πια δεν το ακούν μόνο από τους γύρω τους, αλλά το έχουν ζήσει.

Βλέπουν πως ακόμα και τώρα, τους φροντίζω. Έχουμε μια ειλικρινή σχέση. Είδαν τον μπαμπά να ξαναπαίρνει μετάλλια. Να βραβεύεται.

Με τη γυναίκα σου;

Καλά είμαστε. Δεν σου κρύβω ότι στην αρχή, βγαίνοντας από εκεί, είχα έναν ενδοιασμό, γιατί πίστευα ότι τελείωσα σαν άντρας. Μεγαλώνοντας, θες και την επιβεβαίωση. Με τη γυναίκα μου είχαμε πάντα αρμονική σχέση. Και μέσα κι έξω από το δωμάτιό μας.

Ήταν στήριγμα για σένα;

Πάντα. Στο νοσοκομείο έκανε πράγματα που δεν περίμενα να κάνει. Ήταν γυναίκα μου, αδελφή μου, μάνα μου, όλα. Με έπλενε, με καθάριζε κι εγώ ντρεπόμουν.Εκείνη έλεγε «Τι ντρέπεσαι; Είμαστε μια ζωή μαζί. Άλλωστε, με έχεις δει να γεννάω».

Το ποδόσφαιρο ξαναμπήκε στη ζωή σου. Δεν σταμάτησες.

Την μέρα που βγήκα από το νοσοκομείο, με το πόδι κομμένο και μπανταρισμένο, ξεκινάει η πρώτη αγωνιστική με την ομάδα του Ιάλυσου.  Παίζαμε ένα δύσκολο παιχνίδι με την Κηφισιά, μπροστά σε 5.000 κόσμο. Μπήκα στ’ αποδυτήρια χλωμός και κομμένος γιατί είχα χάσει κιλά. Κάποια παιδιά κλάψανε. Τους είπα όμως πως η ζωή συνεχίζεται. Μπορεί σήμερα να είμαι σε αναπηρικό καροτσάκι που οδηγεί κάποιος, αύριο όμως θα είμαι όρθιος ανάμεσά σας. Παίξανε δυνατά, κερδίσανε και με πήγαν στο κέντρο του γηπέδου να πανηγυρίσουμε με όλο το γήπεδο. Οι φίλαθλοι της ομάδας είχαν αναρτήσει κι ένα μεγάλο πανό που έγραφε «Περαστικά και καλή επιστροφή». Ένιωσα συγκίνηση, αλλά άρχισε να μου λείπει και το γεγονός ότι έπαιζα με τα παιδιά. Δεν μου έφτανε μόνο ο παραγοντικός ρόλος.

Έτσι μπήκες στο κομμάτι των ακρωτηριασμένων;

Όχι. Θέλω αρχικά να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ και στους γιατρούς, αλλά και στον Παραολυμπιονίκη Μιχάλη Σείτη που από την πρώτη στιγμή ήρθε να μου μιλήσει και να με φέρει σ’ επαφή με τον προσθετικό του, ένα τεράστιο ευχαριστώ στον Δημήτρη και τον Κώστα Χρονόπουλο, τους προσθετικούς μου που με κάνανε να ξαναπερπατήσω.

Έτσι βρέθηκα στην Εθνική ομάδα. Πώς ξεκίνησε; Πήγα τον μικρό μου γιο, που είναι 11 χρονών, σε έναν παιδίατρο στη Ρόδο. Είναι διάσημος τριαθλητής, 55 ή 56 χρονών, κάνει κολύμπι, τρέξιμο και ποδήλατο. Όταν με είδε είπε «Ξέρεις γιατί ήρθες εδώ». Τον πέρασα για τρελό. Του είπα πως πήγα να κάνει καλά το παιδί μου. «Όχι» μου λέει, «ήρθες για να κάνω καλά  εσένα. Δεν θέλω κουβέντα, θα κάνω καλά το παιδί σου και το Σάββατο το πρωί στις 7 θα έρθεις να κολυμπήσεις.» Πραγματικά πήγα και μπήκα στην ομάδα τρίαθλου «Απόλλων» .

