Σοφία Παπαηλιάδου: Το φιλί δεν το απαιτείς, ούτε το επαιτείς. Απλά το ζεις…

Της Σοφίας Παπαηλιάδου.

Άπιαστα θέλω και λίστες χαρακτηριστικών πέφτουν πάνω στο τραπέζι τεσσάρων γυναικών που μιλάνε για όλα.
Κι εγώ τις ακούω και παρατηρώ τις κινήσεις των σωμάτων τους σε κάθε λέξη που ξεστομίζουν και την σκέψη που δοκιμάζουν να κρύψουν.

Για όλα εκείνα, που θέλουν από τον άλλο. 
Για όλα εκείνα, που ψάχνουν στον άλλο.

Περασμένες σχέσεις, χαμένοι έρωτες μεταξύ μπορώ και θέλω, μεταξύ ρομαντισμού και κυνικότητας κινείται κάθε λέξη μας.

Και μετά παύση.
Όλα εκείνα που ζητάμε δείχνουν το πολύ απλό.
Δεν ξέρουμε τι θέλουμε.
Λέμε πως ζητάμε συγκεκριμένα πράγματα αλλά τα συγκεκριμένα αυτά είναι ατελείωτα, αντιφατικά και ανέφικτα.

Δεν μπορείς να θες το Christian Grey και τον Ross Geller σε συσκευασία του ενός και άλλες εκατό και μία αποχρώσεις της ζωής.
Κυρίως δεν μπορείς να πλασάρεις τον εαυτό σου σαν Sex and The City γκόμενα και δυο – τρία στρώματα από κάτω να έχεις κρύψει την κυρία του κυρίου Κοκοβίκου.

Και κάνοντας λίγο το συνήγορο του διαβόλου η μια από αυτές, ζητά να της πουν ένα και μόνο χαρακτηριστικό.
Ένα..

Η παύση γίνεται σιωπή για λίγο και μετά αρχίζουν να ξεστομίζονται «θέλω» ειλικρινή.

Ένα καλό κρεβάτι, ένας πιστός σύντροφος, εμπιστοσύνη και άλλα τέτοια ξεστομίζονται από τις τρεις την ίδια στιγμή που η στάση του σώματός τους μαρτυρά εκείνα που δεν λένε.

Κι είναι κι εκείνη η μια που έχει βάλει την φωτιά και έχει μείνει σιωπηλή όλη αυτή την ώρα.
Δεν πρέπει να είναι πάνω από 40 και ακούει προσεκτικά τις άλλες.

«Με αυτά παραμυθιάζεστε;» τις ρωτάει και χωρίς να περιμένει απάντηση συνεχίζει σαν να απαντάει σε νοητές ερωτήσεις.

«Ένα κακό κρεβάτι διορθώνεται. Ψάχνεσαι λίγο, το πας από κει, το πας από την άλλη, κάπως θα το διορθώσεις. Και το κέρατο κάπως το συγχωρείς κι αυτό ή πας παρακάτω. Κι η εμπιστοσύνη, η αγάπη, ο έρωτας, η καύλα, όταν υπάρχουν τα συντηρείς. Έχουν υπάρξει ποτέ όλα αυτά στην ζωή σας αν δεν έχει υπάρξει ένα φιλί;»

Δεν περιμένει απάντηση και καμία από την παρέα της δεν δείχνει και να μπορεί να της απαντήσει.

«Και δεν εννοώ εκείνα τα φίλια της καλημέρας, τα πεταχτά και εύκολα φιλιά. Μιλάω για τα άλλα. Εκείνα τα άλλα που από μόνα τους είναι η αρχή, η μέση και το τέλος μιας ολόκληρης ερωτικής εξομολόγησης. Ένα φιλί που τα χείλια πάνω στα χείλια θα δώσουν όρκους σιωπηλούς για λέξεις που τα κυνικά μυαλά και οι πληγωμένες ψυχές απαγορεύουν να ξεστομιστούν. Πάντα, μαζί, θέλω, μπορώ.»

«Σιγά που υπάρχει» της λέει η μια κι εκείνη χαμογελά.
Ένα χαμόγελο αινιγματικό που φωτίζει τα μάτια της.
Εκείνο το χαμόγελο που κουβαλάει τις μνήμες.

«Κοίτα να δεις, αν είσαι τυχερός, πολύ τυχερός κάποτε μπορεί να το ζήσεις. Την στιγμή που δεν θα ζητάς τίποτα και η ζωή θα αποφασίσει να σου τα δώσει όλα. Την στιγμή που θα σε έχει αφήσει στην γωνία μηδέν και πάτος, θα σου στείλει με μετωπική εκείνον. Εκείνον τον ένα. Εκείνον τον ένα που μπορεί να μην ανταλλάξετε λέξεις αλλά με ένα φιλί να σε παραλύσει και να σου δώσει λόγο να υπάρχεις.»

Οι φίλες της έχουν σιωπήσει κι άλλη έχει βλέμμα ένοχο κι άλλη λυπημένο. Η μια προφανώς δεν το έζησε ποτέ κι η άλλη το έζησε και το έχασε.

«Είναι συμφωνία το φιλί, μάτια μου. Είναι συμφωνία μεταξύ χειλιών. Είναι συμφωνία σιωπηρή. Όσο το φιλί θα ερεθίζει κάθε κύτταρο, τότε υπάρχει λόγος να είναι κι οι δυο εδώ. Όσο το φιλί θα τα λέει όλα. Θα τα συγχωρεί όλα και θα τα γιατρεύει όλα, δεν θα υπάρχει τίποτα που να χωρίζει αυτούς τους δυο.»

Το χαμόγελό της έχει χαραχθεί και οι μνήμες που τις έχει κάνει λέξεις, την κάνουν ακαταμάχητη.
Δεν την διακόπτει καμία.

«Τα υποκαταστήσαμε όλα στην ζωή μας. Όλα και μας έμεινε ένα φιλί και μια αγκαλιά. Κι επειδή τρέμουμε μπροστά τους μην αποκαλυφθούν όλα όσα κρύβουμε, τα σνομπάρουμε κι αυτά. Τα σνομπάρουμε για να μην παραδεχτούμε πόσο ανάγκη τα χουμε»

Αυτό είναι ρε φίλε τελικά.

Δύναμη είναι το φιλί. Δυο άνθρωποι το μοιράζονται και δυναμώνουν τα πάντα μέσα τους.
Δεν μπορείς να το προσποιηθείς.
Δεν μπορείς να το υποκαταστήσεις.

Θέλει πάντα δυο. Και τους θέλει εκεί. 
Συγκεντρωμένους στην στιγμή τους. Συγκεντρωμένους στην σιωπή τους.

Δεν το ζητάς. Δεν το απαιτείς. Δεν το επαιτείς.
Το ζεις.

Ευαίσθητο σαν κρύσταλλο γεννιέται από την φωτιά και παίρνει μορφή μέσα της.

Σου δίνει την δύναμη να πιάσεις τα σπασμένα κομμάτια σου, να τα ενώσεις με τα σπασμένα κομμάτια του άλλου, να τα ρίξεις στην φωτιά και να δώσεις μορφή σε ένα τελείως καινούριο κρύσταλλο.

Για όσο σου κόβει την ανάσα, εκεί να μένεις.
Για όσο σου μιλάει στην σιωπή, αυτές τις λέξεις να πιστεύεις.