Στράτος Τζώρτζογλου: Λαμπερός, αισιόδοξος, γοητευτικός και γεμάτος ενέργεια για την ζωή μιλάγει για όλα.

Λαμπερός, αισιόδοξος,  ευθυτενής στον λόγο του και στους τρόπους του, γοητευτικός και γεμάτος ενέργεια για την ζωή μίλησε για όλα.

Ας ξεκινήσουμε από αυτή την φοβερή συλλογή κοσμημάτων

τα “F-stratos” που έχεις ετοιμάσει. Θέλω να μου πεις πώς ξεκίνησε αυτή η ιδέα και να μάθω από πού ήρθε η έμπνευση;

Από έρωτα για τη μάνα μου.

Ναι, θα μπορούσε να είναι τίτλος ταινίας. Γι’ αυτό συνδύασα το «Ευ»τυχία, «Ευ»δαιμονία, «Ευ»στράτιος, και όλα τα «ευ» είναι στην ουσία μια ευχή για ευτυχία κι ευδαιμονία. Γιατί το ζητούμενο στη ζωή είναι να μπορείς το όποιο πρόβλημα σου έρχεται να το εξετάσεις και τελικά να το μετατρέψεις σε ευλογία. ΑΛΧΗΜΕΙΑ.

Είναι το μοναδικό καθήκον αλλά και δικαίωμα που έχουμε πάνω στη ζωη.

Είναι της μαμάς αυτό που μου λες τώρα; Σου το έχει διδάξει;

Μου το έχει διδάξει η μάνα μου, όχι μόνο με λόγια, αλλά και με πράξεις Ήταν ένας πάρα πολύ δυνατός άνθρωπος σε όλη της τη ζωή. . Μεγαλώσαμε σε πολύ φτωχό σπίτι, αλλά ζούσαμε σαν πλούσιοι. Ηταν μια γυναίκα-κοριτσάκι γεμάτη έρωτα για τα παιδιά της,για τον πάτερα μου ,για την ιδια τη ζωη. Αυτο μου δίδαξε η μητέρα μου. Τον έρωτα για την ζωή.

Τι θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια;

Μέσα στο σπίτι υπήρχε έρωτας και χαρά. Φαντάσου πως η μάνα μου με γέννησε στα 15 της οπότε ηταν σαν να μεγάλωνε κι αυτή με μένα και τον αδελφό μου τον Γιώργο. Αντι για κούκλες ειχε εμας. Ο τριτος αδερφος μου ο Σπύρος ήρθε 21 χρόνια αργότερα. Η μάνα μου με μεγάλωνε πάντα με θετικές σκέψεις. Μου΄λεγε «είσαι αστέρι, θα πετύχεις, σ’αγαπάω, είσαι τα πάντα….» . Δεν ήταν μια συντηρητική μαμά. Εκδήλωνε τα θετικά της συναισθήματα. Οπότε, παρ’ όλες τις δυσκολίες, εμείς δεν βιώσαμε φτώχεια.

Βέβαια χρωστάω και πολλά στην γιαγιά μου, την Ευστρατία που πήρα και το όνομά της. Μια  γυναίκα που ήρθε με την Μικρασιατική καταστροφή, μεγάλωνε τον πατέρα μου, εμένα, με είχε πάντα μαζι της ακόμα και στη δουλειά της και γενικά ήταν πολύ δυνατός άνθρωπος. Σοφός άνθρωπος. Από αυτές τις δυο γυναίκες ήρθε η έμπνευση.

Τα κοσμήματα σου γεννιούνται από έρωτα. Έχεις μια θεωρία για αυτό;

Ο έρωτας είναι το πρώτο πράγμα που ξεπήδησε από το κοσμικό αυγό, σύμφωνα με την Θεογονία του Ησιόδου. Η δική μας θρησκεία που ξεπήδησε από την ελληνική θάλασσα, μιας και είμαστε κυρίως νερό και ήλιος, οι πρώτοι άνθρωποι, προομηρικά, τη στιγμή που οι άλλοι ήταν στις σπηλιές και ζωγράφιζαν αρκούδες μέσα στα τοιχώματά τους, εμείς φτιάξαμε μια” λατρεία έρωτα”, μια θρησκεία έρωτα. Κάπως ετσι

γράφτηκαν και οι πρώτοι Ορφικοί ύμνοι.

