Ο Θεός της
Η πρώτη τους συνάντηση ήταν εκεί, γύρω στα είκοσι, πάνω που φεύγει η τρυφεράδα της εφηβείας και φουντώνει ο ενήλικας ξερόλας πόθος.
Λίγο μεγαλύτερος εκείνος -μη φανταστείς, πέντε χρονάκια ακριβώς, όπως έπρεπε για εκείνες τις εποχές.
Αυτή κουκλάρα λυγερή, ν’ αφήνει γεύση φρέσκου μήλου στο πέρασμα της κι αυτός, αχ, αυτός, να λες πως ζωντάνεψε η αρχαία ομορφιά και σου χαμογελάει. Ν’ αναρωτιέσαι πως στάθηκε ακίνητος να τον σμιλέψει ο Πραξιτέλης.
Έγιναν ζευγάρι γιατί δεύτερη σκέψη δεν υπήρξε. Εξ’ άλλου, στα είκοσι αν σκεφτείς δεύτερη φορά είσαι σαράντα, και δεν τόχεις καταλάβει.
Στρώθηκε ένας δρόμος με λουλούδια και είπαν να βγάλουν παπούτσια να τον πατήσουν με γυμνά πόδια.
Μάλλον αυτή ξυπολύθηκε πρώτη και δεν παρατήρησε τον Ερμή της, που σαν πιο έμπειρος ένα φτερωτό σανδάλι είπε να το βάλει.
Μην τύχει αγκάθι, μην τύχει λάσπη ή για να την ανεβάσει ψηλά -δεν μάθαμε ποτέ. Μόνο εκείνος ήξερε.
Που λες, ο γοργοπόδαρος βιαζόταν να το “δέσει” το φρουτάκι, μα αδικίες το σύμπαν δεν σηκώνει. Τάφερε έτσι, που τον ξεμπρόστιασε σε άσχετη στιγμή και χωρίς λόγο.
Λόγο μπορεί η αφορμή να μην είχε, αλλά η αιτία βρήκε την άκρη της και ξεκαθάρισε.
Έτσι τα νειάτα τους χωρίστηκαν ανώδυνα, γιατί δεν πρόλαβαν να μπλέξουν δικηγόρους και παιδιά.
Ίσως αυτό τους έκανε να ενδιαφέρονται ο ένας για την εξέλιξη του άλλου. Βλέπεις, τ΄ανώδυνα γυρνάνε σε ηρεμία αδιάφορη και μια περιέργεια έτσι για το γαμώτο.
Στα χρόνια που κυλούσαν άλλαξαν πολλά.
Άλλαξαν συντρόφους, άλλαξαν γάμους, άλλαξαν πόλεις και έκαναν παιδιά. Πολλά παιδιά.
Μόνο που ο Ερμής, λιγάκι το παράκανε. Κράτησε το φτερωτό του το σανδάλι για βοήθεια και με παντιέρα τον ενήλικα ξερόλα πόθο, όπου αγαπούσε έκανε παιδιά.
Συναντήθηκαν μεσήλικες πια, να πουν τα νέα τους.
Νέοι και ωραίοι όπως τότε, είπε μια φίλη που τους γνώριζε καλά.
Όντως, εκείνος ακόμη σαν θεός κι εκείνη ώριμη επιτέλους, μπόρεσε να διακρίνει: Πίσω από τον Ερμή που πίστευε παλιά, ήταν ο Δίας που τόσο περίτεχνα εξαπατούσε.
Γράφει η Λίλιαν Ρήγα
ΥΓ. Αφιερωμένο με εκτίμηση στον Ερμή, που σαν Δίας, είναι ο καλύτερος πατέρας του κόσμου.
Τάνια Νικολοπούλου
Είμαι παιδί της επικοινωνίας και του χαμόγελου και με αφορμή την μέχρι τώρα πορεία μου σε αυτή τη ζωή, θέλησα να «χρωματίσω» τον κόσμο με τη δική μου παλέτα. Έτσι δημιούργησα με πολύ αγάπη το δικό μου διαδικτυακό αποτύπωμα, το likewoman.gr, θέλοντας να γεμίσω τους ανθρώπους και ιδιαίτερα τις γυναίκες με τη δική μου αστερόσκονη. Πάντα λέω ότι «εκεί έξω βρίσκονται τα πιο μαγικά πράγματα…μη φοβάσαι λοιπόν να τα περπατήσεις».