Η Σάντρα Ζαφειρακοπούλου μας υποδέχεται στον κόσμο των ευχών!

Συνέντευξη στην Τζένη Οικονόμου για το likewoman.gr

«Όταν εύχεσαι ελπίζεις και όταν ελπίζεις παλεύεις». Έχοντας τη φράση αυτή σαν βασική αρχή, το Make-A-Wish (Κάνε-Μια-Ευχή Ελλάδος) κάνει πραγματικότητα τις ευχές παιδιών με πολύ σοβαρές και απειλητικές ασθένειες. Η Σάντρα Ζαφειρακοπούλου μας μιλάει για το Make-A-Wish και την εμπειρία της ως Γενική Διευθύντρια, τα τελευταία 4 χρόνια.

Συνάντησα τη Σάντρα πρώτη φορά στην είσοδο του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός για τη «Βραδιά του Ευχαριστώ», να υποδέχεται τον κόσμο με ζεστασιά, ένα πλατύ χαμόγελο και έναν καλό λόγο για όλους. Μου κέντρισε την προσοχή και αμέσως κατάλαβα πως έχω να κάνω με μια ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερη γυναίκα. Η βραδιά αυτή υπήρξε από τις πιο συγκινητικές για εμένα, καθώς είναι μια μεγάλη γιορτή του οργανισμού ώστε να πει ένα μεγάλο «Ευχαριστώ» προς όλους όσους συνέβαλαν, με κάθε τρόπο, στην πραγματοποίηση των ευχών για τη χρονιά που πέρασε, αλλά και μια ευκαιρία για να μιλήσουν τα παιδιά για τις εμπειρίες τους.

Συνέχισα να παρακολουθώ τις ενέργειες του Κάνε-Μια-Ευχή και ξανασυναντήσαμε, παρέα με την Τάνια Νικολοπούλου, τη Σάντρα Ζαφειρακοπούλου στα γραφεία τους τον Αύγουστο, λίγο πριν τις καλοκαιρινές μας διακοπές. Είχαμε την χαρά να μας εξηγήσει με λεπτομέρειες την ιστορία του Κάνε-Μια-Ευχή, πώς ξεκίνησε από την Αμερική και τελικά έφτασε στην Ελλάδα και να μας ξεναγήσει στα γραφεία, τα οποία, παρότι μήνας Αύγουστος, έσφυζαν από ζωή και κυριαρχούσε η πολύ καλή διάθεση όλων των εργαζομένων, που έκανε φανερό πόση αγάπη έχουν για τη δουλειά τους. Σε εκείνο το σημείο πλέον σιγουρεύτηκα, ήθελα να μάθω περισσότερα πράγματα για τη Σάντρα και τη δουλειά της.

Πως ήρθε στη ζωή σου το Κάνε-Μια-Ευχή Ελλάδος?