Προσπαθούσαν να κατανοήσουν το Σύμπαν και τους νόμους που το διέπουν.

Ο Ησίοδος είπε πως από το τίποτα, δημιουργήθηκε το Κοσμικό αυγό και το πρώτο πράγμα που βγήκε μέσα από αυτό ήταν ο Έρωτας.

Έτσι ερμηνεύατε τα πράγματα οι αρχαίοι. Ξεπήδησαν ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης, ο Πυθαγόρας… Αυτό μας διαφοροποιεί και θα μας διαφοροποιεί πάντα από τους άλλους λαούς, γιατί αυτό μας το δίνει η ίδια η Ελλάδα. Γι’ αυτό και σε δύσκολες στιγμές η Ελλάδα μπορεί να επιβιώσει. Όχι εξαιτίας των ανθρώπων, αλλά εξαιτίας της θέσης που γεννήθηκαν αυτές οι ιδέες.

Τι πιστεύεις ότι πρέπει να κάνουν οι Έλληνες για να ξαναβρούν όλο αυτό που τους λείπει;

Σε άλλες θρησκείες το πρώτο πράγμα που ξεπηδάει είναι η ενοχή και οι άνθρωποι τρέχουν σε ψυχαναλυτές και έχουν πρόβλημα. Σε μας ξεπήδησε ο έρωτας κι η ομορφιά που σημαίνει πως το έχουμε στο DNA μας, ακόμα κι αν δεν το εκτιμούμε. Οι Έλληνες θα έπρεπε να ξαναστραφούν στις ρίζες τους, να δουν ποιοι είναι.

Να αποκτήσουν την πραγματική τους ταυτότητα και όχι αυτό που προσπαθούν να τους επιβάλλουν οι άλλοι. Πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε οι δουλοπάροικοι των 400 χρόνων της τουρκοκρατίας, γιατί από κει ξεπήδησαν πολλοί νεοέλληνες, να σταματήσει ο φόβος, να σταματήσουμε το κλέψιμο, τις παγαποντιές και τις πονηριές και να θυμηθούμε τις ρίζες μας.

Αυτά τα δυο πράγματα με συγκίνησαν. Το «ευ» και ο τρόπος που οι ορφικοί αντιλαμβανόντουσαν την ομορφιά, τον έρωτα, τη ζωή, κι έκανα αυτά τα 12 κοσμήματα. 12+1. Ο ζωδιακός κύκλος έχει 12 ζώδια, αλλά όταν είναι δίσεκτος ο χρόνος γίνονται 13. 12+1 ήταν και οι ολύμπιοι θεοί. Δωδεκάθεο με τον Διόνυσο. Ο δέκατος τρίτος Θεός. Ο Διόνυσος γεννήθηκε από πατέρα θεό και μάνα θνητή. Ήταν θεάνθρωπος.

Θυμίζουν λίγο αρχαία Ελλάδα

Έβαλα 6 θεές +1.Γιατί πολλές φορές τη Δήμητρα  και την Περσεφόνη τις λατρεύουν  ως μία θεά, παρ’ όλο που είναι δύο. Έβαλα επισης δυο άντρες, που δεν είναι άντρες. Είναι ο Έρωτας που είναι παιδί, ο Διόνυσος που είναι ο αιώνιος έφηβος και κατεργάρης, ο θεός του θεάτρου- θεάμαι-θέατρο-θεός…

Είναι πολύ ψαγμένο όλο αυτό και αν δεν είχες αυτό τον χαρακτήρα του ψαγμένου γενικά σαν άνθρωπος δεν θα έβγαινε τόσο καλή η συλλογή, γιατί ακούστηκαν και πάρα πολύ καλά σχόλια

Είμαι χαρούμενος γιατί αρέσουν και σε άντρες και σε γυναίκες. Αρέσουν και στην Αμερική πολύ, γι’ αυτό τα βάλαμε να πουλιούνται και διαδικτυακά στο www. F-stratos.com.  Επισης  πουλιουνται στην Eleni Marneri Creative Gallery, Επίσης συζητώ να ανοίξουμε και στο Μανχάταν μαγαζί. Θα ανοίξει και στο Παρίσι και στην Κίνα. Το ξεκίνησα από καθαρή τρέλα και ενθουσιασμό. Συνδέομαι με την εταιρία Prismart που ασχολούνται με το κόσμημα, είμαστε φίλοι 20 χρόνια, με δεσμούς αίματος. Τώρα πήραμε 12 έργα του Παναγιώτη Τανιμανίδη, μεγάλου γλύπτη και ζωγράφου και τα κάναμε σε κόσμημα.

