Ένα μυθιστόρημα που γεννιέται με την ανατολή του ήλιου και τελειώνει με τη δύση του, για να μας ταξιδέψει στα μονοπάτια της «γενέσεως» και του «τέλους» (του σκοπού) της ψυχής. Με φόντο την παλέτα συναισθημάτων της αμοργινής ακροθαλασσιάς, αναδύεται ένα μήνυμα ανθρώπινης αναγέννησης -ατομικής και συλλογικής-, η οποία μπορεί να προκύψει μέσα από την ερμηνεία της «νηνεμίας» αλλά και της «φουσκοθαλασσιάς» του παρελθόντος.
Το «Πες τα ψυχή μου» είναι το εισιτήριο για τη ζωή και ταυτόχρονα το εξιτήριο του φόβου. Με έντονα χρώματα αποδίδεται, μέσα από την ταραχώδη αλλά και πνευματώδη ζωή της ηρωίδας, ο αγώνας που οφείλουμε να δίνουμε για τον εαυτό μας, ώστε να παραμείνει η ψυχή μας αγνή σε όλη την πορεία της ζωής της.
Στον αγώνα αυτό ο φόβος δεν έχει καμία θέση.
Δίπλα μας βρίσκονται πάντοτε «πνευματοφύλακες» που βοηθούν την ψυχή να βγει από τη φυλακή της, όταν «σημάνει η ώρα των σκιών». Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να αγαπάμε. «Η αγάπη είναι εκείνη που δίνει ώθηση στην ψυχή, δίνει ορμή να γίνονται όλα πραγματικότητα.είναι η μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο και η μητέρα όλων των αγνών συναισθημάτων». «Όσο γρατζουνάει η αγάπη την καρδιά, όλα μπορούμε να τα αλλάξουμε. Σε όλα μπορούμε να επέμβουμε.» Τη φυλακή μας, εμείς οι ίδιοι την δημιουργούμε, εμείς προκαθορίζουμε όσα μας συμβαίνουν, εμείς επιλέγουμε ποια θα είναι η αυλαία των γεγονότων. Τα διλήμματα είναι επιφανειακά. Εμείς κρύβουμε μέσα μας τη δύναμη της βούλησης και της επιλογής. «Οφείλουμε να ακούμε τη φωνή της καρδιάς μας, γιατί εκεί κρύβεται η αλήθεια. Το φως και η ενόραση της σωστής επιλογής υπάρχουν ήδη μέσα μας. Όταν είναι σιωπηλά, πρέπει να τα αφυπνίζουμε.»
Ανθρώπινη βούληση! Πόσο σημαντική θέση κατέχει στη ζωή μας! «Η ανθρώπινη βούληση, αν επέμβει, ούτε ο Θεός δεν μεσολαβεί…. Ανθρώπινη βούληση. Ως και Θεός εκθρονίζεται.» Στο χέρι μας είναι αν θα επιτρέψουμε στο φως ή στο σκοτάδι να μπει μέσα στην ψυχή μας από τη χαραμάδα εκείνη που πάντοτε ξεχνάμε ανοιχτή. Στο χέρι μας είναι αν θα παρασυρθούμε από τη δίνη του εγωισμού και του ψέματος, νομίζοντας πως θα σώσουμε την υποτιθέμενη αξιοπρέπειά μας, και αν θα χάσουμε ή θα ακολουθήσουμε το δρόμο προς την ευτυχία.
Το μυθιστόρημα της Αργυρένιας, αποτελεί ένα μήνυμα αγάπης, καλοσύνης, γενναιοδωρίας και μεγαλοψυχίας. Μας ανοίγει τον δρόμο, για να αφεθούμε και να απολαύσουμε τη ζωή, επιτρέποντας στην καρδιά μας να «μεγαλώσει» και να «ψηλώσει» ακόμη και μέσα από τα πάθη μας. Μας συνιστά να προσέχουμε «τα σκοτάδια της μάθησης», «τις μονόπλευρες διδαχές», τις ψεύτικες υποσχέσεις των άλλων και «τον εξευτελισμό της ψυχής».
Μας εμψυχώνει, επισημαίνοντας πως «στην άκρη της νύχτας πάνω σε κάποιο κλαρί κρέμεται η ελπίδα» και μας υπενθυμίζει πως «ο Θεός μοιράζει σε όλους ίσα την ευτυχία, αρκεί να θέλουμε να την αποδεχτούμε και να την πάρουμε από αυτόν».
Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του μυθιστορήματος ένιωσα πως «δεν υπάρχει βουνό που δεν θα το ανέβω». Σημαία μου εξακολουθεί να είναι η δύναμη της αγάπης. Κι αν κάνω λάθη;! «Γεμάτος ο κόσμος από λάθη ανθρώπινα», αρκεί να είναι αγάπης λάθη. Αλλάζουν, δεν αλλάζουν οι άνθρωποι…αλλάζει, δεν αλλάζει η μοίρα, ένα είναι σίγουρο: Το συμβόλαιο της ψυχής μας το φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι! Αργυρένια, ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! (διαβάστε την
συνέντευξή της)
