«Τα Χρόνια του φιδιού- Λιπεσάνορες»-Πέντε τραγικές φιγούρες γυναικών με το ίδιο πεπρωμένο

Οι μέρες πλησιάζουν για να ανοίξουμε αυλαία και να εκτεθούμε σε σας που είστε ο τελικός αποδέκτης όλων των ονείρων μας. Όσο ετοιμάζουμε αυτήν την παράσταση, στο νου μας έχουμε  πως θα δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας για να εισπράξουμε το χειροκρότημα σας . 

Γιατί για όλους εμάς αυτή η θεατρική παράσταση, είναι αυτό που έχει πει ο Μάνος Χατζιδάκις:

«Η παράσταση δεν είναι φώτα δεν είναι σκηνικό
είναι οι άνθρωποι εσείς κι εγώ
είναι η αδιακρισία σας στη μοναξιά μας
είναι η αναπνοή σας στη σιωπή μας……»
Όταν πριν ένα χρόνο διάβασα το βιβλίο του Δημήτρη Βαρβαρήγου «Λιπεσάνορες-Τα Χρόνια του φιδιού»
Σκέφτηκα πως έχω μπροστά μου όλες τις ηρωίδες του Τρωικού πολέμου …και τα συναισθήματα των γυναικών που βίωσαν ένα 10ετη τραγικό πόλεμο.
Είπα, ναι αυτό είναι ένα γυναικείο έργο, που όμως αφορά και τους άντρες..
ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΓΕΜΑΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΟ ΡΥΘΜΙΚΟ ΑΙΣΘΗΜΑ
Ένα βαθιά αντιπολεμικό έργο …ένας ύμνος στην αγάπη..
ΕΝΑ ΕΡΓΟ  ΠΟΥ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ.
Παρότι οι ηρωίδες του έχουν βίωση τον Τρωικό Πόλεμο και βρίσκονται  μέσα σε μια  άυλη υπόστασή και στον απόκοσμο  Άδη, τα προβλήματά τους αγγίζουν και τις σημερινές ηρωίδες της καθημερινότητας μας. Η Εκάβη, η Ανδρομάχη, η Κασσάνδρα, η Βρισηίδα μιλούν, αφηγούνται, θρηνούν, με φωνές τραγικά αναγνωρίσιμες… Φωνές της εποχής μας… Φωνές διαχρονικής προσφυγιάς στους αιώνες που πέρασαν και σ’ αυτούς που έρχονται… ΛΙΠΕΣΑΝΟΡΕΣ είναι οι γυναίκες που έμειναν δίχως άνδρες…
Ήμασταν μαζί με την Γεωργία Ζώη και τον Δημήτρη Βαρβαρήγο σε ένα τραπεζάκι πίνοντας καφέ μετά από μια παράσταση… Και εκεί στα ξαφνικά, ρώτησα… 
«Γεωργία θέλεις να κάνεις Εκάβη;» «και το ρωτάς;» μου απάντησε…
Εκείνη την στιγμή είπα στο Δημήτρη ..»Τι λες το κάνεις Θεατρικό; Βαλε μόνο πέντε γυναίκες από τις δεκαπέντε που έχεις στο βιβλίο σου. Το χειμώνα που μας έρχεται θα το κάνουμε παράσταση»
Αυτό ήταν… Και τώρα να ΄μαστε εδώ μπροστά σας να υποκλινόμαστε στη μνήμη που γίνεται ξανά πράξη.
Σαν τα  πάντα να επαναλαμβάνονται. Ζωή και θάνατος, γεμάτος εγκλωβισμένες γυναίκες. Χωρίς ανδρική παρουσία.
Πέντε τραγικές φιγούρες γυναικών με το ίδιο πεπρωμένο αφηγούνται την τραγωδία του πολέμου, τον ηρωισμό της καθημερινής ζωής, την αξία της καρτερίας, τη νοσταλγία της ειρήνης, τις ευθύνες του ανθρώπου για τις πράξεις του, για τους υπερασπιστές του δικαίου.

Μιλούν μέσα από την ψυχή τους, για τα δεινά τους και τις σύμφορες τους, για τα δικά τους παθήματα  και προσωπικά πάθη.
Εκμυστηρεύονται μύχια μυστικά, πως βίωσαν, την χαρά, την φιλία, τον έρωτα, την αγάπη, την μητρότητα, την εκδίκηση, την περιφρόνηση την σκλαβιά και τον θάνατο.
Εξιστορούν την τόλμη, τους ήρωες ,την γενναιότητα ,την αξία των ιδανικών να αγωνίζεται κανείς για την πατρίδα του, ως το τέλος.

Έχω στο πλάι μου άξιους και ευαίσθητους ηθοποιούς, όπως η Γεωργία Ζώη ,η Ελίζα Σολωμού, η Ντομένικα Ρέγκου, η Ορνέλα Λούτη και την μουσικό μας Αρετή Κοκκίνου…. Καθώς  και ένα γνήσιο καλλιτέχνη, τον Θεοδόση Δαυλό, που έδωσε άλλη πνοή στο έργο, με την εμπνευσμένη αισθητική του παρέμβαση και στα σκηνικά και στα κοστούμια. Και βεβαίως το στήριγμα μου την Αδαμαντία Μαντελένη.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους συνεργάτες μου, για την υπομονή που επέδειξαν, στην επιμονή μου….

Κατερίνα Μαντέλη Σκηνοθέτις.

Η παράσταση θα ανέβει 11 Νοεμβρίου και θα παίζεται κάθε Τετάρτη στις 6.30 το απόγευμα. Μόνο για 10 παραστάσεις.
Τιμές εισιτήριων: 13 ευρώ και 5 ευρώ για φοιτητές και ανέργους.
Τιμή για γκρουπ άνω των 15 ατόμων 10 ευρώ.

Πληροφορίες
ΒΑΦΕΙΟ-«ΛΑΚΗΣ ΚΑΡΑΛΗΣ» 
Διεύθυνση Αγ. Όρους 16 & Κωνσταντινουπόλεως 115
Τηλ: 21 0342 5637
Συντελεστές
Εκάβη: Γεωργία Ζώη
Ανδρομάχη: Ελίζα Σολωμου
Κασσάνδρα: Ντομένικα Ρέγκου
Βρισηίδα: Ορνέλα Λούτη
Τρωαδίτισσα: Αρετή Κοκκίνου

Συγγραφή: Δημήτρης Βαρβαρήγος
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Μαντέλη
Σκηνικά -κοστούμια : Θεοδόσης  Δαυλός
Σύνθεση μουσικής και κιθάρα: Αρετή Κοκκίνου
Σχεδιασμός Φωτισμού: Γιάννης Κωνσταντακόπουλος
Β΄σκηνοθέτις: Αδαμαντία Μαντελένη
Φωτογράφος παράστασης : Γιώργος Λοβέρδος