Τελικά, ότι κάνεις με τρέλα και ενθουσιασμό, πετυχαίνει;

Ακόμα κι αν δεν πετύχει εισπρακτικά, ή δεν πάρει την ανάλογη δόξα γιατί κάποιες φορές τυχαίνει τα γεγονότα να είναι πιο δυνατά από μας, ήδη έχεις πετύχει γιατί το έχεις κάνει με αγάπη. Όταν αγαπάς χωρίς να περιμένεις τίποτα, έχεις κερδίσει από την αγάπη σου γι’ αυτό.

Για τον ίδιο λόγο πήγα και Αμερική. Από αγάπη.

Αυτή ήταν η επόμενη ερώτηση. Γιατί έφυγες για την Αμερική;

Καθαρά από αγάπη. Είχε συμβεί να συναντηθώ στα γυρισματα της πρώτης μου ταινιας “η Φανελα με το 9”του Παντελή Βουλγαρη, με τον θρυλικό σκηνοθέτη Εlia Kazan ,που ειχε βγαλει στον κινηματογραφο τους Marlon Brando,James Dean,Warren Beatty, o οποιος έψαχνε πρωταγωνιστή για την τελευταία του ταινία που δεν γυριστικε ποτέ και ετσι δεν πήγα στην αμερικη τοτε παρ’ολο που μου το συνέστησε.

Μέχρι που ο γιος μου πριν μερικά χρόνια ,εξέφρασε την επιθυμία να πάει εκει για σπουδές. Στην αρχή με ταραξε αυτο, αλλά μετά είπα «Θέλω να είμαι μαζί του». Χωρίς καμία θυσία απο μερους μου,ηταν καθαρά η επιθυμία μου  να είμαι με τον γιο μου και ισως να ακολουθησω και την προτροπη του Elia Kazan.

Είναι τόσο μεγάλη η αγάπη για τον Αλκιβιάδη;

Ίσως είναι που ενώνω τη ζωή μου με κάτι τόσο αγνό, τόσο όμορφο όπως ειναι ο Αλκιβιάδης. Δίνουμε τις μάχες μας μαζί, διαβάζουμε μαζί, φτιάχνουμε μαζί τα φαγητά, καθαρίζουμε το σπίτι, είναι κάτι που δεν έχω βιώσει ποτέ στη ζωή μου κι ολα αυτά ενδυναμώνονται από το γεγονος οτι ζούμε σε μια ξένη χώρα.

Νιώθεις λοιπόν πως είσαι κι εσύ ένας έφηβος που σπουδάζει στην Αμερική, συγκατοικώντας με τον γιο του.

Ακριβώς! Σπουδάζω κι εγώ, έχω μπει στο Actors studio,ως “professional observer”.Εκεί moderation κανουν οι με oσκαρ βραβευμενοι ηθοποιοι Ellen Burstyn,Estella Parsons ,Alec Baldwyn,οπως δουλευουν τα κομμάτια τους πολύ σημαντικοί ηθοποιοί, όπως o Harvey Keitel(εχω δουλεψει μαζι του στην ταινια του Αγγελοπουλου “το Bλεμμα του Οδυσσεα”),ο Αl Pacino ,ο οποιος παρ’ όλο που είναι σουπερ σταρ και σε μια ηλικια απολυτης κατακτησης της υποκριτικης γνωσης κι ομως πηγαίνει και αυτός σαν  “πρωτοεμφανιζομενος”ηθοποιός και κάνει τα κομμάτια του.