Έχει  άτομα διαφόρων ηλικιών, συνήθως πάνω από 30, κολυμπάμε δυο χιλιόμετρα τη μέρα, κάνουμε τις προπονήσεις μας και τιμής ένεκεν με βάλανε να πάρω μέρος στον πρώτο διεθνή αγώνα τρίαθλου της Ρόδου που γίνεται δυο φορές τον χρόνο, Άνοιξη και Χειμώνα. Από τότε είμαι εκεί και μου δώσανε και μετάλλια. Ένιωσα περηφάνια όταν ο γιος μου με ρώτησε «Τι έγινε ρε μπαμπά; Σου κόψανε το πόδι και ακόμα παίρνεις μετάλλια;» Έτσι μπήκα σε αυτό τον χώρο και σκέφτομαι να ενεργοποιηθώ σαν αθλητής σε άλλον τομέα. Σε κάποια άνοδό μου στην Αθήνα μου είπαν για έναν προπονητή που είναι σε μια ομάδα που λέγεται Καστελάνη, τον Άρη Μαυρόπουλο.Επικοινώνησα μαζί του, κάναμε κολύμπι στο ολυμπιακό στάδιο και μου πρότεινε, μιας και ήμουν ποδοσφαιριστής παλιότερα κι εξακολουθούσα να ασχολούμαι, να μπω στην εθνική ομάδα των ακρωτηριασμένων που τότε ετοιμαζόταν.

Συνωμοτεί το Σύμπαν;

Όλα, για κάποιο λόγο γίνονται. Αλλά τον μαθαίνεις μετά. Όταν ξεκίνησα μαζί τους, πήρα πράγματα από αυτά τα παιδιά. Χρειάζεται μεγάλη δύναμη, γιατί το άθλημα γίνεται χωρίς πρόσθετα μέλη, αλλά με τις πατερίτσες. Θέλει ψυχή. Αυτοί ήταν ακροβάτες! Ένιωσα πως δεν μπορούσα να το κάνω. Αλλά προπονήθηκα και κατάφερα να φτάσω σε ένα επίπεδο, παρόλα τα 47 μου χρόνια. Θεωρώ τον εαυτό μου μέλος της ομάδας. Είναι μεγάλη μου τιμή να τους έχω συμπαίκτες. Ίσως αυτό έγινε σε μένα, για να βοηθήσω κάποιους ανθρώπους να ξαναγυρίσουν στη ζωή. Πηγαίνω συχνά στο νοσοκομείο για να δώσω ψυχολογική υποστήριξη σε ανθρώπους που έχουν υποστεί ή θα υποστούν ακρωτηριασμό.

Πώς νιώθεις γι’ αυτό;

Παρατάω ότι κάνω εκείνη την ώρα και πηγαίνω να βοηθήσω, γιατί έχω περάσει από αυτό το τριπάκι αλλά δεν κάηκα. Άλλος μπαίνει και δεν ξέρει πώς να βγει από την φωτιά. Χρειάζεται ένα χέρι να τον τραβήξει.

Πιστεύεις ότι όλο αυτό έγινε γιατί είσαι φτιαγμένος για να βοηθήσεις κόσμο;

Το πίστεψα. Αλλά δεν είμαι αυτό που λένε. Κάποια εφημερίδα της Ρόδου με παρουσίασε σαν Σούπερμαν. Δεν νιώθω έτσι. Αλλά δεν μπορείς να αφήσεις έτσι, έναν άνθρωπο που περνάει ότι κι εσύ πέρασες, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Να τον βοηθήσεις να πάρει μια σωστή απόφαση, αλλά και να πιστέψει πως ναι, κάποια πράγματα θα αλλάξουν, αλλά όχι όλα. Μπορεί η ζωή του να γίνει ποιοτική μετά από αυτό και ο αθλητισμός να τον βοηθήσει σε αυτό. Στον αθλητισμό έχεις πάντα στόχους. Να γίνεις καλύτερος, να κάνεις έναν καλύτερο χρόνο, να συναγωνιστείς έναν αντίπαλο, ακόμα και να συναγωνιστείς τον ίδιο σου τον εαυτό.

Τι είναι η Εθνική ομάδα ακρωτηριασμένων Ελλάδος για σένα; Δεν την ξέρει ο κόσμος και κάνουμε αγώνα να την μάθει.

