Πώς να εντάξεις την τεχνική της μη προσκόλλησης στη ζωή σου

Πώς βρίσκουμε την ισορροπία μεταξύ εξάρτησης και αδιαφορίας; Πώς σταματάμε να προσκολλούμαστε σε ανθρώπους, αναμνήσεις και μελλοντικές καταστάσεις χωρίς να υιοθετούμε μια στάση απαξίωσης προς τη ζωή γενικότερα;

Είναι πολύ εύκολο να δεθούμε με ανθρώπους, στόχους ή ακόμα και με παρελθοντικές εκδοχές του εαυτού μας. Βρίσκουμε κάτι που μας αρέσει και κατευθύνουμε όλη μας την ενέργεια προς αυτό. Τι γίνεται όμως όταν αυτό σταματήσει να υπάρχει; Όταν ο στόχος που κάποτε θεωρούσαμε ιδανικό πλέον δεν μας ικανοποιεί;

Είναι εξίσου εύκολο να μην έχουμε προσδοκίες ή να προσδοκούμε πάντα το χειρότερο για να μην απογοητευτούμε. Καταλήγουμε στο αυθαίρετο συμπέρασμα πως δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε κανέναν και αποφασίζουμε – είτε συνειδητά είτε όχι – πως ο μόνος τρόπος να μην πληγωθούμε ξανά είναι να μην αφήσουμε τον εαυτό μας να ενδιαφερθεί πλήρως για τίποτα. Υιοθετούμε δηλαδή έναν «εφηβικό» τρόπο σκέψης.

Ανάμεσα στα δύο παραπάνω, η τεχνική της μη προσκόλλησης έρχεται ως η καλύτερη εναλλακτική.

Τι ακριβώς είναι η μη προσκόλληση;

Είναι η ψυχολογική κατάσταση κατά την οποία δεν παραμένουμε αγκιστρωμένοι σε ιδέες, ανθρώπους και υλικά αγαθά, και δε νιώθουμε την εσωτερική πίεση να ελέγξουμε τη ζωή μας.

Πώς μπορούμε να εντάξουμε τη μη προσκόλληση στην καθημερινότητά μας;

1| Υιοθετώντας μια ευέλικτη στάση απέναντι στο μέλλον

Μπαίνοντας σε ένα νέο κεφάλαιο της ζωής μας είναι λογικό να οραματιζόμαστε τον τρόπο με τον οποίο θα εξελιχθεί αυτή η αλλαγή. Έχουμε όνειρα και προσδοκίες για κάτι καλό, ή τουλάχιστον για κάτι καλύτερο από αυτό που είχαμε βιώσει στο παρελθόν. Δεν υπάρχει κάτι εγγενές λάθος με αυτό. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν εμμένουμε σε έναν συγκεκριμένο τρόπο δράσης ελπίζοντας πως θα μας οδηγήσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα, ενώ στην πορεία βλέπουμε πως κάτι τέτοιο δε συμβαίνει. Η ασυμφωνία που δημιουργείται μεταξύ της πραγματικότητας που βιώνουμε και αυτής που είχαμε πλάσει στο μυαλό μας προκαλεί συναισθηματική δυσφορία.

Το κλειδί εδώ δεν είναι να μην έχουμε καμιά προσδοκία για το πώς θα εξελιχθεί κάτι, αλλά να μπορούμε να αναπροσαρμόζουμε την ιδέα του ιδανικού στα υπάρχοντα δεδομένα, όσες φορές κι αν αυτό χρειαστεί να συμβεί.

2| Ξεφεύγοντας από τα δεσμά του παρελθόντος

Το να βασιζόμαστε στο παρελθόν προκειμένου να εκμαιεύσουμε τα μαθήματα που αυτό μπορεί να μας διδάξει είναι δείγμα ψυχολογικής ωριμότητας. Όταν όμως γενικεύουμε συνεχώς τα συμπεράσματα από παρελθοντικές εμπειρίες στο παρόν, δεν μπορούμε να αντικρίσουμε ξεκάθαρα την πραγματικότητα. Λειτουργούμε με τρόπους που είχαν δουλέψει στο παρελθόν ξεχνώντας πως κάθε κατάσταση είναι διαφορετική και χρήζει διαφορετικής αντιμετώπισης.

Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση που εμμένουμε στο παρελθόν γιατί αυτό ήταν καλύτερο από ό,τι η τωρινή μας συνθήκη. Προσπαθούμε για παράδειγμα να αποτρέψουμε τη λήξη μιας σχέσης λόγω των όμορφων στιγμών που μας είχε προσφέρει στο παρελθόν. Φοβόμαστε ότι δεν θα μπορέσουμε να ξαναζήσουμε κάτι παρόμοιο. Καλώς ή κακώς, όμως, τίποτα στη ζωή δεν είναι μόνιμο – ούτε εμείς οι ίδιοι. Και ενώ αυτό αρχικά ακούγεται αποθαρρυντικό, είναι και ελπιδοφόρο. Είναι αυτή η παροδικότητα που χαράζει νέους δρόμους, μας απομακρύνει από άσχημες καταστάσεις και μας φέρνει πιο κοντά σε στιγμές που ξεπερνούν τις προσδοκίες μας.

Μη προσκόλληση σημαίνει αποδοχή της προσωρινής φύσης της ζωής και των ανθρώπινων σχέσεων. Σημαίνει ελευθερία.

Συνοπτικά, η τεχνική της μη προσκόλλησης δεν έχει να κάνει με την αδιαφορία. Δεν προσκολλόμαστε δεν σημαίνει πως δεν έχουμε προσδοκίες, όνειρα και στόχους. Σημαίνει πως είμαστε ανοιχτοί στην αλλαγή ακόμα και αν τη δεδομένη στιγμή μοιάζει επώδυνη.

cover photo freepik