Είναι συγκλονιστικό, γιατί η μάθηση στην Αμερική δεν τελειώνει ποτέ. Έχουν ένα απίστευτο εκπαιδευτικό σύστημα. Είναι πάρα πολύ ακριβά και η ζωή και η εκπαίδευση, αλλά την ίδια στιγμή έχεις σπουδαίους δασκάλους. Οι Αμερικανοί ξερουν ν αγοραζουν οτι καλο και δεν ξεπέφτουν ποτε στον τυφλο και τελικα χωρις κερδος “φθονο”.  Γι’ αυτό και έχουν ένα οικονομικό σύστημα που δεν διατηρείται λόγω δημοκρατίας, αλλά μιας ευθύνης που έχουν απέναντι στα πράγματα, γνωρίζοντας πως στο παραμικρό λάθος, έχουν πέσει για πάντα.

Έχεις φτιάξει και κάτι έκει που διδάσκεις;

Μαζί με μια coach του Actors studio την Μichaella Mihut, έχουμε φτιάξει μια ας την πούμε συμμαχία, το “Αctors At Worκ” ,

ένα masters class program για νεους αλλα και επαγγελματιες ηθοποιους ,βασισμενο στον Λη Στρασμπεργκ και στο Actors studio method και θα το φερουμε και στην Ελλάδα αυτό το σύστημα.

Την αλλάζεις την Ελλάδα με την Αμερική;

Δεν την αλλάζω, την ενώνω όμως. Είμαι σε μια φάση της ζωής μου που δεν μου αρέσει να διαχωρίζω τα πράγματα. Όπως σε έναν ρόλο. Στην αρχή αναλύεις και μετά συνθέτεις για να βγει το έργο. Έτσι είναι και η ζωή. Όταν ήμουν πιτσιρικάς, για να μάθω, ανέλυα, διαιρούσα. Αυτό με έκανε μερικές φορές να είμαι αντίπαλος με ορισμένα πράγματα γιατί ένιωθα πιθανόν και φόβο. Με τα χρόνια έμαθα να συνθέτω. Και η σύνθεση μπορεί να γίνει και μέσα στη σιωπή. Δεν χρειάζεται να είναι κραυγαλέα ούτε να βγαίνεις εξώφυλλο ή πρωτοσέλιδο.

Αυτό στην Ελλάδα το είχες. Ήσουν γνωστός, είχες γύρω σου φωτογράφους, δεν μπορούσες εύκολα να κινηθείς. Στην Αμερική είσαι λίγο πιο ανώνυμος.

Όχι λίγο. Είμαι απόλυτα ανώνυμος, εκτός από την Αστόρια που είναι Έλληνες και με ξέρουν από τα σήριαλ και με στήριξαν ευτυχώς στις δυο παραστάσεις μου.

Πώς το βιώνεις αυτό;

Το θέμα είναι τι ψάχνει κάποιος στη ζωή του και τι προτεραιότητες βάζει. Για μένα, αυτή τη στιγμή, ακόμα κι η σιωπή είναι σύνθεση. Τώρα παρατηρώ και μένω στη σιωπή. Με βολεύει πάρα πολύ το ότι θα εκτιμήσουν οι άλλοι αυτό που είμαι και όχι το όνομά μου ή να έχουν προκαταλήψεις για το όνομά μου. Πρέπει να μπεις στην δύσκολη ζώνη, να σπάσεις τις συνήθειές σου. Δεν υπάρχει κάτι πιο αναζωογονητικό απο το να γίνεις “παρατηρητης” και οχι το “παρατηρουμενο”.

Τις έσπασες;

Ναι. Ότι συνήθιζα να κάνω εδώ, δεν το κάνω εκεί.  Στην αρχή πόνεσα. Γιατί είναι το άγνωστο. Η συνήθεια είναι πολύ ισχυρό πράγμα. Λένε πως πρώτα πεθαίνει ο άνθρωπος και μετά οι συνήθειές του. Όταν σπάσεις τις συνήθειές σου, μεγεθύνεσαι. Γίνεσαι απεριόριστος. Δεν είσαι αποτέλεσμα των συνηθειών σου. Η διαφορά των πετυχημένων ανθρώπων από τους αποτυχημένους είναι ότι έχουν διαφορετικές συνήθειες. Υπάρχουν ωφέλιμες και μη ωφέλιμες συνήθειες.