Λίγο τυχαία… λίγο συν Αθηνά και χείρα κίνει. Ήταν αρχές του 2013 και εργαζόμουνα σε έναν μεγάλο όμιλο επιχειρηματικής πληροφόρησης και B2B υπηρεσιών. Ο μικρός μου ήταν τότε μόλις 3 ετών και είχα φτάσει στο σημείο να τον βλέπω ελάχιστα και να μην προλαβαίνω να εξασκήσω κανένα hobby ή να ικανοποιήσω το εθελοντικό μου «θέλω». Ναυαγούσα, παρόλο που το εργασιακό μου περιβάλλον ήταν άριστο και η αναγνώριση της δουλειάς μου σημαντική. Ένα βασανιστικό ερώτημα όμως μέσα μου δεν έβρισκε απάντηση: τι αποτύπωμα θα αφήσω εγώ στον κόσμο αυτό; Ένα βράδυ, το τέταρτο στη σειρά που δεν προλάβαινα το γιο μου ξύπνιο, κάθισα δίπλα του και με την αναπνοή του να δίνει ρυθμό στη σκέψη μου του έδωσα μία υπόσχεση: να τον κάνω περήφανο. Και να κάνω και μένα περήφανη για τον ίδιο τον εαυτό μου.
Αυτές οι σκέψεις βέβαια τις περισσότερες φορές, λόγω πιεστικής καθημερινότητας που μας «πάει» και δεν την «πάμε», μένουν φωλιασμένες στο πιο θεωρητικό κομμάτι της καρδιάς μας και στοιχειώνουν χωρίς όμως να οδηγούν σε πράξεις. Σε ένα τέτοιο τέλμα είχα περιέλθει και εγώ, κρυμμένη πίσω από την εικόνα μίας 40χρονης που είχε όλα όσα «ορίζουν» οι σύγχρονες απαιτήσεις.
Τον Αύγουστο ήρθε στο τμήμα μου, με εσωτερική μετάθεση, η Ελευθερία, καλή της ώρα. Η Ελευθερία έμελλε να με «ελευθερώσει» από τη δική μου φυλακή, μία φυλακή της οποίας εγώ η ίδια είχα σηκώσει τα σίδερα. Η νέα μας συνάδελφος λίγες μέρες μετά την προσαρμογή της μας ανακοίνωσε ότι δεν θα λείψει για διακοπές μιας και ο γιος της νοσούσε και νοσηλευόταν στο ΕΛΠΙΔΑ. Παγώσαμε. Κλάψαμε. Αρχίσαμε να ζούμε με καθημερινό ιατρικό ανακοινωθέν για ένα παιδί που πάλευε ένα θεριό που άλλαζε μορφές, αντιστεκόταν και φάνταζε ανίκητο. Η Ελευθερία ήταν πιο δυνατή από εμάς. Μας έδινε κουράγιο και με μοναδική αξιοπρέπεια ζούσε τη δική της καθημερινότητα.
