Πώς να είμαστε ευτυχισμένοι και υγιείς: 5 συνήθειες που πρέπει να προσθέσετε στη ρουτίνα σας!

Ο τρόπος που σκεφτόμαστε είναι απίστευτα ισχυρός, μπορεί είτε να μας ανεβάσει, είτε να μας ρίξει. Οι νοοτροπίες μας επηρεάζουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε για τα πάντα, και επειδή δεν έχουμε πάντα πλήρη επίγνωση της ποιότητας των σκέψεων μας, αυτές μπορεί μερικές φορές να αποκτήσουν αρνητικές ή αυτοκαταστροφικές ιδιότητες.

Σε αυτό το άρθρο θα εξερευνήσουμε μαζί 5 διαφορετικές συνήθειες που μπορούμε να υιοθετήσουμε εύκολα και να τις εντάξουμε στην καθημερινότητά μας ώστε να νιώθουμε λίγο πιο υγιείς και ευτυχισμένοι. 

1| Το 99%

Τον προηγούμενο μήνα είχα αρκετά χαλαρό πρόγραμμα μιας και δεν είχαν ξεκινήσει τα μαθήματα στη σχολή μου, με άπλετο ελεύθερο χρόνο για να τον αξιοποιήσω όπως ήθελα. Ωστόσο, αυτό που παρατήρησα είναι ότι περπατούσα σαν να είχα κάπου να πάω, σαν το μυαλό μου να έτρεχε συνεχώς μπροστά, και να μην ήμουν απόλυτα ικανοποιημένη όπου βρισκόμουν.

Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι με το οποίο όλοι μας παλεύουμε, καθώς στη δουλειά και στη ζωή μας συχνά διδασκόμαστε ότι πρέπει να έχουμε το μυαλό μας προσανατολισμένο στο αποτέλεσμα. Είναι μια νοοτροπία που δίνει προτεραιότητα στο να έχουμε έναν στόχο ή μια αίσθηση κατεύθυνσης. Φυσικά αυτό είναι σημαντικό, αλλά υποσυνείδητα έχει μεγάλο κόστος. Συχνά, σημαίνει ότι παραιτούμαστε από τις τρέχουσες ανάγκες μας προκειμένου να ικανοποιήσουμε τις μελλοντικές. Εάν, όμως, όλα όσα κάνουμε είναι προσανατολισμένα στα αποτελέσματα, τότε η ύπαρξη μας αρχίζει να μοιάζει καθαρά λειτουργική.

Ο ψυχολόγος Ρόμπερτ Χόλντεν είπε κάποτε

«Προσέξτε τον εθισμό στον προορισμό… μέχρι να εγκαταλείψετε την ιδέα ότι η ευτυχία βρίσκεται κάπου αλλού, δεν θα είναι ποτέ εκεί όπου βρίσκεστε».

Και ενώ η επίτευξη των στόχων μας είναι καταπληκτική αίσθηση, είναι εφήμερη σε σύγκριση με τον χρόνο που χρειάστηκε για να φτάσουμε εκεί. Σωστά;

Εαν, για παράδειγμα, σκεφτόμασταν να κάνουμε μια ολοήμερη πεζοπορία, θα χρειαζόμασταν το 99% του χρόνου για να φτάσουμε στην κορυφή, αλλά θα περνούσαμε μόνο το 1% του χρόνου εκεί. Φτάνοντας είμαστε πιθανότατα εξαντλημένοι και εάν και η κορυφή είναι απίστευτη και η θέα καταπληκτική, είναι απλά ένα τόσο μικρό μέρος του ταξιδιού.

Γιατί, λοιπόν, απολαμβάνουμε μόνο το 1%, όταν έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε και το υπόλοιπο 99%;

Γιατί να μην αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε ώστε να γίνουμε λίγο πιο προσανατολισμένοι στη διαδικασία;

Έτσι, ένα πράγμα που προσπαθώ να ρωτάω τον εαυτό μου όσο πιο συχνά μπορώ κατά τη διάρκεια της ημέρας είναι : πώς μπορώ να απολαύσω το «ταξίδι» και να επικεντρώνομαι λίγο παραπάνω στην «διαδρομή».

Θέτοντας στον εαυτό μας μια απλή ερώτηση, του επιτρέπουμε να επιβραδύνει και να απολαύσει το ταξίδι.

2| Το αποτέλεσμα προκύπτει από δυο συνισταμένες: το γεγονός και την αντίδραση

Ας πούμε ότι περνάμε μια κακή μέρα και κάποιος μας ρωτάει γιατί. Συνήθως τείνουμε να λέμε ότι η δυστυχία μας είναι αποτέλεσμα των συνθηκών στις οποίες βρισκόμαστε, όπως ότι κολλήσαμε στην κίνηση, ότι ο καιρός είναι άσχημος ή ότι πήγαμε στο σούπερ μάρκετ και δεν είχε αυτό που ψάχναμε. Δεν τείνουμε τόσο συχνά να αναλύουμε τον τρόπο, με τον οποίο επεξεργαζόμαστε την εκάστοτε κατάσταση, ως πιθανή αιτία της δυστυχίας μας.