Έχεις περάσει από αυτό το στάδιο της δυσκολίας. Τώρα βρίσκεσαι στο στάδιο του «περνάω καλά»

Η Αμερική είναι μια τεράστια πυραμίδα πυραμίδων. Μόλις φτάσεις στην κορφή της μιας πυραμίδας, είσαι στη βάση της επόμενης. Και πάει λέγοντας. Και είναι τόσο ψηλές οι πυραμίδες όσο οι ουρανοξύστες της. Η Ελλάδα έχει ένα το πολυ δυο ορόφους. Άντε να σπάσεις κανένα πόδι αν πέσεις. Στην Αμερική, είναι τόσο μεγάλο το ύψος που αν πέσεις, πέθανε πριν φτάσεις στο έδαφος. Πρέπει να συνηθίσεις το ύψος, να συνηθίσεις να ακροβατείς, απόλυτη πειθαρχία, και σεβασμός!!

Σου δώσανε ευκαιρίες;

Πολύ μεγάλη ευκαιρία. Με το που πήγα εκεί, γνωρίστηκα με την Χριστίνα Κάλλας ,καθηγήτρια σεναρίου στο Columbia university ,παραγωγος και σεναριογραφος σε πολυ σπουδαιες ευρωπαικες ταινιες ,η οποια εχει σκηνοθετήσει την δευτερη μεγαλου μηκους ταινια της το “The Rainbow Experiment”.Παιρνουν μερος 45 ηθοποιοι και εγω παίζω τον ρόλο ενός έλληνα ιδιοκτητη κακοφημου μπαρ ,του Νicky Kazan ,ο οποιος  μαθαίνει πως ο μικρός του αδελφός πουλάει ναρκωτικά σε ένα σχολείο και πάει να τον βρει και να τον συνετίσει. Εκείνη την ημέρα γίνεται ένα πείραμα στο χημείο του σχολείου και πεθαίνει ένα παιδί. Εκεί αρχίζουν να ψάχνουν αν είναι ευθύνη του σχολείου, της προστασίας, της δασκάλας ή των παιδιών που παίρνουν ναρκωτικά και εξαιτίας της επιρροής τους ,κάνανε φάρσα στη δασκάλα και τελικά  αυτο οδηγησε στο να εξερράγη η βόμβα.

Τώρα με την Χριστινα ετοιμάζουμε άλλη μια ταινία  το «Paris is in Harlem» δηλαδη “Ο Πάρης είναι στο Χάρλεμ”.

Ο Παρης είμαι εγώ, ένας τύπος πάλι έλληνας, με μια μηχανή, ένα τσιγάρο, πρώην γνωστός ηθοποιός που έχει πάει στην Αμερική να διεκδικήσει το παιδί του. Του το έχει πάρει η πρωην γυναίκα του, αλλά πρέπει να βρει δουλειά εκεί, γιατί αλλιώς χάνει την δυνατοτητα κηδεμονιας του παιδιου του. Είναι πολύ δύσκολο να ξαναρχίσει από το μηδέν οντας πρωην διασημος ηθοποιος και νυν αφραγκος .

Όλα αυτά συμβαίνουν στο Χάρλεμ, σε ένα τζαζ μπαρ το οποίο επίσης λέγεται Paris.  Paris blue ένα θρυλικό μπαρ όπου έχουν παίξει τα μεγαλύτερα ονόματα της τζαζ.Εκεί συχναζουν αποτυχημένοι ηθοποιοί με την αγωνία να πετύχουν σε μια ανταγωνιστική Αμερική. Υπάρχει μια γυναίκα, δεν θα αποκαλύψω ακόμα ποια θα παίξει τον ρόλο, που είναι ψυχαναλύτρια και τους βοηθάει.Ενα συναισθηματικό roller-coaster.

Η Χριστίνα έχει μεγάλη αγάπη για τις μειονότητες. Τους μαύρους, τους Έλληνες. Άνθρωποι που προσπαθούν να επιβιώσουν σε έναν καπιταλιστικό κόσμο που θέλει μόνο νικητές. Αλλά εκείνη αγαπάει τους ηττημένους που ηθικά ομως καταφέρνουν να νικησουν τον εαυτο τους. Επισης  ετοιμάζω άλλη μια ταινία που λεγεται«Michael Wardeath» σε σκηνοθεσια  Steven Bonds ,ένα ψυχολογικό θρίλερ όπου κάνω έναν ψυχαναλυτή,o οποιος αναγκαζεται να ψυχαναλυσει και να “θεραπεύσει”τον εξ αμελείας δολοφόνο της γυναικάς του.

