Στα δύσκολα «γυμνώνονται» οι άνθρωποι

Στα δύσκολα «γυμνώνονται» οι άνθρωποι. Αποδεσμεύουν τις ατέλειες τους και τις αφήνουν να κυλούν υπέρχειλες. 

Να αναδεύονται στα μάτια τους, να αποτυπώνονται στις νευρικές κινήσεις τους, να γλιστρούν από τα μισερά τους λόγια. Λόγια που κάποτε ειπώθηκαν με συναίσθημα μα στην ουσία έλειπε, ταξίδευε για αλλού. Υποσχέσεις που άθελά τους γίναν όρκοι μα δεν τηρήθηκαν ποτέ. Επιλεκτική έλλειψη μνήμης, ασυμφωνία καρδιάς και νου η μάταιη διάγνωση. 

Εκεί κάπου βρίσκεται η αλήθεια τους, το υπέρμετρο εγώ τους, η ανάγκη τους να προστατεύσουν όσα τους ανήκουν ή νομίζουν πως τους ανήκουν. Κι εγώ που ποτέ δεν ζήτησα μα πάντα κλείδωνα κι αμπάρωνα τις πόρτες του μυαλού και της καρδιάς βρίσκω στα χέρια τους αντικλείδια. 

Πασπαρτού που μόνη μου παρέδωσα. Χαλάλι θα πω και θα συνεχίσω. 

Χωράει η αγάπη κλειδαριά; Χωράει. Και κλειδαριά και ματάκι θύρας. Για ποιόν λόγο  Για να ρωτάς ποιος είναι. Κι αν σου πουν “είμαι ένας φίλος” να θυμάσαι πως το ίδιο ακριβώς θα απαντούσε κι ένας εχθρός.