«Ποια Είμαι»…Τελικά;

“Ποια είμαι;” Είχα κάνει την ερώτηση αυτή αμέτρητες φορές στον εαυτό πριν καταλάβω ότι, όσο απλή και αν ακούγεται, ήταν μια ερώτηση παγίδα που δεν βοηθάει καθόλου. Αντιθέτως.

Οι άνθρωποι που αναρωτιούνται ποιοι είναι, συνήθως παλεύουν με την ταυτότητά τους και ψάχνουν ακόμη στοιχεία του εαυτού τους. Η ειρωνεία είναι ότι όσο περισσότερο επιδιώκει κανείς να προσδιορίσει ποιος είναι, τόσο πιο εύθραυστος αισθάνεται για τον εαυτό του. Μπορεί να υπάρχει μια αντίστροφη συσχέτιση μεταξύ της ερώτησης που τίθεται και της ευκολίας με την οποία βιώνει τη ζωή του. Η έμφαση όμως δεν θα πρέπει να είναι στην ανακάλυψη του «ποιος είσαι» (τι είναι θαμμένο στο βάθος του χαρακτήρα ή της ψυχής) αλλά στη αποκάλυψη αυτού που θα ήθελες να ζήσεις.

Η ανακάλυψη της ταυτότητάς μας πρέπει να θεωρείται ως μια συνεχής διαδικασία. Αντί για ένα στατικό στιγμιότυπο, θα πρέπει να αποδεχτούμε και να αγκαλιάσουμε μια ροή της αίσθησης του εαυτού μας, με την οποία ανανεώνουμε συνεχώς, αναδιοργανώνουμε, ξανασκεφτόμαστε και επανεξετάζουμε τα χαρακτηριστικά μας. Κρατάμε όσα μας είναι χρήσιμα και απορρίπτουμε όσα λειτουργούν ανασταλτικά. Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή αν, αντί να ρωτάμε «ποιος/α είμαι», σκεφτόμασταν πώς θα θέλαμε να ζήσουμε τη ζωή μας;

Τελικά, αυτή η ερώτηση, το “Ποιος/α είμαι εγώ;”, δημιουργεί μια αίσθηση ανεπάρκειας. Καθώς οι άνθρωποι ασχολούνται με την κατανόηση της πολυπλοκότητας του εαυτού τους, χάνουν την ουσία. Θα ήταν πολύ πιο χρήσιμο και βοηθητικό να αφιερωθούμε στην εξελικτική, καθημερινή πορεία της ζωής. Στο αύριο που θέλουμε να προκύψει από το σήμερα. Η αναμόχλευση των σκέψεων μας, η δέσμευση από την συνήθεια και το παρελθόν, δε μας επιτρέπουν να καλλιεργούμε αυτό το μέλλον που αξίζουμε και βέβαια μας στερούν τη χαρά, την απόλαυση και τη διδαχή που θα μπορούσαμε να πάρουμε από το παρόν, από την κάθε στιγμή που ουσιαστικά «μισοζούμε», αν μου επιτρέπεται ο όρος. Ως εκ τούτου, η ταυτότητα που αναζητούμε μπορεί να φωτίσει τη ζωή μας, μόνο εάν επιτρέψουμε να προκύψει από τη ροή των στιγμών και τη δική μας καθημερινή εξέλιξη .

Φανταστείτε ότι βρίσκεστε φυλακισμένοι για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και η σκέψη της απελευθέρωσης σας δημιουργεί ανασφάλεια, αβεβαιότητα και φόβο για μια ζωή που δεν γνωρίζετε ακριβώς πως θα είναι. Για το λόγο αυτό, ενώ μπορείτε να απελευθερωθείτε, επιλέγετε να παραμείνετε στη φυλακή σας μέχρι να αισθανθείτε σίγουροι και βρείτε την ταυτότητά σας. Πόσο χρόνο θα χάνατε έτσι; Μένοντας σε ένα κελί ενώ θα μπορούσατε να γυρίσετε ελεύθεροι όλο τον κόσμο…

Αντί να παραμείνουμε λοιπόν στριμωγμένοι στο φόβο, θα πρέπει να αλλάξουμε τρόπο θεώρησης των πραγμάτων και να ξεκινήσουμε να βλέπουμε τη ζωή σαν ταξίδι, με μια αίσθηση αναζήτησης της απόλαυσης και της περιπέτειας. Σε αυτό το ταξίδι θα έχουμε άφθονο χρόνο να γνωρίσουμε και να προσδιορίσουμε τον εαυτό μας. Αρκεί να είμαστε ευέλικτοι και δεκτικοί, αφού, ως κομμάτια του σύμπαντος στο οποίο ζούμε, έχουμε μια συνεχή δυναμική. Είναι κρίμα να μην ταξιδέψουμε!