Πετρίδη Νίκη | Η Ζωγράφος Μητέρα Μου

​Σήμερα Γιορτή της Μητέρας, θα σας μιλήσω για τη δική μου Μητέρα, για εκείνη που με έκανε, με κάνει και θα με κάνει πάντα πραγματικά Υπερήφανο με τον σημαντικότερο τίτλο που έφερε, αυτόν της Μάνας. Αυτό το κείμενο είναι ένας Φόρος Τιμής στο Πρόσωπό της.

«ΖΩΗ ΣΑΝ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ»
Μου κρατούσε το χέρι για να νιώθω τους κτύπους της καρδιά της. Μιας καρδιάς που μόνο με τριαντάφυλλο θα μπορούσε να παρομοιαστεί. Όμορφη, κατακόκκινη, λαμπερή μα τόσο ευαίσθητη…

Όπως εκατομμύρια γυναίκες στον κόσμο, έτσι και εκείνη επιτελούσε πολλούς ρόλους ταυτόχρονα. Ο πιο σπουδαίος της, όμως, ήταν αυτός της Μάνας. Όλα τα υπόλοιπα έρχονταν σε δεύτερη μοίρα. Μέσα της ανέκαθεν υπήρχε η φλόγα της δημιουργίας και της Τέχνης. Τέχνης σε οποιαδήποτε μορφή, από το να ζωγραφίζει, να χαμογελάει μα -κυρίως- ν’ αγαπά. Πράγματι, αγαπούσε τα πάντα, τους ανθρώπους, τα λουλούδια, τα χρώματα, τη μουσική και λάτρευε τα ζώα, τα οποία βοηθούσε με κάθε τρόπο.

Γεννημένη στο Πήλιο, το βουνό των Κενταύρων, ερωτεύτηκε και έφτιαξε μια πολύ ευτυχισμένη οικογένεια, έχοντας πάντα δίπλα της τον αγαπημένο της Νίκο. Στα δύσκολα και στα εύκολα, σε όλα όσα η ζωή πρόσταζε και σε όλα όσα μαζί δημιούργησαν ή βρέθηκαν στο δρόμο τους – και ο δρόμος δεν είναι στρωμένος πάντα με λουλούδια… Τα λουλούδια ήταν ο μαγικός της κόσμος! Τα χρώματα και οι μυρωδιές τους την ταξίδευαν. Της έδιναν έμπνευση και την γέμιζαν με ενέργεια. Τα αποτύπωνε με τα πινέλα της που είχαν γίνει τα όπλα της απέναντι στην ασθένειά της. Ήταν αποφασισμένη να νικήσει. Ο μόνος αντίπαλος ήταν ο χρόνος. Ο χρόνος που έτρεχε πολλές φορές περισσότερο από τις αντοχές.

Μέσα σε αυτό το εξαντλητικό κυνήγι της κλεψύδρας, δημιούργησε και κατάφερε να αφήσει το αποτύπωμά της, όχι μόνο με τα έργα της αλλά κυρίως με την ψυχή και τον χαρακτήρα της. «Ποτέ δεν θα κάνεις αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν», έλεγε. Και ναι, ξέρω, αυτός ο παρατατικός είναι ενοχλητικός, αλλά είναι πραγματικός. Για όλα και τα πάντα θα έρθει αυτός ο χρόνος του παρατατικού, αφήνοντας άλλοτε αυτήν την πικρία και άλλοτε τη γλυκιά νοσταλγία που ζωγραφίζει στο πρόσωπο ένα ασυνείδητο χαμόγελο. Ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος και διαχρονικότερος ζωγράφος στον κόσμο, είναι αυτός που μ’ ένα αόρατο αλλά σκληρό πινέλο, χρωματίζει ή μουτζουρώνει τις ζωές μας -είναι αυτός που μέχρι Ιστορία μπορεί να γράψει.

Ακλόνητη χαρά της ήταν να ζωγραφίζει και να εκθέτει τα έργα της. Αυτή η σκέψη στάθηκε ουσιαστικά ο συνοδοιπόρος και το στήριγμά της για πολλά χρόνια. Τότε, που ακόμα ο παρατατικός δεν φαινόταν στον ορίζοντα. Η ζωγραφική αποτέλεσε την πηγαία έκφραση των συναισθημάτων της, εξωτερικεύοντας στον καμβά τα στοιχεία της ψυχής και του μυαλού της. Μεγάλο της επίτευγμα στάθηκε το 2015 η δημιουργία του εξωφύλλου της ελληνικής ταινίας μικρού μήκους «Άγγιξέ με» που ταξίδεψε σε φεστιβάλ σε ολόκληρο τον κόσμο καθώς και το 2016, η δημιουργία του εξωφύλλου της φιλοζωικής ταινίας μικρού μήκους «Roxy».

Το 2017 τα έργα της ταξιδεύουν και πάλι στην μεγάλη οθόνη μια και πρωταγωνιστούν στη γνωστή φιλοζωική ελληνική ταινία Re-action που παρουσιάστηκε στο ελληνικό κοινό το 2017 και ταξίδεψε σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Το Ιανουάριο του 2016 βραβεύτηκε από τον Όμιλο της UNESCO Πειραιώς και Νήσων για την προσφορά της στη Τέχνη και τον εθελοντισμό.
Στις εκθέσεις της φιλοξενούνταν πάντα έργα σε λάδι, πρωτότυπα & αντίγραφα, ποικίλης θεματολογίας, όλα φτιαγμένα με απεριόριστη αγάπη για τη δημιουργία. Ασχολήθηκε με την αγιογραφία, το βιτρώ, τη χαλκογραφία, τη πυρογραφία, το κόσμημα και τη μικτή τεχνική. Συμμετείχε σε δεκάδες συλλογικές εκθέσεις Τέχνης αλλά κατάφερε εν ζωή να πραγματοποιήσει μόνο μία ατομική.

Στις 3 Οκτωβρίου του 2017 έφυγε από τη ζωή, ύστερα από πολυετή μάχη με τον καρκίνο, αφήνοντας πίσω της μια μεγάλη παρακαταθήκη και κληρονομιά δεκάδων ζωγραφικών έργων.
Τα έργα της θα μας αποδεικνύουν καθημερινά ότι οι κτύποι της καρδιάς δεν σταματούν ποτέ!

Η Μητέρα μου!