Ας το εξετάσουμε με μια απλή εξίσωση του Jack Canfield, όπου γεγονός + αντίδραση = αποτέλεσμα.

Σίγουρα δεν έχουμε πάντα τον έλεγχο του γεγονότος, αλλά μπορούμε να αλλάξουμε το αποτέλεσμα αλλάζοντας το μόνο πράγμα που μπορούμε να ελέγξουμε, δηλαδή την αντίδραση μας. Προσωπικά, θεωρώ ότι μεγάλο μέρος της αντίδρασής μας εξαρτάται από τις σκέψεις που κάνουμε για το γεγονός.

Παραδείγματος χάριν βλέπεις μια φίλη να περπατάει στο δρόμο αλλά δεν σταματάει να σε χαιρετήσει· η πρώτη σου ενστικτώδης αντίδραση είναι να σκεφτείς ότι ήταν πολύ αγενές εκ μέρους της ή σκέφτεσαι «πω ρε φίλε, με αγνόησε, μάλλον δεν με συμπαθεί. Αυτό σημαίνει ότι είμαι αντιπαθής;»

Αντ’ αυτού θα μπορούσαμε να αναζητήσουμε και άλλες πιθανότητες:

«Ίσως δεν με είδε.»

«Ίσως με είδε, αλλά δεν έχει χρόνο για κουβέντα.»

«Ίσως με είδε αλλά δεν έχει όρεξη για κουβέντα.»

Όλοι μας άλλωστε έχουμε βρεθεί σε αυτή την κατάσταση, σωστά;

Ο Σαίξπηρ είχε πει «Δεν υπάρχει τίποτα καλό ή κακό, αλλά η σκέψη το κάνει έτσι».

Έτσι, αν και δεν είμαστε σε θέση να αλλάξουμε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, είμαστε υπεύθυνοι για το πώς ερμηνεύουμε το γεγονός, και η ερμηνεία αυτή καθορίζει το πώς αισθανόμαστε.

3| Επαναδιατύπωση

Ώρα για ενδοσκόπηση!

Θα σας παραθέσω έναν κατάλογο λέξεων και είμαι περίεργη να μάθω ποιες από αυτές χρησιμοποιείτε πιο συχνά, είτε τις λέτε δυνατά, είτε τις λέτε στον εαυτό σας νοερά.

Λέτε πιο συχνά λέξεις όπως: απογοητευμένος, αγχωμένος, καταβεβλημένος, εκνευρισμένος, ηλίθιος, φοβισμένος, ενοχλημένος, δυστυχισμένος, λυπημένος ή χρησιμοποιείτε πιο συχνά λέξεις όπως: αγάπη, διασκέδαση, αυτοπεποίθηση, ευγνωμοσύνη, ενθουσιασμός, ελπίδα, περηφάνεια, υπέροχο, απολαυστικό, εφικτό.

Πρέπει να παραδεχτώ ότι εγώ χρησιμοποιώ πιο συχνά τις λέξεις της πρώτης λίστας. Πολλες φορές μαλιστα, όταν συναναστρέφομαι με ανθρώπους στην προσωπική μου ζωή, πρώτα αναφέρω τα πράγματα με τα οποία δυσκολεύομαι. Θεωρώ ότι αυτό συμβαίνει, επειδή εμείς οι άνθρωποι έχουμε την τάση να συνδεόμαστε ευκολότερα στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας.

Η επιλογή όμως των λέξεων αυτών, ειδικά όταν γίνεται ασυνείδητα, έχει πολύ βαρύ αντίκτυπο στον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο. Έτσι, ακόμη και όταν δεν υπάρχει κανείς τριγύρω, συνηθίζουμε ή τουλάχιστον εγώ συνηθίζω, να χρησιμοποιώ αυτές τις λέξεις στον εσωτερικό μου διάλογο, με αποτέλεσμα να περιορίζουμε τη συναισθηματική μας χαρά.

Αυτό, λοιπόν, που κάνω εγώ, είναι να αναδιατυπώνω το πως αισθάνομαι: τη δυσκολία, την αμφιβολία, τον φόβο ότι δεν θα τα καταφέρω σε κάτι θετικό που ελπίζω.

Αντί να πω, για παράδειγμα «φοβάμαι ότι δεν θα προλάβω την προθεσμία για αυτή την εργασία», μπορώ να το επαναδιατυπώσω σε «ελπίζω  να μπορέσω να τελειώσω αυτή την εργασία στην ώρα της».

Αν προσπαθήσουμε όλοι συνειδητά να αλλάξουμε το λεξιλόγιο μας και να συμπεριλάβουμε λίγες περισσότερες αισιόδοξες λέξεις, θα δούμε τεράστια διαφορά με την πάροδο του χρόνου.

4| Σύγκριση

Αν υπάρχει ένα πράγμα που μπορεί αστραπιαία να εξανεμίσει την ευτυχία μου ή αυτό που νιώθω, είναι όταν συγκρίνω τον εαυτό μου με άλλους ανθρώπους.

