Παγκόσμια Μέρα Αδέσποτων Ζώων | Οφείλουμε να «εκπαιδευτούμε» ως κοινωνία

Γράφει η Κατερίνα Παπαποστόλου, Εκπαιδευτικός, Ζωοθεραπεύτρια, Συγγραφέας & Ιδρύτρια της ομάδας Ζω.Ε.Σ.

Όταν οι ολλανδικές φιλοζωικές οργανώσεις πήραν πρωτοβουλία το 2010, με σκοπό την ευαισθητοποίηση της διεθνούς κοινότητας σχετικά με την τύχη των 600 εκατομμυρίων αδέσποτων ζώων που υπολογίζεται ότι ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες σε όλο τον κόσμο, καθιέρωσαν την 4η Απριλίου ως Παγκόσμια Μέρα των Αδέσποτων Ζώων. Με τα χρόνια όμως ολοένα και περισσότερο καθιερώνεται ως μέρα κραυγής για όλους εκείνους τους εθελοντές που ματώνουν καθημερινά στον δρόμο και στα καταφύγια πολεμώντας την ανθρώπινη ανευθυνότητα, αδιαφορία, αναλγησία και πολύ συχνά απανθρωπιά. Αυτά τα αλητάκια του δρόμου καθημερινά φλερτάρουν με τον θάνατο. Ένα τεράστιο ποσοστό από αυτά χάνει τη μάχη ή ζει μια ζωή κόλαση, μέσα στην ανασφάλεια και στον τρόμο, ενώ ένα σχετικά ευτυχώς πλέον μεγάλο ποσοστό την κερδίζει και μαζί της και μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή και στην αγάπη.

Αυτή η Παγκόσμια Μέρα είναι εδώ ολοζώντανη να μας υπενθυμίζει πως είναι μια μέρα κραυγής και όχι γιορτής. Μια μέρα αφιερωμένη σε όλα εκείνα τα πλάσματα που ζουν κάτω από σκληρές συνθήκες στους δρόμους, υποσιτίζονται, αφυδατώνονται, υποφέρουν από το κρύο ή την αφόρητη ζέστη, αρρωσταίνουν, πέφτουν θύματα τροχαίου, βασανίζονται και κακοποιούνται από ανθρώπινα χέρια και πεθαίνουν πολύ συχνά αβοήθητα. Στοιβάζονται μέσα σε άθλια κλουβιά ελληνικών κυνοκομείων κολαστηρίων και περιμένουν ως αριθμοί καρτερικά τον θάνατό τους. Αυτό είναι για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Αριθμοί μονάχα… Ένα μεγάλο ποσοστό όμως από αυτά βρίσκουν τον ήρωά τους και περνούν το υπόλοιπο της ζωής τους μέσα σε μια αγκαλιά απολαμβάνοντας ασφάλεια και αγάπη. Πολύ μικρό όμως σχετικά με όλα τα άλλα που αργοπεθαίνουν καθημερινά…

Σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας η αλληλεγγύη και η κοινωνική συνοχή αποτελεί πια μονόδρομο. Η αγάπη και η ανάληψη ευθυνών μα και η διάπλαση ψυχών μέσα στις οποίες δεν θα φωλιάζει ο φθόνος.