Πώς το βιώνεις αυτό; Που παίρνεις ρολάρες και είσαι στη φάση της ζωής σου που αρχίζεις και φτάνεις ψηλά; Στην Ελλάδα βέβαια ήσουν ψηλά.

Το ψηλά μπορεί να έχει σχέση με τα χρήματα κάποια εποχή ή με τη φήμη. Για μένα το «ψηλά» είναι το «βαθιά». Όσο πιο βαθιά μπω και ξεφλουδίσω αυτό το κρεμμύδι που είμαστε όλοι. Θέλω να φτάσω στην “καρδια”της ύπαρξής μου.  Μόνο όταν αγαπάς και κοιτάς τα πραγματα με τα ματια της αγαπης, χωρίς να κριτικάρεις ή να μπαίνει το «εγώ» ,τότε μόνο “ζεις”.Carpe Diem,αδραξε την μερα.

Έγινε ένα κλικ; Πώς ήρθε αυτό; Υπήρχε πάντα;

Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου το ένα μάτι να χαμογελάει και το άλλο να είναι θλιμμένο. Αυτό συνεχίζω να είμαι. Μόνο που τώρα πια το δάκρυ δεν είναι από φόβο ή αμφιβολία, αλλά συγκίνηση για το όμορφο. Πριν τρεις μέρες ήρθε ο αδελφός μου και μου έφερε μια φωτογραφία του πατέρα μου. Στη ζωή μου, συνήθως δεν κλαίω. Μόνο στους ρόλους. Στην κηδεία του πατέρα μου δεν έκλαψα. Με την φωτογραφία όμως του πατέρα μου και με τον Σπύρο μικρό και την μάνα μου, όταν είδα πόσο όμορφοι ήταν και οι τρεις τους, μου φύγανε ποτάμια δακρύων. Είδα ομορφιά, αθωοτητα, νεοτητα. Ο πατερας μου ενα αιωνιο παιδί ήταν. Και συγκινήθηκα για αυτή την  “απωλεσμενη”αθωότητα.

Κλικ του μυαλού. Πώς έγινε αυτό;

Με τον γιο μου. Ζώντας μαζί του. Εμαθα να τον παρατηρω σε ολες τις στιγμες του,όταν γελουσε,οταν φοβόταν, οταν μου ελεγε τα ονειρα του,όταν ερωτεύτηκε μια κοπελιτσα κι εγώ απλά αφηνομουν να τον ”νιωθω” περισσότερο και ξαφνικά τα δικά μου προβλήματα ερχόταν σε δευτερη μοιρα. Δεν υπήρχε λογική αλλά συναισθηματική προσέγγιση οπως κάποιες φορες στο θέατρο που βιώσα στιγμές στις οποιες ξέφευγα από μένα και την αιώνια τυρρανια του “εγω” μου και γινόμουν αβαρής. Με τον Αλκιβιάδη έγινα περισσότερο παρατηρητής και την ιδια στιγμη ηρθα σε πιο αμεση επαφη με την καρδιά μου, ωσπου στο τελος εγινα ολος μια καρδια. Αυτό είναι το δώρο του Αλκιβιαδη σε μένα.

Έχεις βγάλει χρήματα από αυτή τη δουλειά; Έχεις κερδίσει;

Θα ήμουν αχάριστος, μιας και έζησα σε μια καλή εποχή της Ελλάδας. Έβγαλα λεφτά και δημιούργησα κάποια πράγματα. Εδώ και πολύ καιρό ομως, δεν βγαίνουν λεφτά. Έχω κάνει παραγωγές που έχω βάλει λεφτά. Τα έπαιρνα από την τηλεόραση και τα έβαζα στο θέατρο. Δεν πάνε όλες οι παραστάσεις καλά. Μια να μη σου κάτσει, μπορεί να τα χάσεις όλα.