Αυτή τη στιγμή είναι το σπίτι μου, η δεύτερή μου οικογένεια. Μέσα από κει βρίσκω δυνάμεις που πριν έβρισκα μόνο μέσα από τα παιδιά μου.

Πώς μπορεί το κράτος να μάθει για όλο αυτό και να βοηθήσει;

Δίνουμε μεγάλο αγώνα γιατί αν γίνει γνωστή, υπάρχει προοπτική, όχι μόνο για παιδιά ακρωτηριασμένα, αλλά και εκ γενετής. Το παιδί δεν το καταλαβαίνει μέχρι την εφηβεία. Δες όμως το χαμόγελο του γονιού όταν βλέπει το παιδί του να μπαίνει σε μια κοινωνική ομάδα και να είναι ενεργό. Δεν υπάρχουν παιδιά και παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Είναι όλα παιδιά του ίδιου Θεού.

Νιώθω περήφανη γι’ αυτή τη συνέντευξη.

Κι εγώ, γιατί μέχρι τώρα έδινα συνεντεύξεις μόνο για το πώς έπαιξα. Τώρα συζητάμε για ένα κοινωνικό έργο που βγαίνει μέσα από τη δική μου ιστορία. Υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται την βοήθειά μας και η πολιτεία πρέπει να το δει.Έχουμε στραφεί σε πολλούς φορείς, αλλά δεν είδαμε ανταπόκριση. Θέλω να φέρω κοντά κόσμο που θα γνωρίσει αυτό που κάνουμε. Έχω πιάσει όλους τους κοινωνικούς φορείς στα Δωδεκάνησα και προσπαθώ να στήσω την πρώτη ομάδα των Δωδεκανήσων και να κάνω μια Ομοσπονδία. Σιγά σιγά υπάρχει ανταπόκριση και από την ΕΠΟ, βλέποντας κάποια βίντεο από το ίντερνετ.

Δύναμη το ίντερνετ και θα φτάσουμε εκεί που θέλουμε.

Πρέπει να καταλάβει ο κόσμος ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να βοηθηθούν μέσα από αυτό, δεν είμαι καμπάνια για μια επαγγελματική ομάδα.

Είναι μια ομάδα που σκοπό έχει να ξαναβάλει στη ζωή ανθρώπους που έχουν πάθει κατάθλιψη. Και καλό ποδόσφαιρο να μην παίξετε και βραβείο να μην φέρετε, ο ρόλος σας είναι σημαντικός.

Το βραβείο είναι το τελευταίο. Ο τρόπος που μας αντιμετώπισαν στην Πολωνία, ήταν ανεπανάληπτος. Γιατί οι Έλληνες δώσανε το παρόν και οι ακρωτηριασμένοι Έλληνες είναι εδώ, ξύπνησαν και είναι ένας από εμάς. Εκεί υπάρχει κοινότητα και την Ελλάδα δεν υπάρχει τίποτα.

Να κλείσουμε με μια ευχή που θα έκανες για όλους, αλλά περισσότερο για εκείνους που έχουν βρεθεί στη θέση σου.

Αρχικά εύχομαι υγεία, να λιγοστέψουν τα ατυχήματα που θα αφήσουν κι άλλα ακρωτηριασμένα παιδιά και όλοι όσοι σκοτείνιασαν από κάτι τέτοιο ή γέννησαν παιδιά με δυσλειτουργίες, να καταλάβουν ότι η ζωή είναι δώρο και πρέπει να ξαναβγούν στο φως. Όλοι μπορούμε να ζήσουμε, ο καθένας με τον τρόπο του και να ζήσουμε ποιοτικά. Το λέω εγώ που έχω κάνει ποιοτική τη ζωή μου κατά 95%. Το υπόλοιπο 5% είναι που το βράδυ πριν ξαπλώσω, βγάζω το τεχνητό μέλος και το ξαναβάζω το πρωί. Αλλά κάθε πρωί ευχαριστώ τον Θεό που έμεινα ζωντανός.

Η φωτογράφηση έγινε απο το www.bizznews.gr και τον Γιάννη Γκογκόπουλο !!