Παναγία των Παρισίων…Η Επόμενη Μέρα!

Σήμερα δε θα ασχοληθώ ούτε με τη μόδα..
Σήμερα, θέλω να μοιραστώ τις σκέψεις μου για αυτό το τραγικό γεγονός που συνέβη το βράδυ της Μεγάλης Δευτέρας των Καθολικών.
Σήμερα θα γράψω για όλους μας..
Για όλους εμάς που προσευχηθήκαμε μέσα της. Για όλους εμάς που παίξαμε δίπλα της σαν παιδιά και στηριχθήκαμε πάνω της για να μην πέσουμε από τα πατίνια. Για όλους εμάς που μεγαλώνοντας ήπιαμε τον καφέ μας απολαμβάνοντας τη θέα της. Για όλους εμάς που μελετήσαμε το εσωτερικό της για να μπορέσουμε να περάσουμε το μάθημα της ιστορίας της τέχνης. Για όλους εμάς που παρακολουθήσαμε τιςλειτουργίες και τις συναυλίες της. Για όλους εμάς που σταματούσαμε τις δουλειές μας για να ακούσουμε τις καμπάνες της να χτυπούν.. Αλλά και για όλους όσους την επισκέφθηκαν, για όλους όσους την αγάπησαν έστω κι από τις φωτογραφίες. Για όλους εμάς που είδαμε το βέλος της να καίγεται και μαζί του κάηκε κι ένα κομμάτι της καρδιάς μας..
Η φωτιά έσβησε. Τίποτα όμως δεν θα είναι το ίδιο. Η αναστήλωση θα ξεκινήσει σύντομα, όπως λένε.. Ο πόνος όμως και αυτές οι εικόνες καταστροφής δε θα σβήσουν ποτέ!
Σήμερα είναι ημέρα πένθους και θλίψης. Πένθος για τις ρίζες και την καταστροφή της κληρονομιάς μας, θλίψη για εμάς και τα παιδιά μας που δεν πρόλαβαν..
Από σήμερα, ο Βίκτωρ Ουγκώ θα ψάξει να βρει ένα νέο χώρο για να φιλοξενήσει τον Κουασιμόδο.. Ίσως κάπου κοντά, στον πύργο του Châtelet, για να του θυμίζει λίγο το σπίτι του..
Από σήμερα, το τραγούδι της Εσμεράλντα θα είναι γεμάτο πόνο..
Από σήμερα, το εκκλησιαστικό όργανο δε θα ακούγεται πια στην πλατεία..
Φέτος το Πάσχα δε θα εορταστεί εδώ..
Θλίψη…