Πάμε θέατρο: Η ζωή μου στην ΤΕΧΝΗ

ΘΕΑΤΡΟ, επιλογές

Andrew Cowie

Η ζωή μου στην ΤΕΧΝΗ

Μέ­χρι και την 18η Ια­νουα­ρί­ου θα παί­ζε­ται, στο θέ­α­τρο “Αρ­γώ” (Ε­λευ­σι­νί­ων 15, Με­τα­ξουρ­γεί­ο, τηλ. 210.52.01.684), το έρ­γο του Andrew Cowie “Η ζω­ή μου στην Τέ­χνη”, σε σκη­νο­θε­σί­α Θο­δω­ρή Βουρ­νά, με πρω­τα­γω­νι­στές τον Νί­κο Α­ναγ­νω­στό­που­λο, την Να­τά­σα Μήτ­τα και τον Πα­να­γιώ­τη Νά­τση.

Πρό­κει­ται για μια φαρ­σο­κω­μω­δί­α, που δεν έ­χει …γρα­φτεί για κω­μω­δί­α, α­φού πιο πο­λύ θέ­λει να καταγρά­ψει την κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα των αν­θρώ­πων της Τέ­χνης, του Θε­ά­τρου ε­δώ, που ό­λα τα κα­μώ­μα­τά τους ε­στιά­ζο­νται στην α­πό­κρου­ση της α­γω­νί­ας που κυ­ριαρ­χεί και ε­πι­βάλ­λε­ται στις α­πο­φά­σεις και τις πρά­ξεις τους.

Στην υ­πό­θε­ση του έρ­γου έ­χου­με τρεις καλ­λι­τέ­χνες: έ­να σκη­νο­θέ­τη και δύ­ο η­θο­ποιούς, που κά­νουν πρό­βες, με ό­λες τις α­ντί­ξο­ες συν­θή­κες του “ε­πάγ­γέλ­μα­τος”. Υ­πάρ­χει και έ­νας τέ­ταρ­τος η­θο­ποιός, ί­σως επιτυ­χη­μέ­νος, αλ­λά μο­νί­μως α­πών έ­ως …κο­πα­να­τζής.

Οι άλ­λοι τρεις, κου­βα­λώντας βιώ­μα­τα α­να­σφά­λειας, προ­σέρ­χο­νται στις πρό­βες και μπερ­δέ­υουν τα προ­σω­πι­κά τους με αυ­τά του έρ­γου. Θέ­λουν και δεν θέ­λουν, προ­σπα­θούν ή ό­χι, τους “πλα­κώ­νει” και έρωτας και δεν συ­μα­ζεύ­ο­νται… Αρ­χί­ζουν οι πα­ρα­σκη­νια­κές ε­νέρ­γειες/ί­ντρι­γκες, αλ­λά και οι τρεις, αυ­τό που δεί­χνουν πως δεν θέ­λουν, το πο­θούν με μα­νί­α.

Υ­πη­ρε­τούν την υ­πο­κρι­τι­κή ε­ντός και ε­κτός υ­πό­θε­σης του έρ­γου και δη­μιουρ­γούν μια ευ­χά­ρι­στη ι­στο­ρί­α, για τους θε­α­τές και με “αί­σιον τέ­λος” για ό­λους.

Και οι τρεις πρω­τα­γω­νι­στές, με την κα­θο­δή­γη­ση του σκη­νο­θέ­τη Θο­δω­ρή Βουρνά, έ­χουν εμ­βα­θύ­νει στους ρό­λους τους και προ­βάλ­λουν την α­ξιοσύ­νης τους, χω­ρίς καμ­μιά …“κοι­λιά”, σε ό­λη τη διάρ­κεια του έρ­γου. Μά­λι­στα σε τέ­τοιο ση­μεί­ο, βο­η­θού­ντος και του θε­α­τρι­κού χώ­ρου, που αγ­γί­ζουν με πλή­ρη …α­λη­θο­φάνεια, με την υ­πο­κρι­τι­κή τους συ­νέ­πεια, τους θε­α­τές, που τους α­πο­λαμ­βά­νουν.

