Ο θυμός είναι ένα ανθρώπινο συναίσθημα, τι κάνουμε όμως όταν έρχεται;

Την εβδομάδα που μας πέρασε αναμετρήθηκα με τον θυμό, λόγω κάποιων συμβάντων στην καθημερινότητά μου.

Έρχομαι λοιπόν με κάποιες σκέψεις που θέλω να σας τις εκθέσω, γιατί πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να παρατηρούμε τι μας συμβαίνει και πώς αισθανόμαστε κάθε φορά που νιώθουμε ένα έντονο συναίσθημα.

Ο θυμός είναι ένα απολύτως ανθρώπινο συναίσθημα που μας παρασέρνει αρκετές φορές.

Εγώ παλιότερα ήμουν μονίμως θυμωμένη, με τα πάντα και τους πάντες. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά τσακωνόμουν οπουδήποτε και για οποιονδήποτε λόγο. Τώρα που το σκέφτομαι, μετά από χρόνια, ήταν πολύ εξαντλητικό όλο αυτό για το σώμα μου, για το μυαλό μου, για την ψυχή μου. Κατανάλωνα τόσο πολύ ενέργεια για να τσακωθώ και να φωνάζω και να προσπαθώ απεγνωσμένα να βρω το δίκιο μου, πολλές φορές από καταστάσεις και ανθρώπους που κι αυτοί κάναν το ίδιο, οπότε δεν έβγαινε απολύτως τίποτα και έμενα με μια πίκρα και ένα ανικανοποίητο μέσα μου. Καθόλου ωραίο, καθόλου ωφέλιμο.

Ώσπου άρχισα να γνωρίζω τον εαυτό μου, να αναγνωρίζω και να παρατηρώ τα συναισθήματά μου. Από πού προέρχονταν, τι τα προκάλεσε, τι “κουμπιά” μου πατάν εμένα οι συμπεριφορές άλλων για να μου προκαλούνται ανάλογα συναισθήματα; Γιατί θυμώνω με την κυριούλα που μου παίρνει τη σειρά στην τράπεζα; Γιατί θυμώνω με τον κυριούλη στη δημόσια υπηρεσία που μου μιλάει αγενώς; Γιατί αυτές οι συμπεριφορές (και πολλές άλλες) με φέρνουν στο σημείο να γίνομαι εγώ έξαλλη, να χαμηλώνω δραματικά τη συχνότητα των συναισθημάτων μου και τελικά να μην κάνω κανένα καλό στον εαυτό μου;

Όταν λοιπόν κατάλαβα από που προέρχονται όλα τα χαμηλής συχνότητας συναισθήματά μου, άρχισα την πραγματική δουλειά με την Αναστασία (εγώ είμ’ αυτή)! Επειδή τελικά όλα έχουν να κάνουν με ΕΜΑΣ. Πώς βλέπουμε ΕΜΕΙΣ τα πράγματα, πώς αντιμετωπίζουμε ΕΜΕΙΣ τις καταστάσεις. Εμείς επιλέγουμε τι θα αισθανθούμε και πόσο θα βάλουμε τον εγωισμό μας στην άκρη. Γιατί το δικό μου συμπέρασμα, που με βοήθησε πολύ, είναι ότι προσπαθούσα εγωιστικά να αποδείξω στους ΑΛΛΟΥΣ τι είμαι εγώ. Δεν το είχα καν αποδείξει σε μένα πώς θα το καταλάβαιναν οι άλλοι δηλαδή;

Και όταν άρχισα που λέτε, να καταλαβαίνω τι αξίζω και να αγαπάω εμένα, με τα καλά και τα λιγότερο καλά μου, τότε σιγά- σιγά ο θυμός άρχισε να με εγκαταλείπει γιατί δεν είχε πια έδαφος να ανθίσει. Μόνο κάτι “ζιζανιοαγριάδες” μικρές έχουν μείνει στο “χωράφι” αλλά φεύγουν κι αυτές. Η αυτοβελτίωση είναι διαδικασία που μπορεί να κρατήσει μια ζωή!

Κοιτάμε μέσα μας λοιπόν, με γενναιότητα και ειλικρίνεια, έχουμε πολλά ν’ ανακαλύψουμε. Σαν το παιχνίδι του “Κρυμμένου Θησαυρού”, γιατί “θησαυροί” είμαστε όλοι μας !