Όλοι ξέρουμε, πλέον, πόσο σημαντικό είναι να περνάμε λίγο χρόνο μακριά απο τα social media ή να βεβαιωθούμε ότι δεν ακολουθούμε πηγές και ανθρώπους που μπορεί να μας κάνουν να νιώθουμε περίεργα. Ωστόσο δεν νομίζω ότι μπορούμε να σταματήσουμε να συγκρίνουμε εξ ολοκλήρου, είναι έμφυτο μέσα μας. Αυτό όμως που μπορεί πραγματικά να βοηθήσει είναι να αναπτύξουμε τη συνήθεια να αλλάζουμε την οπτική μας γωνία, για να επιτρέψουμε μια πιο γόνιμη σύγκριση. Αρχικά, νομίζω ότι η σύγκριση πολλες φορές γίνεται υποσυνείδητα και για αυτό ακριβώς καθίσταται επικίνδυνη, γιατι τότε είναι που η αυτο-αμφιβολία και ο φόβος μπορούν να παρεισφρήσουν.

Μπορούμε να αφιερώσουμε ένα λεπτό για να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που βλέπουμε είναι εκείνο που το εκάστοτε άτομο έκρινε ότι αξίζει να μοιραστεί, δεν βλέπουμε τη δυσκολία που χρειάστηκε για να φτάσει εκεί, δεν βλέπουμε τις άσχημες στιγμές.

Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι όλοι είμαστε άνθρωποι, όλοι έχουμε καλές και κακές μέρες, για αυτό ας μην εξανθρωπίζουμε λίγο τα «πρότυπα» που βλέπουμε καθημερινά στις οθόνες μας.

Αισθάνομαι ότι αυτή η συνειδητοποίηση μετατοπίζει τα αισθήματα μακριά από το φθόνο και τη ζήλια, που μπορεί να είναι αρκετά τοξικά, προς την κατεύθυνση του θαυμασμού, της έμπνευσης, ίσως ακόμη και της παρακίνησης, προσφέροντας μας αυτόματα μεγαλύτερη ψυχική ηρεμία.

5| Συναισθηματική υγιεινή

Ο ψυχολόγος Guy Winch έχει μια εξαιρετική ομιλία στο TEDx για τη συναισθηματική υγιεινή. Στην ουσία κάνει λόγο για το πώς συνηθίζουμε να φροντίζουμε τη σωματική μας υγιεινή πολύ περισσότερο από τη συναισθηματική μας υγιεινή.

Για παράδειγμα, όλοι έχουμε τη συνήθεια να πλένουμε τα δόντια μας κάθε βράδυ γιατί ξέρουμε ότι αν δεν το κάνουμε θα χαλάσουν ή αν κοπούμε βιαζόμαστε να καθαρίσουμε και να δέσουμε την πληγή μας για να μην μολυνθεί. Δεν εφαρμόζουμε, όμως,  πάντα το ίδιο επίπεδο φροντίδας στις ψυχικές μας πληγές, παρόλο που τα συναισθηματικά μας τραύματα μπορεί να είναι εξίσου παραλυτικά με τα σωματικά. Από τον φόβο ή την απροθυμία μας να τα διαχειριστούμε, πολλες φορές εθελοτυφλούμε ή τα παραμερίζουμε, κρίνοντας πως είναι ασήμαντα.

Το πρώτο και πιο σημαντικό βήμα είναι να συνειδητοποιήσουμε και να αποδεχτούμε ότι βρισκόμαστε σε συναισθηματικό πόνο και στη συνέχεια να τον αντιμετωπίσουμε πριν να μας καταβάλλει ολοκληρωτικά. Αντί να κρατάμε όσα νιώθουμε μέσα μας, μπορεί πραγματικά να μας βοηθήσει να αρχίσουμε να τα εξωτερικεύουμε τα συναισθήαμτα χωρίς να κρατάμε άμυνες ή να κάνουμε δεύτερες σκέψεις. Σίγουρα υπαρχει ένα άτομο εμπιστοσύνης για εμάς , είτε είναι μέλος της οικογένειας, είτε κάποιος φίλος, είτε ο/η σύντροφος ή ακόμη και κάποιος ειδικός.

Όπως αναφέρει ο φιλόσοφος Αλαίν ντε Μποττόν, «αυτό που βοηθάει πάρα πολύ στην προσπάθειά μας να γνωρίσουμε το δικό μας μυαλό, είναι η παρουσία ενός άλλου μυαλού».

Αυτά, λοιπόν, τα πολύ απλά αλλά ουσιαστικά καθημερινά πράγματα έχουν την δυνατότητα να προσφέρουν σταδιακή βελτίωση της  ποιότητας της ζωής μας.

Ξέρω ότι είναι μπορεί να είναι δύσκολο στην αρχή να τα εφαρμόσουμε όλα, ειδικα εάν αναλογιστούμε το πόσα αλλά πράγματα έχουμε στο μυαλό μας καθημερινά, αλλά νομίζω ότι η ψυχική μας υγεία και γαλήνη έχει προτεραιότητα!