Ο Νί­κος Α­να­γνω­στό­που­λος, στο ρό­λο του Στή­βεν, του ε­ρα­στή της ύ­πα­ντρης Ρε­βέ­κας, υ­πο­δεί­ε­ται έ­να δύ­σκο­λο ρό­λο, α­φού αυ­τός ει­ναι στη­ριγ­μέ­νος στα κοι­νω­νι­κά, ερ­γα­σια­κά, ε­ρω­τι­κά προ­βλή­μα­τα που κουβαλά. ΄Ο­λα αυ­τά πο­τέ δεν κα­τα­φέρ­νει να τα τα­κτο­ποι­ή­σει ή να τα ξε­δια­λύ­νει, κατ’ ε­πι­θυ­μί­αν του συγγρα­φέ­α, με α­πο­τέλε­σμα να τον πα­ρου­σιά­ζουν σαν έ­να μπερ­δε­μέ­νο χα­ρα­κτή­ρα. Να ό­μως, που παράλλη­λα τον κά­νουν να έλ­κει συ­μπά­θειες. Δύ­σκο­λος ρό­λος για έ­να νέ­ο η­θο­ποιό, σω­στό μαρ­τύ­ριο στα “πρώ­τα” βή­μα­τά του, αλ­λά το τα­λέ­ντο του ξε­χυ­λί­ζει και ό­λα πά­νε ό­πως πρέ­πει.

Η Να­τά­σα Μήτ­τα στο ρό­λο της Ρε­βέ­κας, που …ε­ξου­σιά­ζει τον νε­α­ρό ε­ραστή της, ο συγ­γρα­φέ­ας την θέ­λει να “κά­νει παι­χνί­δι” και με τους συ­μπρω­τα­γωνιστές της. Ο θε­α­τής δια­κρί­νει μια έ­μπει­ρη και κα­πά­τσα γυ­ναί­κα, που τις συμπε­ρι­φο­ρές της κα­λεί­ται να κα­τα­γρά­ψει υ­πο­κρι­τι­κά η ηθοποιός μας Νατά­σα Μήτ­τα. Η ρο­ή του έρ­γου την υ­πο­χρε­ώ­νει να εί­ναι σε “ό­λα μέ­σα”, σε αυ­τό την βο­η­θά και το πα­ρου­σια­στι­κό της και η ερ­μη­νευ­τι­κή ι­κα­νό­τη­τά της.

Τέ­λος, ο Πα­να­γιώ­της Νά­τσης, στο ρό­λο του σκη­νο­θέ­τη, δί­νει μά­χη με τους η­θο­ποιούς που του έ­λα­χε να “στρώ­σει” το έρ­γο. Δύ­σκο­λος ο ρό­λος του, με πολλές ε­ναλ­λα­γές, α­ντα­πο­κρί­νε­ται ά­ψο­γα υ­πο­κρι­τι­κά, συ­νερ­γά­ζε­ται με τους συ­να­δέλ­φους του και ό­λοι μα­ζί έ­χουν έ­να πο­λύ κα­λό α­πο­τέ­λε­σμα.

Αλ­λά για την δη­μιουρ­γί­α αυ­τού του θε­α­τρι­κού έρ­γου δεν κό­πια­σαν μό­νο οι πα­ρα­πά­νω πρω­τα­γω­νι­στές και ο σκη­νο­θέ­της Θο­δω­ρής Βουρ­νάς.

Την με­τά­φρα­ση έ­κα­νε η Βίλ­λυ Τερ­τί­πη, τη μου­σι­κή η Σίσ­συ  Βλα­χο­γιάν­νη, τα εν­δύ­μα­τα φρό­ντι­σε η ΄Αρ­τε­μις Υ­ψη­λά­ντη Να­πο­λέ­ων, το σχε­δί­α­σμα των φω­τι­σμών έ­κα­νε η Κα­τε­ρί­να Μα­ρα­γκου­δά­κη και την καλ­λι­τε­χνι­κή διεύ­θυν­ση α­νέ­λα­βε ο Α­λέ­ξαν­δρος Νι­κό­λα­ος Ζιώ­γας.

Ψυ­χή και “μέ­σα σ’ ό­λα” η βο­η­θός σκη­νο­θέ­τη Σο­φί­α Λε­γά­του. Πο­λύ­τι­μη η προ­σφο­ρά της και αναμφίβολα η πα­ρου­σί­α της.

Να ση­μειω­θεί ό­τι το έρ­γο η “Η ζω­ή μου στην Τέ­χνη” παί­ζε­ται για δεύ­τερη χρο­νιά.

Λευ­τέ­ρης Κρη­τι­κός