Κάποια μέρα το Σεπτέμβριο χτύπησε το κινητό της και το πρόσωπό της φωτίστηκε με έναν τρόπο μοναδικό: «Ήταν από το Κάνε-Μια-Ευχή και μεθαύριο θα εκπληρώσουν την ευχή του Γιώργου μου! Πόσο θα χαρεί!». Το μεθαύριο έφτασε και η Ελευθερία επέστρεψε στο γραφείο μεταμορφωμένη. Αγνώριστη. «Και τι δεν έκαναν για τον Γιώργο μου! Πόση, μα πόση αγάπη…». Χαρήκαμε κι εμείς μαζί της και πιστέψαμε πώς ίσως ο Γιώργος ξεγελάσει το θεριό με τη δύναμη που είχε αντλήσει.
Το Νοέμβριο χτύπησε το δικό μου τηλέφωνο και από το γραφείο καριέρας του σχολείου μου, η επικεφαλής μου ανακοίνωσε ότι το Κάνε-Μια-Ευχή είναι σε αναζήτηση Γενικού Διευθυντή: «Δεν έχεις κανένα από τα τυπικά χαρακτηριστικά που ζητάνε αλλά είσαι τέλεια για τη θέση. Στείλε βιογραφικό!». Ένιωσα ότι μου μιλάει ο Θεός. Αυτή ήταν η δική μου ευκαιρία για εξιτήριο από εκείνη την αόρατη «αυτο-φυλακή» μου. Ο ενθουσιασμός μου όμως δεν βρήκε την ανταπόκριση που πίστευα. Πέρασαν 2 μήνες και το δικό μου τηλέφωνο δεν ξαναχτύπησε σχετικά με το Κάνε-Μια-Ευχή. Έφτασε ο Ιανουάριος και «πήρε» τον Γιώργο για έναν κόσμο εκεί ψηλά που δεν ανήκουν παιδιά αν και πλέον πιστεύω πως κάτι σπουδαίο ετοιμάζει ο Μεγαλοδύναμος εκεί πάνω και έχει ανάγκη από τους πιο δυνατούς αγγέλους. Κατακλύστηκα από θυμό. Για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν καταλάβαινα το «γιατί» πίσω από κάτι… και ο θυμός με έκανε να σηκώσω εγώ το τηλέφωνο αυτήν τη φορά και να τηλεφωνήσω στην τωρινή Πρόεδρο του Κάνε-Μια-Ευχή Αναστασία Μανιά. Σε κείνην χρωστάω την «αποφυλάκισή» μου. Μου εξήγησε τις ιδιαιτερότητες του να εργάζεσαι σε έναν φιλανθρωπικό οργανισμό καθώς και τις διαφορές από ένα άλλο οποιοδήποτε εταιρικό περιβάλλον. Λίγα λεπτά τηλεφωνικής συνομιλίας και ένα mail που ακολούθησε με οδήγησαν στην εταιρεία executive selection που θα έκανε την τελική επιλογή.
Στις 22 Απριλίου του 2014, την πρώτη μου μέρα στη νέα μου δουλειά, φόρεσα το καπέλο του Γιώργου, που του είχαν χαρίσει οι νεράιδες τη μέρα της ευχής του και με την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή, μπήκα σε έναν κόσμο θαυμάτων με υπέροχους μοναδικούς ανθρώπους.

