Πως να απαλλαγείς από το λεγόμενο «daddy issues»

Το “Daddy Issues” είναι μια γνωστή φράση που χρησιμοποιείται αρκετά συχνά για να περιγράψει άτομα που δυσκολεύονται να εμπιστευτούν τον εαυτό τους και τους άλλους σε μια σχέση.

Τελικά είναι όλα επιλογές ή όχι; Ή αποφεύγουμε τις μεγαλύτερες μας επιθυμίες σαν ένα πεδίο με πυρομαχικά από φόβο καταλήγοντας σε επιλογές εφήμερες και βολικές; Φόβο, αυτοάμυνα ή αντανακλαστικό;

Αφορμή για το παρόν άρθρο στάθηκε ένα δώρο ή μάλλον δυο, ένα απτό και ένα άυλο. Πάντα πρώτα έρχεται το άυλο που σε ταρακουνάει και στην συνέχεια αυτού έρχεται, το υλικό, για να σου δώσει μια εξήγηση, ένα βιβλίο παραδείγματος χάρη. Μπερδεμένα τα πράγματα, τώρα θα μου πεις, έτσι όμως είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, περίπλοκες, πόσο μάλλον οι ερωτικές σχέσεις.

Οι ανθρώπινες σχέσεις μοιάζουν με ένα λαβύρινθο που όλοι λίγο-πολύ χανόμαστε μέσα σε αυτόν ή μας οδηγεί ο φόβος εκεί.

Ο φόβος να δούμε την αλήθεια να αποδεχτούμε τα συναισθήματα μας και να επιλέγουμε διαδρομές μέσα στον λαβύρινθο απρόσωπες. Ζούμε σε έναν κόσμο που έχουμε ανάγκη την  ανθρώπινη επαφή. Ωστόσο ήμαστε έτοιμοι να δεχτούμε την αγάπη του άλλου; Ήμαστε έτοιμοι να δεχτούμε αγάπη γενικά; Μια αγάπη που δεν περιμένει αντάλλαγμα, αγάπη που την δίνεις με όλη σου την ψυχή χωρίς εγωισμό και φόβο.

Οι ερωτικές σχέσεις στη σημερινή εποχή είναι από μόνες τους αρκετά δύσκολες και περίπλοκες. Παρ’ όλα αυτά βάζουμε το λιθαράκι μας σε κάθε μια από αυτές έτσι ώστε να τις ζορίσουμε λίγο παραπάνω. Πόσο μάλλον σε αυτές τις σχέσεις που νιώθεις τόσο έντονα συναισθήματα, πρωτόγνωρα για εσένα, άσχετα από το εάν στο παρελθόν είχες και άλλες εμπειρίες, αυτή έρχεται πιο δυνατή από όλες.  Αγαπάμε ο ένας τον άλλο σαν να μην ξέρουμε πως γίνεται αλλιώς, μ’ έναν τρόπο ισχυρό και ανεξέλεγκτο, μ’ έναν τρόπο γεμάτο αντιφάσεις. Φτιαγμένο από έναν δικό μας κώδικα. Και εκεί που συνειδητοποιούμε  ότι αρχίζουμε και νιώθουμε έντονα συναισθήματα και οι προβολείς πέφτουν πάνω μας και φωτίζουν με τρόπο απροκάλυπτο όλα τα συναισθηματικά μας ψεγάδια, που μεταξύ μας, φοβόμαστε ότι θα μας κάνουν ευάλωτους.

Ξαφνικά επιλέγουμε να περπατήσουμε στις μύτες των ποδιών και φεύγουμε χωρίς να κοιτάξουμε πίσω, με «βαλίτσες» γεμάτες συναισθήματα. Δε λέμε το αντίο γιατί δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε. Η καρδιά μας κρατάει πίσω, ενώ η λογική μας σπρώχνει εμπρός, να φύγουμε. Όσο κι αν δεν το πιστεύουμε, βιώσαμε ένα «μικρό θαύμα». Έχουμε τώρα την εμπειρία και αυτά που μας δίδαξε. Άραγε πώς αφήνεις κάποιον που αγαπάς ακόμα; Δεν είναι ποτέ εύκολο, ακόμα κι όταν ξέρεις πως πήρες τη σωστή απόφαση. Παρ’ όλα αυτά κάτι τέτοιο δεν επιτυγχάνεται ποτέ, αντιθέτως καταλήγει σε έναν μάταιο φαύλο κύκλο που στο τέλος δημιουργεί περισσότερα τραύματα.