Οφείλουμε να «εκπαιδευτούμε» ως κοινωνία για το ποια πρέπει να είναι η σχέση μας με τα αδέσποτα ζώα. Να μάθουμε ότι ούτε κατά διάνοια δεν εγκαταλείπουμε ένα ζώο. Γι αυτό, πριν υιοθετήσουμε ένα κατοικίδιο, πρέπει να το σκεφτούμε πολύ σοβαρά. Να μάθουμε τις υποχρεώσεις μας και πως για παράδειγμα το να κυκλοφορούμε με τον σκύλο μας πάντα στο λουρί ή το να μαζεύουμε τις ακαθαρσίες του σκυλιού μας είναι δείγμα πολιτισμού και σεβασμού στο συνάνθρωπο. Και να σταματήσουμε να τα αποκαλούμε αδέσποτα ζώα μα καλύτερα «παρατημένα ζώα», για να επικεντρωνόμαστε στον φταίχτη. Πως δεν έπεσαν από τον ουρανό και είναι πλάσματα παρατημένα στους δρόμους από τα δήθεν «αφεντικά» τους, γιατί για οποιοδήποτε λόγο δεν τα θέλουν πια!! Και αν δεν παράτησαν τα ίδια, παράτησαν τους γονείς τους που τα γέννησαν στους δρόμους με μοναδική τους μοίρα μια ζωή κόλαση! Που τους βαρέθηκαν, όπως τα παλιά παιχνίδια, τα παλιά ρούχα και τα παπούτσια , που όταν τα βαριόμαστε ή δεν τα θέλουμε, ακόμη και αυτά συνήθως τα χαρίζουμε!

Να μάθουμε ότι το να έχουμε το κατοικίδιό μας υγιή είναι απαραίτητο και αφορά όλους, ενώ η σωστή εκπαίδευση κρίνεται αναγκαία. Με δυο λόγια η μείωση του πληθυσμού των αδέσποτων ζώων θα έρθει σαν αποτέλεσμα μιας μεσομακροπρόθεσμης προσπάθειας και τα άμεσα μέτρα ως τότε πρέπει να αποσκοπούν στη διαφύλαξη της δημόσιας υγείας και της υγείας των παρατημένων ζώων φυσικά.

Το πρόβλημα άλλωστε τελικά  είναι και βαθιά πολιτικό, μιας που η ζωή όλων αυτών των πλασμάτων εξαρτάται «τυπικά» από τους Δήμους που και εκείνοι με τη σειρά τους αναμένουν κρατικά κονδύλια σε μια Ελλάδα που περνάει πολύ δύσκολα. Από τους Δήμους που σε ένα μεγάλο ποσοστό τους αδιαφορούν ή στοιβάζουν ζώα σε κυνονομεία κολαστήρια. Όμως υπάρχουν και φωτεινά παραδείγματα και αυτό δίνει σε όλους μας έναν φάρο ελπίδας πως θα υπάρχουν και μέρη στην Ελλάδα που δεν θα υπάρχουν αδέσποτα ή όπου υπάρχουν θα ζουν μια ζωή με όσο γίνεται καλύτερη ευζωία.

Τα ζώα σε αυτή την τόσο δύσκολη εποχή που ζούμε, θα πληρώσουν και πάλι τα λάθη και τις «παρανομίες» των ανθρώπων με την έλλειψη γνώσης και τη συνακόλουθη αδυναμία τους να έλθουν στη θέση του άλλου. Και η κλασσική κακοήθεια, πως όταν πεινούν άνθρωποι το δράμα των ζώων γίνεται πολυτέλεια δεν πρέπει για κανέναν λόγο να περάσει.

Υπάρχει τροφή, στέγη και στοργή για όλους, αρκεί ο κόσμος να ανακαλύψει τον καλό του εαυτό. Τα ζώα που ζουν κοντά μας έχουν βαθιά αισθήματα και αποκτούν τον χαρακτήρα του κηδεμόνα τους. Δεν υπάρχουν κακά ζώα, υπάρχουν μόνο κακοποιημένα και μαθημένα στο κακό από τα δήθεν αφεντικά τους.

Το κακό στις μέρες μας πολλαπλασιάζεται. Όχι μόνο από αυτούς που διαπράττουν τα εγκλήματα, αλλά και από εκείνους περισσότερο που βλέπουν και δεν κάνουν τίποτα. Που βλέπουν τον διπλανό τους να βασανίζει ένα αδέσποτο πλάσμα απροστάτευτο και συνεχίζουν τον δρόμο τους λες και δεν είδαν ποτέ τίποτα.