Πες μας δύο λόγια για τον οργανισμό και τις καθημερινές ασχολίες ως Γενική Διευθύντριά του.

Αυτό το «δύο λόγια» θα το προσπαθήσω πολύ γιατί όλοι όσοι με ξέρουν γνωρίζουν ότι όσον αφορά στο Κάνε-Μια-Ευχή είμαι εντελώς «χαζομαμά». Μπορώ να μιλώ για ώρες. Είναι απίστευτα τα όσα ζούμε καθημερινά, και τόσο μα τόσο «δυνατά». Ο Οργανισμός μας, ως μέλος του παγκόσμιου Make-A-Wish, μεταμορφώνει τις ζωές παιδιών που αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρές ασθένειες, εκπληρώνοντας την πιο βαθιά τους επιθυμία. Φροντίζουμε να μελετήσουμε το παιδί και την οικογένεια από όλες τις απόψεις και πάντα με πολύ διακριτικό τρόπο, ώστε να προσφέρουμε σε αυτό μία εμπειρία ζωής, κυριολεκτικά. Δεν αρκούμαστε στην προσφορά ενός δώρου ή την οργάνωση ενός πάρτι. Προσπαθούμε να κάνουμε το παιδί να πετάξει από χαρά, να αντλήσει δύναμη και ελπίδα ώστε να παλέψει για τη ζωή του. Έχουμε δει θαύματα να συμβαίνουν. Το αίσθημα χρέους απέναντι στις οικογένειες που μας εμπιστεύονται και στους γιατρούς, ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς που πιστεύουν στο έργο μας, είναι μεγάλο και βαρύ. Και όσο πιο βαρύ τόσο «μεγαλύτερα» φτερά μας δίνει να συνεχίζουμε και να βρισκόμαστε κοντά σε όλο και περισσότερα παιδιά που παλεύουν για τη ζωή τους.
Σχετικά με τα καθήκοντά μου ως γενική διευθύντρια, θα έλεγα ότι κατ’ αρχάς ο τίτλος της θέσης δεν σημαίνει τίποτε για μένα. Νιώθω σαν συντονίστρια μίας ομάδας που εργάζεται σε ένα ιδιαίτερα απαιτητικό περιβάλλον και επιτελεί ένα έργο που πρέπει να είναι αψεγάδιαστο. Πρωταρχικός στόχος μου καθημερινά, είναι να μπορεί η ομάδα να λειτουργεί ανεμπόδιστα και βέβαια, να συμβάλω στην προσέλκυση πόρων από ιδιώτες και εταιρείες μιας και δεν είμαστε από τους φιλανθρωπικούς οργανισμούς που έχουν έναν βασικό ιδρυτή που είναι, συνήθως, και χρηματοδότης. Η ομάδα των λίγων εργαζομένων, των πολλών εθελοντών και του Διοικητικού μας Συμβουλίου (όλοι εθελοντές) είναι απολύτως υπεύθυνη για την εύρεση πόρων. Εκτός αυτού, έχω την ευθύνη επικοινωνίας με το Make-A-Wish International απέναντι στο οποίο έχουμε συγκεκριμένες υποχρεώσεις τήρησης κοινών κανονισμών όπως, για παράδειγμα, η κατανομή των εξόδων μας και ο τρόπος διαχείρισης και διοίκησής μας. Διοικητικό Συμβούλιο 12 εθελοντών, 5 εθελοντικές επιτροπές που πλαισιώνουν τους εργαζομένους καθώς και 15 εργαζόμενοι, πρέπει όλοι να λειτουργούν σε πλαίσιο κοινής στρατηγικής και στόχων. Τέλος, πρέπει όλες οι λειτουργίες του Οργανισμού να κυλούν απρόσκοπτα σε όλους τους τομείς όπως εθελοντές, οργάνωση ευχών, marketing-επικοινωνία, fundraising, λογιστήριο και γραφείο Θεσσαλονίκης. Η κάθε μέρα είναι διαφορετική και όσο και αν την έχω προγραμματίσει, ενδέχεται να ανατραπεί τελείως και όμως εγώ να πρέπει να ανταποκριθώ τόσο στο έκτακτο όσο και στο προγραμματισμένο.