Είσαι του ρίσκου;

Από όσα δείχνουν οι πράξεις μου, είμαι. Μου ανεβάζει την αδρεναλίνη. Και η Αμερική ένα τεράστιο ρίσκο είναι. Το πιο μεγάλο ρίσκο ομως είναι να σβήσεις το «εγώ» σου. Τα υπόλοιπα ρίσκα, είναι μικρα.

Το μεγαλύτερο ρίσκο είναι να αφεθείς στην αγάπη. Να μη φοβάσαι να αγαπήσεις.

Έχεις μετανιώσει για πράγματα που έχεις κάνει;

Την εποχή που τα έκανα, νόμιζα πως ήταν σωστά. Είναι σαν κάποιον που ειχε παίρει Νόμπελφυσικης και αυτος το ονόμασε 888. Τον ρώτησαν γιατί το ονόμασε έτσι και απάντησε «Από τις 887 προσπάθειες που εκανα και απέτυχα». Η αποτυχία είναι μερος του ρίσκου. Μόνο όποιος δεν ρισκάρει δεν έχει αποτυχίες. Αλλα αυτο ειναι Θάνατος. Βέβαια έχω κάνει λάθη. Τρελά. Και κάποιες φορές είπα «Τουλάχιστον αυτό ας μην το είχα κάνει».

Θα τα ξαναέκανες όμως;

Μερικά όχι. Έχω προδώσει, έχω προδοθεί. Έχω κάνει ακρότητες, αλλά πολλές από αυτές τις ευχαριστήθηκα.

Νιώθεις γεμάτος;

Όταν νιώθεις πολύ γεμάτος, δεν έχεις περιέργεια για παρακάτω. Αυτή τη στιγμή αδειάζω. Πολλές φορές αισθάνομαι μπουκωμένος.

Είναι σα να εχω ζήσει πολλές διαφορετικές ζωές. Σα να κανει κύκλους η ζωη. Θυμάμαι στα 21 μου πηρα μια γεύση “πρωιμων γερατειων”.

Ο θανατος της εφηβειας μου. Η ζωη είναι ενας αέναος κύκλος θανάτου και επαναγεννησης.

Μίλησε μου για τοεξωτερικό

Έκανα ταινίες στο εξωτερικό.”The Fig-Tree” σε σκηνοθεσια Eva Bergman (κορη του μεγαλυτερου σκηνοθετη του κοσμου Ingmar

Bergman) συμπρωταγωνιστοντας με την Lena Endre (πρωταγωνιστρια του Ingmar Bergman), μια γαλλική υπερπαραγωγή “O τελευταιος αρχοντας των Βαλκανιων”, μια σερβικη υπερπαραγωγη “Μodevideo,bog te video”,εκανα δυο ταινιες με τον Bruno Coppola(ξαδερφος του Francis Ford Coppola),η μια ηταν πανω στις Βακχες του Ευριπιδη και η αλλη εχει τιτλο “Three Way Week”.

Στην Ελλάδα θα ετοιμάσεις κατι

Αυτή τη στιγμή συζηταω με την Βανα Μπαρμπα για μια περιοδεια στην Αμερικη και στην Ελλαδα ,το εργο “Φιλουμενα Μαρτουρανο” σε σκηνοθεσια Γιαννη Διαμαντοπουλου..

Επισης παρουσιαζω σε ολη την Ελλαδα ενα βιβλιο “Ο νομος της Επιτυχιας” του Napoleon Hill,μια εκδοτικη προσπαθεια πανω στους 16 νομους της επιτυχιας.Το συνιστω ανεπιφυλακτα σε ολους οσους θελουν να παρουν την ζωη στα χερια τους και να τη ζησουν ολοκληρωμενα,χωρις αγνοια και φοβο.Συναισθηματικα και οικονομικα.

Κεντρικη Διαθεση:Θεσσαλονικη,ερμου 41,τηλ 2310271207 ,6985870000

email:info@thelawofsuccesspublishing.gr

www.thelawofsuccesspublishing.gr

www.facebook.com/onomostisepitixias

Επίσης θα συμμετέχω στην ταινία του Βασου Γεωργα “Θαλασσια Μπανια” σε σεναριο Γλυκεριας Μπασδεκη και Βασου Γεωργα,σε ενα ρολο εκπληξη.