Σε εποχές που επικρατεί η σιωπή για όλα τα άσχημα που συμβαίνουν στα αδέσποτα αλλά και στα δεσποζόμενα συχνά ζώα, πολλούς μας φοβίζει ότι θα έρθουν εποχές που δεν θα είναι εκεί κάποιος να υψώσει τη φωνή του για μας και να αγωνιστεί για τα δικαιώματά μας. Όπως κάνουν σήμερα πολλοί ήρωες εθελοντές στους δρόμους και στα καταφύγια. Απλώνουν χέρια και βοηθούν. Ανασταίνουν.

Η αγάπη έχει χρώμα και γράφεται πάντα με Α κεφαλαίο, όπως και η αγνότητα, η ανακούφιση, η απλότητα, η αλληλεγγύη, η ασφάλεια και η ανάγκη. Και πάντα αυτό που θα λέω είναι πως αν δεν μπορείς να βοηθήσεις ένα αδέσποτο, μην το δημιουργείς. Αν δεν θέλεις να του δώσεις φαγητό και νερό, προσπέρασέ το απλά και μην του κάνεις κακό.

Το μαρτύριο που βιώνουν όλα τα αδέσποτα ζώα σήμερα δεν ανήκει στη σφαίρα του φανταστικού και ούτε είναι υποθετικό. Και δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία πια να μεταχειριζόμαστε όλα αυτά τα πλάσματα ως κατώτερα όντα. Οι άνθρωποι πρέπει να αλλάξουν τις πεποιθήσεις τους προτού αλλάξουν τις συνήθειές τους. Και όλοι εκείνοι που είναι σε θέσεις να αλλάξουν τη ζωή των αδέσποτων ζώων οφείλουν πρώτα οι ίδιοι να πιστέψουν σε αυτή την αλλαγή. Η φιλοζωία δεν είναι υπόθεση των λίγων ούτε της μεσαίας τάξης αλλά σίγουρα ούτε και ατομική. Ο πόνος τους, τα βάσανά τους, η μοναξιά τους, η αθωότητά τους, ο θάνατός τους, ο αγώνας τους για επιβίωση μας προκαλούν οργή, θλίψη, απογοήτευση και αηδία. Πόσα άραγε περνούν βουβά όλα αυτά τα αθώα πλάσματα που κουρνιάζουν τις νύχτες σε μια γωνιά του δρόμου ή στην παγωμένη τσιμεντένια άκρη ενός κλουβιού, κάνοντας όνειρα που μπορεί να περάσει και μια ολόκληρη ζωή που δεν θα τα δουν να γίνονται πράξη. Ο απλός οίκτος προς τα ζώα είναι άνευ ουσίας. Ας γίνει και αυτή η μέρα η αρχή να αποκτήσουμε όλοι μας μια σχέση ενπαθητική με αυτά τα πλάσματα, ώστε να κατανοήσουμε τα δεινά που βιώνουν, να τα αγαπήσουμε όπως τους αξίζει και να αναλάβουμε δράση υπέρ τους, κόντρα σε μια απάνθρωπη, ανήθικη και απαράδεκτη στάση πολλών απέναντί τους. Η ρατσιστική και φασιστική αντιμετώπιση των ζώων από μια μεγάλη μερίδα πληθυσμού δεν πρέπει να περάσει. Οι αδέσποτοι σκύλοι βρίσκονται ακριβώς εκεί που εξημερώθηκαν για να είναι. Στις πόλεις και στα χωριά και δίπλα στον άνθρωπο. Οι εποχές που ζούμε είναι κομβικές για όλους. Ή θα συμβιβαστούμε και θα αράξουμε στη γωνία μας λέγοντας «σιγά μωρέ, εγώ θα σώσω όλα τα αδέσποτα ζώα», ή θα επαναστατήσουμε με ειρήνη, αγάπη, ηθική, λογική και συναίσθημα.  Το να μην καταφέρουμε να τα σώσουμε όλα δεν αποτελεί ταυτόχρονα και την καταδίκη μας, η παραμέλησή μας όμως να μη βοηθήσουμε, ενώ μπορούμε, έστω και ένα αδέσποτο ζώο στη ζωή μας και να γίνουμε για εκείνο όλος ο κόσμος του, αποτελεί σαφέστατα απάνθρωπη συμπεριφορά._