Πρώην…

Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα

 

Πρώην

 

«Πρέπει να έχει κανείς έναν έρωτα, ένα μεγάλο έρωτα, για να του εξασφαλίζει άλλοθι στις αδικαιολόγητες απελπισίες που κυριεύουν όλους μας»

 Αλμπέρ Καμύ

 

Πρώην… Επίθετο άκλητο (ουσιαστικό-επίθετο), χαρακτηρισμός προηγούμενης ιδιότητας….

Αναρωτιέμαι τι έχει να σου προσφέρει η σκέψη μιας περασμένης αγκαλιάς… Γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι μονίμως προσηλωμένοι στο χθες, ξεχνώντας να ζήσουν το σήμερα και να ονειρευτούν το αύριο; Κάποτε γνώρισα έναν άντρα, ίσως και τον πιο όμορφο άντρα του δικού μου κόσμου. Ευγενικός, γοητευτικός, αστείος αλλά τόσο μόνος. Περνούσε κάθε μεσημέρι από το στενάκι της οδού Πορίνου στην Ακρόπολη. Όλοι τον κοιτούσαμε. Γυναίκες, άντρες, γατιά, λουλούδια… Αύγουστος ήταν θυμάμαι. Ήπια καφέ μαζί του. Δεν χρειαζόταν να με ρωτήσει κανείς αν πιστεύω στον έρωτα με την δεύτερη ματιά αφού κιόλας είχα ερωτευτεί με την πρώτη. Αγαπούσε, θυμάμαι, τα φυτά και την γεωγραφία. Ο χάρτης ήταν το μόνιμο παιχνίδι μας, στο οποίο έχανα συνεχώς. Γνώρισα όλα τα φυτά του πλανήτη και ονειρεύτηκα μέρη που ίσως ποτέ να μην έβλεπα στην πραγματικότητα. Εκείνος ο άντρας δημιουργούσε όνειρα και επιθυμίες. «My luck»  του φώναζα και το έγραφα παντού. «Είσαι η τύχη μου» και εκείνος γελούσε.

 

 Ύστερα από κάποιο διάστημα, όλα σκοτείνιασαν. Ήταν κακόκεφος, νευρικός και δεν παίζαμε πια το παιχνίδι με τον χάρτη. Χάθηκε κάπου πέραν της οδού Πορίνου, κάπου μακριά, στον κόσμο του. Έμαθα πως τα βράδια ξυπνούσε και φώναζε ή έβλεπε φωτάκια μπλε στους τοίχους ή άκουγε βουητά που δεν άντεχε. Γέμισαν οι τσέπες του με χαπάκια κόκκινα, κίτρινα και μπλε. Ένα κάθε πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Ένα για να θυμάται, ένα για να ξεχνάει και ένα για να υπάρχει…. Απλά να υπάρχει! Η πρώην του ξεκινούσε την νέα της ζωή… Κάτι που ο εγωισμός του δεν άντεξε. Και εγώ δεν κατάφερα να τον πείσω ποτέ πως, εκείνο το μεγάλο συναίσθημα πόνου που ένιωθε, δεν ήταν πηγή αγάπης για εκείνη αλλά έλλειψη αγάπης για τον εαυτό του… Και ήταν τόσο ωραίος γαμώτο! Κάποια στιγμή πέρασε πάλι από το στενό της οδού Πορίνου. Μου ζήτησε να βγούμε, μα δεν κατάφερα ποτέ να τον αγαπήσω. Η συμπόνια υπερτερούσε πια. Τα ταξίδια γεμάτα έρωτα και μυρίζοντας τα φυτά του πλανήτη δεν έγιναν ποτέ. Την τύχη πρέπει να την αρπάζουμε από το δευτερόλεπτο…. Τρένο είναι και φεύγει….. με ή χωρίς ταξιδιώτες !!!

 

Επιμέλεια κειμένου: Νατάσα Παππά