Όλο σε φτάνω και όλο σε χάνω έρωτα
Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα
<< Ώσπου ξημέρωνε κι ερχότανε ένας καινούριος πόνος να με σώσει απ’τον παλιό >>
Τάσος Λειβαδίτης
Με μερικούς ανθρώπους καταλήγουμε πάντα σε σταυροδρόμι. Και μένουμε να πονάμε σε δωμάτια που τα χωρίζει σιδερένιος τοίχος. Έχω την ανάγκη να σου πω δύο πράγματα: συγγνώμη και σ’αγαπώ. Έκανα ό,τι μπορούσα για μας. Και ξέρω πως και εσυ έκανες ό,τι μπορούσες για μας. Σκαλίσαμε ψυχές, ματώσαμε καρδιές και καταλήξαμε πάλι μόνοι. Τα βράδια μού λείπεις ακόμα. Ιδίως εκεί κοντά στα ξημερώματα. Αυτή είναι η πιο δύσκολη ώρα του χωρισμού μας… Πετάγομαι από τον ύπνο μου. Χτυπάει η καρδιά μου δυνατά και τρέμουν τα χέρια μου. Αυτά είναι τα σωματικά συμπτώματα. Υπάρχουν και τα άλλα, αχ τα άλλα…που με αρρωσταίνουν σαν να ζω μικρούς θανάτους κάθε μέρα.
Υπάρχουν όμως και οι καλές μέρες που νιώθω τόσο δυνατή, τόσο υγιής… Λέω: << Ναι, τα κατάφερα! >> Όμως τίποτα δεν κρατάει περισσότερο από μια δυνατή αστραπή. Πάλι πέφτω και πάλι σηκώνομαι. Και αυτό είναι πλέον το μόνιμο σύμπτωμα. Χάθηκα στην ανισορροπία μου. Η ανάγκη μου να σε έχω και η ανάγκη μου να σε αφήσω κονταροχτυπιούνται και ο αγώνας άνισος. Και εγώ ένας παίχτης αδιάφορος. Πού είσαι; Έλεγες πάντα πως η λογική μπορεί να κατευθύνει το συναίσθημα. Συγγνώμη αλλά το αντιμετώπιζα πάντα ως ανέκδοτο.
Πώς είναι δυνατόν να πιστεύεις σε αυτή την ανοησία; Τα όνειρα, το ασυνείδητο, πώς τα κουμαντάρεις; Έρχεσαι κάθε βράδυ στο όνειρό μου, κάθε βράδυ. Αυτό πώς το εξηγείς;
Δεν υπάρχουν για όλα απαντήσεις, αγάπη μου. Ο κόσμος θα ήταν αφόρητα βαρετός και εμείς δε θα αγαπιόμασταν απόλυτα αν όλα τα κατεύθυνε η λογική. Τίποτα όμως δεν κρατάει για πάντα. Και αυτό το αποδεικνύει η ζωή. Ξέρω, αυτό σε φόβιζε, το <<για πάντα >>. Ήθελες να τα αιτιολογώ όλα. Γιατί; Πότε; Πώς; Μα δεν ήξερα τι να σου πω. Ήθελα απλά να βρίσκομαι κοντά σου… Μέχρι… μέχρι δεν ξέρω πότε! Ό,τι και αν σου έλεγα, κάπου παρακάτω θα με διέψευδε η ζωή.
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει και παρακάτω συναίσθημα από αυτό που νιώσαμε… Πιο μεγάλο… Μήπως αυτό είναι ένα τίποτα μπροστά σε αυτό που θα ακολουθήσει; Ίσως! Η ζωή πάντα μας εκπλήσσει. Έτσι ένιωσα και όταν σε γνώρισα. Έκπληξη! Όλα στην αρχή έμοιαζαν με πάρτυ γενεθλίων. Ατελείωτες ώρες μοιράσματος, χαράς και χορού. Δε σου είπα όμως ποτέ πως, την πρώτη φορά που χορέψαμε, δεν είχαμε συγχρονισμό. Με πάτησες. Εκεί θα έπρεπε να είχε τελειώσει η ιστορία μας!
Επιμέλεια κειμένου: Νατάσα Παππά
SHARE
RECENT