Αυτη την περίοδο τι έχει αλλάξει σε σένα; Ξοδεύεις σωστά τον εαυτό σου;

Αλλάζοντας ρόλους επι 30 χρόνια στο θεατρο, μαθαινεις να μπαίνεις στα παπούτσια άλλων προσωπικοτήτων, οπότε μέσα σου αρχίζει και πετάει ένα περίεργο πουλί που λέγεται συμπόνια. Όταν βλέπω λοιπόν τους ζητιάνους στην Ν.Υόρκη διπλα σε γιαππιδες της Wall Street,η αντιθεση ειναι μεγαλη, βλέπεις τον απόλυτο πλούτο και την απόλυτη φτώχια, αρχίζεις και αντιλαμβανεσαι μια αλλη πραγματικοτητα που σε κανει να κατανοεις πιο ολοκληρωμενα τον κοσμο αλλα και τον εαυτο σου. Καταλαβαίνω περισσότερο οτι ισως τα χερια των τρομοκρατων της ανατολης τα οπλιζουν η αγνοια και η αδιαφορια των ανθρωπων της δυσης. Ειμαστε ολοι υπεύθυνοι για την τρομοκρατια ,για την πιθανη μελλοντικη  διασπαση της Ευρωπης,για τους μεταναστες,για την πεινα και η λύση ολων αυτων βρισκεται στην ενωση των λαων σε μια συντονισμενη προσπαθεια εξαλειψης του κακου μεσα απο την συμπονια ,την δουλεια και την πειθαρχια.

Ο Κάρολος Κουν είχε πει ότι είσαι περίεργα αυθόρμητος, περίεργα άμεσος και περίεργα ειλικρινής. Πώς νιώθεις που το είπε αυτό;

Ήταν λίγο πριν πεθάνει. Στο νοσοκομείο ήταν λιγο πριν φυγει απο την ζωη και φώναξε εμένα που ήμουν ο τελευταίος του μαθητής και ήθελε να μου μεταδώσει μέσα από την πνοή του ολο του το παθος για θεατρο ,για ζωη, σαν να ηθελε μεσα απο την ανάσα του να τα μετέδωσε μέσα μου. Αυτή ήταν η τελευταια του διδασκαλια.

Ένιωσα να με αγγίζει ο Θεος.

Αλλά έχει πέσει τόσο μέσα; Το ειλικρινής σε καθορίζει. Το περίεργα ειλικρινής; Γιατί πραγματικά, αν ακούσεις όλα αυτά που έχεις πει είναι με ειλικρίνεια, αλλά περίεργη ειλικρίνεια. Περίεργα άμεσος. Κι αυτό στο είπε ένας μεγάλος άνθρωπος πριν 30 χρόνια και μετά από 30 χρόνια εσύ το επιβεβαιώνεις σαν να σου είχε δώσει όλο αυτό που ήθελε.

Αχ μακάρι. Μια ζωή είχα μια αγωνία. Αν αυτό που μου είπε, το τίμησα. Αυτό που μου συνέβη το 1987, από εκεί που δεν ήξερα ποιος είναι ο Κουν να βρεθώ κοντά του…. Τώρα μου έδωσες μήνυμα, να το ξέρεις. Πάντα αναρωτιόμουν. Το εκτίμησα ή τον πρόδωσα;

Σήμερα, χωρίς να το θέλεις, μου είπες την απάντηση που έψαχνα. Μου έχουν παρουσιαστεί άπειρα θαύματα στη ζωή μου.

Ναι αλλά δεν το χάνεις

Όταν έχεις άγχος, δεν έχεις πίστη. Αμαρτία σημαίνει χάνω τον στόχο. Η αμαρτία δεν είναι στον Θεό, αλλά σε σένα που χάνεις την επαφή.

Πρέπει να πιστεύουμε σε θαύματα για να γίνονται θαύματα έλεγε ο Κουν

Έτσι θα κλείσω την συνέντευξη

Στράτος Τζώρτζογλου

Στην Άννα Τσιάλτα

Φωτογραφίες Γιάννης Γκογκόπουλος

Ευχαριστούμε πολύ το μαγαζί Chek In στην Μαρίνα Ζέας του μικρού του αδελφού Σπύρου με την γυναίκα του Ειρήνη που μας περιποιήθηκαν με τα υπέροχα κοκτέιλ τους