Γιατί συμβαίνει όμως αυτό, ενώ νιώθουμε τόσο ερωτεύμενες ίσως για πρώτη φορά; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα δοθεί επιστημονικά.

Είναι πολλά αυτά που παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση, τόσο της ίδιας μας της συμπεριφοράς, όσο και των πεποιθήσεών μας για τις σχέσεις. Από πολύ μικρή ηλικία, μαθαίνουμε να συσχετίζουμε τον εαυτό μας με άλλες φιγούρες του περιβάλλοντός μας και να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας με έναν συγκεκριμένο τρόπο.

Σημαντικό επίσης κι ίσως καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της συμπεριφοράς ενός νέου ενήλικα, παίζει το πόση φροντίδα δέχτηκε ως παιδί. Αν ένα παιδί μεγαλώσει σε μια οικογένεια όπου επικρατεί ο θυμός, η ένταση και ο φόβος, τότε πολύ πιθανό να μάθει να φοβάται την αγάπη είτε να την καταλαβαίνει με τρόπο πολύ συγκεκριμένο. Δημιουργείται ένας φόβος ότι πάλι θα πληγωθεί ή θα απογοητευτεί, με αποτέλεσμα να μην αφήνει τα άτομα γύρω του να το πλησιάσουν συναισθηματικά.

Στον έρωτα λοιπόν πρωτοστατούν ο φόβος της απόρριψης κι ο φόβος μιας πιθανής μελλοντικής πληγής, ενός τραύματος, κατά κύριο λόγο.

Υπάρχει επίσης ο φόβος να μην τσαλακωθεί ο εγωισμός μας, να μην ξεπεράσουμε τα όριά μας, να μην ανακαλύψουμε νέες πτυχές μας, να μην εκτεθούμε υπερβολικά συναισθηματικά, ή τουλάχιστον όχι περισσότερο από την άλλη πλευρά, να μη χάσουμε την αυτοεκτίμηση κι αξιοπρέπειά μας για χάρη του έρωτα και τα «μην» δεν έχουν τελειωμό.

Συμπερασματικά, ο φόβος είναι αυτός που ανέκαθεν έκανε τον υποβολέα στον έρωτα, αφήνοντας πολλές παραστάσεις ημιτελείς.

Όμως ο έρωτας δε θα έπρεπε να συγχέεται με τον φόβο, αφού ουσιαστικά είναι η έκθεση του εαυτού μας, των συναισθημάτων μας, της ευάλωτης πλευράς μας και των ελαττωμάτων μας. Είναι η τρέλα, το πάθος κι η παρόρμηση. Είναι ακόμα οι αυθεντικές και γνήσιες συμπεριφορές κι αντιδράσεις κι όχι οι φιλτραρισμένες μέσα από το πρίσμα της όποιας φοβίας μας.

Ο εγωισμός είναι ένα χαρακτηριστικό στην προσωπικότητα των ανθρώπων που ανάλογα με το είδος την ένταση και συχνότητα που εμφανίζεται, δημιουργεί μια κοινωνική εικόνα για το άτομο, πως είναι αλώβητο, δυνατό, αυθύπαρκτο, όμως ταυτόχρονα και σκληρό, άκαμπτο και απρόσωπο.

Σύμφωνα με τη γνωστική ψυχολογία όλα αυτά λειτουργούν ασυνείδητα για τον καθένα ως δια του λόγου το αληθές. Είναι πολύ πιθανό να αναζητήσει κανείς και να επιλέξει ερωτικούς συντρόφους, που θα θυμίζουν κάτι από τον τρόπο που έχει μάθει να συσχετίζεται μέχρι τη συγκεκριμένη στιγμή. Είναι μια πραγματική ψυχολογική πάθηση και υπάρχει από τότε που ξεκίνησαν οι διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων σύμφωνα με τον σύμβουλο Gurpreet Singh. Όσο αστείο ακούγεται το να έχει κάποιος το λεγόμενο «daddy issues», δηλαδή το να έχουν προβλήματα με το να δεσμευτούν ή και να δείξουν τα συναισθήματα τους λόγω του παρελθόντος τους ή λόγω της οικογενειακής τους κατάστασης και της σχέσης μεταξύ των γονέων τους, έχει αποτέλεσμα να μην λες όσα νιώθεις, να μην ανοίγεσαι και μπορεί και να μη ζητάς αυτά που ένας ερωτευμένος θα προσδοκούσε να βιώνει και να λαμβάνει.

