Παγκόσμιοι μύθοι του χορού που χόρεψαν, εμπνεύστηκαν και έπαιξαν τους πιο σπουδαίους ρόλους!

Σήμερα ταξιδεύουμε με παγκόσμιους μύθους του χορού, χορευτές και χορογράφους, με αφορμή την παράσταση “Ο χορός είναι η ζωή μου” που θα φτάσει και στην Αθήνα αυτή την εβδομάδα με δώδεκα πρώτους χορευτές των θεάτρων Μπολσόι και Μαρίνσκι. 
Ο χορός είναι μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης η οποία γενικά αναφέρεται στην κίνηση του σώματος, συνήθως ρυθμική και σύμφωνη με τη μουσική. Είναι ένας τρόπος επικοινωνίας μέσω του σώματος. Έτσι μπορούν να εκφραστούν διάφορα συναισθήματα. Η ανάγκη αυτή μάλιστα δεν εμφανίζεται μόνο στην ανθρώπινη φύση αλλά και στο ζωικό βασίλειο.
Ο χορός ως Τέχνη αποτελεί μέρος της κουλτούρας πολλών οργανωμένων κοινωνιών σε πολλά μέρη του κόσμου, αρκετές χιλιετίες π.Χ.
Στην Ευρώπη τη γέννηση και την εξέλιξη του χορού δημιουργούν οι αρχαίοι πολιτισμοί της Ελλάδας και της Ρώμης.
Ειδικότερα για τον Ελλαδικό χώρο στην κλασική περίοδο του 5ου π.Χ αιώνα με επίκεντρο την Αθήνα, στην ακμή των γραμμάτων και των τεχνών, θέση ανάμεσά τους φαίνεται να κατέχει και ο χορός. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι ο χορός είναι δώρο των θεών προς τον άνθρωπο.
Η Τερψιχόρη, μια από τις εννέα μούσες, αποτελούσε τη Θεά του χορού. Την Τερψιχόρη ζωγράφιζαν δαφνοστεφανωμένη και με προμετωπίδιο να κρατά άρπα και να χορεύει χαρούμενη, ενώ τα πόδια της μόλις να ακουμπούν τη γη. Το όνομά της προέρχεται από το ρήμα τέρπω (ευφραίνω) και το ουσιαστικό χορός.

Πάμε να διαβάσουμε λόγια ανθρώπων που γνώρισαν τον χορό και δεν μπόρεσαν να ζήσουν χωρίς αυτόν. 

Η Άγκνες Ντι Μίλι ήταν μια σπουδαία χορεύτρια και χορογράφος του διάσημου American Ballet Theatre. Όταν την ρώτησαν τι είναι για εκείνη ο χορός είπε: 
“Η πιο αληθινή έκφραση των ανθρώπων είναι μέσω του χορού τους και της μουσικής τους. Το σώμα δεν λέει ποτέ ψέματα.
Μια χορογραφία είναι ένα ολόκληρο σύμπαν μέσα στο οποίο ταξιδεύει το σώμα μας με πάθος. Ταξιδεύει για να ανακαλύψει την αγάπη. Από αυτό το ταξίδι δεν επιστρέφει ποτέ κανένας φτωχός ή κουρασμένος. Είναι ένα ταξίδι ψυχής..”

H Μάγια Πλισέτσκαγια ήταν μια από τις σπουδαιότερες μπαλαρίνες παγκοσμίως. Χόρευε για τουλάχιστον 50 χρόνια στο Μπολσόι, ξεπερνώντας κατά πολύ τα ηλικιακά όρια στα οποία συνήθως αποσύρονται οι μπαλαρίνες. Όταν την ρώτησαν τι είναι για εκείνη ο χορός είπε: 
“Έζησα για το χορό. Δεν έμαθα και δεν ήθελα ποτέ να κάνω κάτι άλλο. Ευχαριστώ αυτή τη δύναμη, χάρη στην οποία μπόρεσα ν’ αντέξω, μην αφήνοντας τον εαυτό μου να συντριβεί και να συνθηκολογήσει.
Είμαι σίγουρη, πως μόνο με την τεχνική δεν μπορείς να κατακτήσεις το κοινό. Για να κατακτήσεις την καρδιά του θεατή πρέπει να αγγίξεις την ψυχή του, να τον κανείς να συναισθανθεί, να προκαλέσεις ανατριχίλα και δάκρυα..”

