Παππού, μην κλείνεις το φως… Πες μου ένα παραμύθι!

Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα

Θυμάμαι τον παππού μου να κάθεται με τις ώρες και να μου λέει παραμύθια…. Να μου δίνει χαρτζιλίκι για τις πρώτες μου εξόδους. Να μαλώνει με τη γιαγιά που με άφησε να φάω δύο παγωτά. Τον θυμάμαι να κάθεται αγέρωχος και να πλάθει έναν όμορφο κόσμο στα παιδικά μου μάτια. Μια φορά με μάλωσε και πόσο το μετάνιωσε έπειτα! Όλο προσπαθούσε να δικαιολογηθεί. Γελούσε μαζί μου σαν μικρό παιδί….

Σ: Παππού;
Π: Ναι, παιδί μου!
Σ: Μην κλείνεις το φως. Θέλω να μου πεις ένα παραμύθι!
Π: Ναι, παιδί μου!
“Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα νησί δίχως θάλασσα που όλο γεννούσε νερό….”
Σ: Μα πώς, παππού;
Π: Αν το θελήσεις, όλα γίνονται, παιδί μου!

Πάνε 5 χρόνια τώρα που κοιτάει σαν χαμένος. Έπαψε να μου λέει παραμύθια….

Σ: Παππού;
Π: Ναι, παιδί μου!
Σ: Με θυμάσαι;
Π: Όχι, παιδί μου… Συγχώρεσέ με!
Σ: Πάντα θα σ’αγαπώ, παππού!
Π: Και εγώ , παιδί μου…. Η μνήμη χάθηκε μα η καρδιά γεννά πάντα αγάπη….
Σ: Θυμάμαι, παππού, για εκείνο το νησί που μου έλεγες…. Τώρα, ξέρω! Μόνο με την καρδιά γεννάς νερό, αγάπη αιωνιότητα… Καληνύχτα, παππού!
Π: Μην κλείνεις το φως, παιδί μου.. Πες μου ένα παραμύθι….


Παγκοσμίως οι ανοϊκοί ασθενείς ανέρχονται στα 26 εκατομμύρια και αναμένεται να ξεπεράσουν τα 100 εκατομμύρια μέχρι το 2050. Υπολογίζεται πως στην Ελλάδα υπάρχουν 150.000 έως 160.000 ασθενείς…. Μην ξεχνάτε να τους κρατάτε το χέρι και να τους λέτε παραμύθια…. Ακόμη και όταν φύγουν θα είναι πάντα οι ρίζες της πορεία μας μέχρι το τέλος….


Επιμέλεια κειμένου: Νατάσα Παππά