Φοβάσαι να δεθείς και καταφεύγεις σε εφήμερες αγάπες χωρίς μέλλον. Από φόβο μην πληγώσεις το εγώ σου αναζητάς συνέχεια την αγάπη ή μάλλον καλύτερα την επιβεβαίωση, δεν αφήνεσαι, δεν ανοίγεσαι. Νομίζεις πως άμα αγαπήσεις θα σου πάρουν μέρος της ελευθερίας σου. Μα δεν υπάρχει ομορφότερο κομμάτι ελευθερίας από το να αγαπάς και να είσαι ελεύθερος. Μερικές φορές δεν το αντιλαμβάνεσαι και η μόνη οδός που επιλέγεις να δημιουργείς τείχη και άμυνες.

Ποιά λοιπόν είναι η διαδικασία της “γιατρειάς”, πως να απαλλαγείς από το λεγόμενο «daddy issues»;  Όταν αφήνεις να μπει κάποιος στη ζωή σου αργά και σταθερά, χτίζεις ένα άγνωστο για την εποχή συναίσθημα, το συναίσθημα της στοργής, που κρύβει το σεβασμό κι ένα βαθύτερο ενδιαφέρον για τον άλλον. Και μπορεί ο έρωτας να χαρακτηρίζεται ως πυροτέχνημα αλλά μήπως τελικά είναι ένας μικρός ήλιος που θέλουν χρόνο τα μάτια να συνηθίσουν το φως του.

Στον έρωτα πρέπει να παραδίνεσαι, να αφήνεσαι και να αποκαλύπτεσαι. Να δίνεις αυτό που έχεις, να δείχνεις αυτό που είσαι. Δεν είναι παράσταση ο έρωτας για να υποδυόμαστε κάτι άλλο. Είναι πραγματικότητα και μάλιστα γυμνή, γιατί οφείλεις να κάνεις στην άκρη τις όποιες ανασφάλειές σου. Επομένως ποτέ δεν είναι αργά να πεις στο άτομο που ερωτεύτηκες πραγματικά και συγχρόνως πλήγωσες τόσο μια Συγγνώμη… που άργησες τόσο να καταλάβεις, να αποδεχθείς και να επιλέξεις αυτό που είσαι, αλλά είχες μάθει στο ανεκπλήρωτο, στην έλλειψη, στην απογοήτευση. Είχες μάθει να σε απορρίπτουν και να με διεκδικούν με το που έφευγες. Είχες μάθει πώς αν δεν σε πληγώνει αρκετά δεν είναι μεγάλος έρωτας. Δεν ήξερες τι να κάνεις όταν προσπάθησε να αγκαλιάσει κάθε σου πτυχή, πληγή… Πες λοιπόν μια Συγγνώμη που καθυστέρησες τόσο να τα εξομοληθείς.

Τελικά δεν είναι όλα επιλογές! Πάλεψε για όσο και με ό,τι θες, μάθε, φώναξε, κλάψε και γέλα με τον άνθρωπό σου. Ακόμα κι αν πληγωθείς, και βρεθείς με ένα μαξιλάρι αγκαλιά να κλαις τα χάλια σου, εγώ σού εγγυώμαι πως ο έρωτας δεν τελειώνει ποτέ, αρκεί εσύ να μην του κλείσεις την πόρτα. Τι λέτε, δε δίνουμε μία, να τους ρίξουμε τους τοίχους ή μάλλον τα τείχη του «daddy issues»; Η θέα είναι αρρωστήμενα όμορφη.

Αφιερωμένο στους έρωτες που έλιωσαν από τη δύναμη της φλόγας τους.