Ο ζωτικός μας χώρος (σπίτι) έχει ανάγκη από εμπειρίες ζωής και όχι εικονικές.

Καλούμαι λόγο επαγγέλματος να διαμορφώσω έναν χώρο πολλές φορές σε κατοικίες ή ολόκληρη την κατοικία σε άλλες περιπτώσεις και το ζητούμενο ή το απαιτούμενο είναι να διαμορφωθεί ο εκάστοτε χώρος με κεντρικό σημείο αναφοράς την τηλεόραση. Η τηλεόραση που όσο περνάνε τα χρόνια μεγαλώνει σε διαστάσεις και καταλαμβάνει αναγκαστικά όλο και μεγαλύτερο τμήμα του τοίχου. Μάλιστα η ζήτηση είναι να τοποθετηθεί σε κάθε δωμάτιο και ακόμα και στο μπάνιο.

Όλη η διαμόρφωση οργανώνεται γύρω από μια τηλεόραση και όχι σύμφωνα με την θέα έξω από τα παράθυρα. Αυτό που είναι τόσο αναγκαίο για την καλή διαβίωση σε μια κατοικία δεν είναι η κατάλληλη ατμόσφαιρα ηρεμίας και θαλπωρής αλλά η μεγαλύτερη συσσώρευση όλο και περισσότερων ανθρώπων επισκεπτών και κατοίκων στην τηλεόραση.

Η απορία μου είναι τότε τι χρειάζονται οι επισκέπτες αφού δεν θα ασχοληθείς μαζί τους.

Παλιά ήταν η προστασία από τις καιρικές συνθήκες, η λειτουργικότητα και η άνεση αργότερα καθώς και η ανάπαυση. Τώρα;

Τώρα νομίζω το μόνο που χρειάζεται είναι ένας καναπές και μια τηλεόραση παντού.

Για να μην είμαι άδικη χρειάζονται και οθόνες άλλου τύπου όπως υπολογιστή και κινητού.

Πραγματικά ο χώρος άλλαξε δραματικά στα τελευταία χρόνια στα σπίτια γιατί όλα τα άλλα έγιναν προαιρετικά όπως το ψηλοτάβανο, το φαρδύ, το άνετο, το φωτεινό, το ευάερο, το ισόγειο, η αυλή, η ησυχία και αντικαταστάθηκαν με το χαμηλοτάβανο, το στενό, το σκοτεινό, τον τεχνητό εξαερισμό, το οροφοδιαμέρισμα, τη φασαρία, την αναγκαστική συναίνεση σε ότι χρειάζεται για το δικό σου σπίτι και το μπαλκόνι.

Συνεχώς στριμώχνεται η κατοικία και συνεχώς μεγαλώνει η τηλεόραση.

Το αστείο είναι ότι από αυτό κρίνετε και η δουλειά μας. Αν δεν χωρέσουμε την πελώρια τηλεόραση στο δωμάτιο που δεν χωράει σύμφωνα με τις προδιαγραφές της δεν είσαι επαρκής εσύ ως επαγγελματίας.

Η ζωή υπάρχει πίσω από μια τηλεόραση από Σεπτέμβριο έως Μάιο. Με διάλλειμα σε λίγες περιπτώσεις στους καλοκαιρινούς μήνες που τρέχουμε να προλάβουμε την ζωή έξω από αυτές.

Η δική μου απορία είναι αφού όλοι δουλεύουν όλην την ημέρα και τα παιδιά το ίδιο με τις τόσο πολλές δραστηριότητες τους γιατί το μέγεθος της τηλεόρασης αυξάνετε ενώ το χρονικό περιθώριο να δεις κάτι σε αυτήν μειώνεται;

Και φυσικά η καλύτερη ατάκα είναι: «βαριέμαι, δεν έχει τίποτα η τηλεόραση».

Ξέρετε κάτι και γω βαρέθηκα αυτήν την ηλίθια ατάκα λες και δεν εξαρτάται από σένα πόσο δημιουργικό θα κάνεις τον χρόνο σου αλλά από την απραξία της μεγάλης οθόνης. Και για να φτιάξεις τις συνθήκες να ζεις άνετα και ευχάριστα την ζωή σου και όχι βαρετά χρειάζονται πολύ περισσότερα στην εργονομία και διάταξη του χώρου μας από το πόσο μεγάλη την έχουμε.

Θα πω κάτι πολύ τρομαχτικό τώρα για πολλούς: Ο ζωτικός χώρος έχει ανάγκη από εμπειρίες ζωής και όχι εικονικές.

Πριν ανακαινίσουμε τον χώρο μας λοιπόν μήπως πρέπει να επανεξετάσουμε τι αντιπροσωπεύει για εμάς ο χώρος μας;