Από την ίδρυσή του έως και σήμερα πόσες ευχές παιδιών έχουν πραγματοποιηθεί? Πες μας, επίσης, πως ένα παιδί που έχει μια ευχή θα έρθει σε επαφή με εσάς?

Ιδρυθήκαμε το 1996 και το Μάρτιο του 1997 πραγματοποιήσαμε την πρώτη ευχή παιδιού. Από τότε έχουμε εκπληρώσει 2.023 ευχές και αυτός ο αριθμός αυξάνεται καθημερινά. Ίσως ο κόσμος δεν γνωρίζει ότι έχουμε ανταποκριθεί σε όλα τα αιτήματα που έχουν φθάσει και φθάνουν στα γραφεία μας εφόσον το παιδί πληροί τα κριτήρια (ηλικία 3-18 ετών και είδος ασθένειας) και η προσπάθειά μας είναι να συνεχίσουμε έτσι.
Ένα παιδί μπορεί να έρθει σε επικοινωνία μαζί μας μέσω των γονέων του ή των νόμιμων κηδεμόνων του. Αυτό γίνεται απλά… είτε τηλεφωνώντας μας στο 2109637660 (Αθήνα) και 2310523978 (Θεσσαλονίκη) είτε στέλνοντάς μας email στο info@makeawish.gr είτε αφού έχουν συναντήσει τους εθελοντές μας που βρίσκονται σε όλα σχεδόν τα τμήματα που νοσηλεύονται παιδιά «μας», συμπληρώνοντας την αντίστοιχη φόρμα αιτήματος.

Στα γραφεία σας μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η σχέση που έχεις αναπτύξει με όσους εργάζονται αλλά και η αγάπη που φάνηκαν να έχουν και οι ίδιοι για την εργασία τους. Οι περισσότερες ευχές απαιτούν πολλή δουλειά, χρόνο και χρήμα για να γίνουν πραγματικότητα. Πες μας, λοιπόν, ποιο είναι το μυστικό για να γίνει πραγματικότητα, αυτό που σε εμάς μπορεί να φαίνεται ακατόρθωτο.