Ο Μωρίς Μπεζάρ ήταν Γάλλος χορευτής και χορογράφος. Σπούδασε φιλοσοφία, όμως εγκατέλειψε τις σπουδές του για να αφοσιωθεί στο χορό, τον οποίο είχε ανακαλύψει σε ηλικία 14 ετών ακολουθώντας τις συμβουλές του γιατρού του προκειμένου να δυναμώσει το ασθενικό σώμα του. Ένας από τους ιδρυτές του σύγχρονου χορού, ο Μπεζάρ εγκαταστάθηκε το 1987 στην Ελβετία και ίδρυσε το διάσημο μπαλέτο του στην Λοζάνη. Ήθελε να κάνει το χορό «την τέχνη του 20ού αιώνα». Όταν την ρώτησαν τι είναι για εκείνον ο χορός ε είπε:
“Ο Χορός με επέλεξε, όχι εγώ τον χορό. Για μένα δημιουργία και ευτυχία είναι να βρίσκομαι κλεισμένος στο θέατρο με τους χορευτές μου. Περνάω ένα δυο μήνες κάνοντας πρόβες. Είναι σκληρή, κουραστική δουλειά, φρικτή καμιά φορά και απελπιστική, αλλά είναι ευτυχία. Μετά την παράσταση, η επιτυχία, οι καλές ή κακές κριτικές, το κέρδος, όλ’ αυτά μού είναι αδιάφορα. Δεν δουλεύω για να με δουν. Δουλεύω για να υπάρχω. Αν δεν το έκανα, δεν θα ήμουν βέβαιος ότι υπάρχω..”

O Βασλάβ Νιζίνσκι ήταν Ρώσος χορευτής και χορογράφος. Αναφέρεται ως ο μεγαλύτερος χορευτής όλων των εποχών. Ο Νιζίνσκι γεννήθηκε στο Κίεβο και σπούδασε χορό στην αυτοκρατορική σχολή χορού στην Αγία Πετρούπολη. Δεξιοτέχνης στο είδος του και βαθύς γνώστης του χορού. Εκτελούσε άλματα που φαινομενικά αψηφούσαν τη βαρύτητα. Στις σημειώσεις που άφησε έγραφε: 
“Όταν είμαι λυπημένος χορεύω. Δεν κλαίω αλλά ο καθένας μπορεί να δει τα δάκρυα που κυλούν από την καρδιά μου. Έμαθα να εκφράζομαι με τον χορό.
Η ζωή είναι ο χορευτής και εσύ είσαι ο χορογράφος. Εμπνεύσου την καλύτερη χορογραφία και δίδαξε την ζωή για να χορέψει τον καλύτερο ρόλο..”

Και η Γκαλίνα Ουλάνοβα ηταν η αδιαφιλονίκητη βασίλισσα του πάλαι ποτέ σοβιετικού μπαλέτου, η μπαλαρίνα που άφησε εποχή. Η τέχνη της Ουλάνοβα δεν ήταν απλώς ένα θεατρικό θαύμα αλλά ένας θρίαμβος του ανθρώπινου πνεύματος. Ηταν τόσο ταυτισμένη με τους ρόλους που ερμήνευε ώστε πραγματικά δεν υπήρχε τίποτε έξω από αυτό. Όταν την ρώτησαν τι είναι για εκείνη ο χορός είπε: 
“Aπό τότε που σταμάτησα να χορεύω πολλές φορές βλέπω σπουδαίες χορογραφίες και νιώθω πάλι τη μεγάλη τους δύναμη. Μετά, επί πολλές μέρες τις σκέφτομαι και μετανιώνω που δεν χορεύω πια… Όμως τελικά ο χορός υπάρχει πάντα στη ζωή μας ακόμα και όταν δεν χορεύουμε. Είναι η κάθε μας κίνηση. Η κάθε μας ανάσα. Κάθε φορά που βλέπουμε έναν χορό που μας συγκινεί επιστρέφουμε στην στιγμή της γέννησης, στην πρώτη μας ανάσα. Στην πρώτη μας κίνηση για να ζήσουμε. Στον πρώτο μας χορό..”

via menta88fm