Το είπες ήδη… ΑΓΑΠΗ. Πραγματική όμως αγάπη και ενδιαφέρον. Όχι θεωρητική ή επιφανειακή. Όταν φτάσεις να αγαπήσεις αυτό που κάνουμε το μόνο σίγουρο είναι θα βρεις τρόπους να προσφέρεις. Ακόμη και οι πόροι βρίσκονται όταν μεταδίδεις την αγάπη σου στους άλλους που συμμερίζονται αυτό που νιώθεις και θέλουν να γίνουν κομμάτι του. Όλες οι ευχές απαιτούν πολλή δουλειά και αυτό γιατί επικεντρωνόμαστε σε όλες τις πτυχές του χαρακτήρα και των συνθηκών του παιδιού, του οποίου οργανώνουμε την ευχή. Επίσης, δεν εξαντλούμε την έμπνευση και προσπάθειά μας μόνο στην εκπλήρωση, αλλά και στο ταξίδι της ευχής, δηλαδή σε ενέργειες ενίσχυσης της προσδοκίας του παιδιού από την ημέρα που το συναντάμε μέχρι την ημέρα ή τις ημέρες εκπλήρωσης. Ακόμη όμως και η τόση πολλή δουλειά και, μάλιστα, απρόσκοπτα, είναι δυνατή λόγω της αγάπης. Η αγάπη μπορεί να κινήσει βουνά. Κι εμείς, όλοι όσοι συστηματικά υπηρετούμε το σκοπό του Κάνε-Μια-Ευχή, αγαπάμε πολύ τα παιδιά «μας» αλλά και τους συνοδοιπόρους μας στο μονοπάτι αυτό το ανηφορικό και μαγικό.

Διαβάζοντας για το έργο του Κάνε-Μια-Ευχή είμαι σίγουρη ότι πολλοί θα έχουν τη σκέψη του να προσφέρουν εθελοντική εργασία, όμως, ίσως τους αποτρέψει η ιδέα της προσωπικής επαφής με παιδιά που αντιμετωπίζουν τόσο σοβαρές ασθένειες. Τι θα τους λέγατε? Πώς αντιμετωπίζετε όσοι εργάζεστε στο Κάνε-Μια-Ευχή αυτό το κομμάτι της δουλειάς σας?

Σε ευχαριστώ για την ερώτηση αυτή. Δεν σου κρύβω πως ακόμη και εγώ όταν κυνήγησα το όνειρο του Κάνε-Μια-Ευχή φοβόμουν αυτή την επαφή και πίστευα ότι λόγω της συγκεκριμένης θέσης που διεκδικούσα δεν θα χρειαζόταν να έρθω σε άμεση επαφή με τα παιδιά. ΟΜΩΣ… πλανώμην πλάνην οικτράν Και μάλιστα εγώ η ίδια το επιδίωξα 3 μέρες αφού είχα πάει στο Κάνε-Μια-Ευχή. Και ξέρεις γιατί; Αντλείς τόση δύναμη από το περιβάλλον του μαγικού αυτού κόσμου, που ξαφνικά ξεπετάγεται τόση δύναμη από την ψυχή σου που δεν «σε» αναγνωρίζεις. Όμως αυτό που θέλω να θυμούνται οι αναγνώστες του likewoman, είναι ότι εμείς δεν θα απαιτήσουμε ποτέ την επαφή με τα παιδιά. Υπάρχουν άπειρες εργασίες που χρήζουν βοήθειας όπως οργάνωση γραφείου, στελέχωση bazaars, βοήθεια σε εκδηλώσεις και προγράμματα που υλοποιούμε και τόσα άλλα, επαναλαμβανόμενα και μεμονωμένα.
Δεν θα πω ότι το έργο μας, μας αφήνει ανεπηρέαστους. Καθόλου. Όμως όλοι εμείς το ζούμε καθημερινά, δεν είναι το ίδιο με τον οποιοδήποτε έρθει κοντά μας ως «φρέσκος εθελοντής». Εμείςυποστηριζόμαστε κατ’ αρχάς ο ένας από τον άλλον και, επίσης, έχοντας στο πλάι μας άξιους και μοναδικούς επαγγελματίες που μας στηρίζουν συστηματικά, όπως την Ελένη Γεντεκάκη, την ψυχολόγο μας που έρχεται κάθε Πέμπτη ανελλιπώς στο γραφείο και συναντά 2-3 εργαζομένους. Επίσης, έχουμε το κέντρο οικογενειακής συμβουλευτικής της Ράνιας Θρασκιά που υποστηρίζει ψυχολογικά τους εθελοντές της ομάδας ευχής αλλά και την Ξένια Πασχοπούλου που συνέβαλε καθοριστικά στην καλύτερη οργάνωση της ομάδας ευχής. Τέλος, υλοποιούμε κατά καιρούς με τη βοήθεια επαγγελματιών που προσφέρονται pro bono διάφορες πρωτοβουλίες ενίσχυσής μας, όπως coaching (με την υπέροχη Έφη Λαζαρίδου), εξυπηρέτησης εσωτερικών πελατών (με την Response και τη φοβερή Αγγελίνα Μιχαηλίδου) ή ακόμη και δημιουργικής έκφρασης και επικοινωνίας με τη φίλη Ζωζέτα Μηλιοπούλου.
Αναφέρω όλα τα παραπάνω τόσο για να αναδείξω τις ανάγκες στήριξηςτης ομάδας μας, όσο και για να δώσω ιδέες για το τι μπορεί να κάνει κάποιος για εμάς. Όλα τα παραπάνω συμβάλλουν εξαιρετικά στη συνοχή μας, αναγκαίο στοιχείο για τη συνέχειά μας!

Πως μπορεί κάποιος να συμβάλλει στο Κάνε-Μια-Ευχή Ελλάδος εκτός από την εθελοντική εργασία? Θα ήθελα να μας μιλήσεις και για το «Αστέρι της Ευχής».

Αυτό που χρειάζεται είναι να θέλει κάποιος πραγματικά να μας βοηθήσει. Να μας αγαπήσει! Διαφορετικά, θα είναι ενθουσιώδης και πρόθυμος στην αρχή αλλά στη συνέχεια δεν θα επιδείξει τη συνέπεια που εμείς χρειαζόμαστε για τη βιωσιμότητά μας. Υπάρχουν και εργασίες που έχουν εποχικότητα και έτσι κάποιος που δεν έχει πολλές ώρες να αφιερώσει, μπορεί να δοθεί σε αυτές. Για εμάς είναι εξίσου σημαντική προσφορά!
Κάποιος ιδιώτης, εταιρεία ή ομάδα ανθρώπων που θέλουν να συμβάλλουν στην ενίσχυση των πόρων μας μπορούν να υιοθετήσουν μία ευχή, να οργανώσουν μία εκδήλωση, να φιλοξενήσουν ένα collection box, να ονοματίσουν έναν καφέ ή ένα σνακ «Wish …» και να μας δωρίσουν τα έσοδα από την ενέργεια αυτή. Επίσης, μπορούν να έρθουν στις εκδηλώσεις μας, να καλύψουν συγκεκριμένα έξοδα ευχών και λειτουργίας γραφείου είτε σε εμάς είτε απευθείας στους προμηθευτές μας, να στείλουν τη λέξη WISH με SMS στο 19808, να επιλέξουν εμάς για τις μπομπονιέρες και τα προσκλητήρια για το γάμο ή τη βάπτιση του παιδιού τους και να μας θυμηθούν την ώρα της απώλειας, ενθαρρύνοντας συγγενείς και φίλους για δωρεές εις μνήμην. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να πω ότι πλέον ακολουθώντας τις επιταγές της σύγχρονης εποχής, υλοποιούμε αρκετά πρωτοποριακά προγράμματα τόσο για τους ιδιώτες που επιθυμούν να βοηθήσουν όσο και για τις εταιρείες. Στους ιδιώτες δίνουμε τη δυνατότητα συμμετοχής σε digital προγράμματα (σύντομα περισσότερα θα είναι on air) ενώ στις εταιρείες την ευκαιρία να οργανώσουν ευχές στο πλαίσιο ενός προγράμματος team building ή να οργανώσουν για εμάς ένα Wish Breakfast καλώντας πελάτες και συνεργάτες τους και δίνοντας σε εμάς το βήμα προώθησης του έργου μας.
Το Αστέρι της Ευχής είναι ένας ακόμη ξεχωριστός τρόπος κατ’ αρχάς ευαισθητοποίησηςτων παιδιών μας και, επιπλέον, ενίσχυσης των πόρων μας αφού ένα Αστέρι μπορεί να γίνει δικό σου με μία δωρεά μόλις €2! Το πρόγραμμα υλοποιείται εδώ και 20 χρόνια και μαθαίνει στο παιδί να σκεφτεί το «συμμαθητή ή τη συμμαθήτρια» που ενδέχεται να έχει αφήσει άδειο το θρανίο του/της για αρκετά μεγάλο διάστημα. Αυτό είναι ένα από τα προγράμματα στο οποίο στηριζόμαστε πολύ και έχουμε πολύ έδαφος να καλύψουμε ακόμη, αφού από τα 14.000 σχολεία της χώρας, συμμετέχουν περίπου τα 1.200. Εμείς μπορεί να ενημερώνουμε όλα τα σχολεία αλλά μέσα στον καταιγισμό των εγκυκλίων και ενημερώσεων από τη διοίκηση ενός σχολείου, η πληροφόρηση για το Αστέρι της Ευχής, είναι πολύ πιθανό να περάσει σε δεύτερη μοίρα. Αν, λοιπόν, υπάρχουν μητέρες που θέλουν να συμμετάσχει το σχολείο τους, καλό είναι να μας τηλεφωνήσει για να… οργανωθούμε! Κλείνοντας να αναφέρω ότι το Αστέρι δίνει και μία μοναδική δυνατότητα έκφρασης στα παιδιά τα οποία καλούνται να γράψουν τη δική τους πιο βαθιά επιθυμία στο πίσω μέρος του Αστεριού αποκαλύπτοντας σκέψεις τους που ήταν κρυμμένες μέχρι τότε.

Κλείνοντας, να σε ευχαριστήσω θερμά και να σε ρωτήσω εάν… πιστεύεις στα θαύματα!

Εγώ είμαι αυτή που, εκ μέρους όλων μας στον ευχό-κοσμο, πρέπει να σας ευχαριστήσω για το χρόνο που μας αφιερώσατε και τη λάμψη που είδαμε στα μάτια σας όταν διηγούμασταν τις ιστορίες μας. Όσο για τα θαύματα, συμβαίνουν καθημερινά δίπλα σας ή και σε εμάς, αρκεί να πιστέψουμε σε αυτά για να τα αναγνωρίσουμε. Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που ένα κοριτσάκι, αρκετά καταπονημένο, αντίκρισε το ποδήλατο που με μεγάλη διστακτικότητα –λόγω κατάστασης υγείας- του χαρίσαμε στο πλαίσιο μίας ιδιωτικής ποδηλατάδας που οργανώσαμε. Τρέμαμε τη στιγμή που θα το δει και δεν θα μπορεί να κάνει πεντάλ. Το είχαμε τολμήσει όμως, γιατί η γιατρός της μας είπε ότι θα της έδινε δύναμη. Και η μικρή διαψεύδοντας όλους μας, όχι μόνο ανέβηκε στο ποδηλατάκι σας αλλά διένυσε και αρκετά μέτρα κάνοντας τον ιερέα πατέρα της να λέει σε εμένα προσωπικά: «Εγώ είμαι ιερέας, αλλά σήμερα πίστεψα στα θαύματα».