Ο τελευταίος να σβήσει το φεγγάρι…@

Ο τελευταίος να  σβήσει το φεγγάρι…..@

Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα 


“Το φεγγάρι με πλάνεψε. Τα όνειρα ξέφυγαν από την αγκαλιά μου. Απλώθηκαν μπροστά μου σαν χάρτης που με οδήγησε σε εκείνον…”


  Ήταν όνειρο……

Αγαπημένε μου άγνωστε… Μην απορείτε που σας αποκαλώ αγαπημένο. Με κοιτάτε τόσο τρυφερά από το απέναντι τραπέζι που έχετε ήδη ακινητοποιήσει το μέλλον μου.  Το βλέμμα σας έχει κάτι από λαχτάρα και πένθος. Τι να πενθείτε άραγε; Ποια αγάπη βαθιά σκότωσε το παιδί μέσα σας; Εκείνο το παιδί που αντικατοπτρίζεται στο βλέμμα σας απόψε καθώς με κοιτάτε. Σας βλέπω να πιάνετε το ποτήρι σας σχεδόν ιεροτελεστικά. Το σφίγγετε στο χέρι σας σχεδόν αναγκαία. Έτοιμο να κατευθυνθεί στο στόμα σας να σας ξεδιψάσει  απο την μοίρα. Ποια μοίρα θέλετε για πάντα να ξορκίσετε; ποιο ταξίδι λαχταράτε απόψε; Θα σας το προσφέρω. Πείτε μου. Συνεχίζετε να με κοιτάται σιωπηλός. Σχεδόν παιδικά, σχεδόν αντρικά. Πριν το τέλος η μιάν αρχή; αναρωτιέμαι. Δεν ξέρω… Νιώθω να σφίγγεται το στομάχι μου. Κλείνω τα μάτια μου και εσείς  τρυφερά  βάζετε  αργά αργά το χέρι σας ανάμεσα απο τα πόδια μου. Κρατιέστε από μέσα μου. Απρόσμενα μου κάνετε έρωτα σαν τελευταία φορά. Σχεδόν συγκινητικά. ” Ο χρόνος θα  αλλάξει τροχιά” σας λέω. Ακούγεται η καρδιά σας, σαν χτύπος κλεψύδρας. Κάτι φοβάστε! Ακουμπάτε τα χείλη σας πάνω στα δικά μου και οι ανάσες μας σαν σιωπηλή μελωδία που διώχνει τους φόβους. Αθόρυβα το όνειρο που κυοφορείται μέσα μου  ποτίζει το φεγγάρι που απρόσμενα έρχεται και κάθεται ακριβώς πάνω απο το κεφάλι σας. “Να μπορούσα για πάντα να σας  χαρίσω το φεγγάρι” σας λέω και εσείς χαμογελάτε. Σχεδόν αληθινά, σχεδόν ψεύτικα. 
“Όλο το βράδυ θα χαιδεύω το κορμί σας. Θα προσεύχομαι πάνω από την καρδιά σας για λίγη πίστη ζωής ακόμα. Θα σας χαμογελώ μέχρι να ξημερώσει. Και όταν τα όνειρα πια εκπληρωθούν , θα γίνω η σιωπηλή ανάμνηση που θα αγαπάτε!”σας λέω. Το βλέμμα σας χάνεται τριγύρω. Στα λουλούδια,τα πουλιά,τους ανθρώπους. Αποσπάτε απο τη ζωη. Μου χαμογελάτε πάλι. “Όταν μεγαλώσω θα γίνω όνειρο” επιμένω. Γελάτε πένθιμα. Γνωρίζετε. Ο χρόνος τρέχει αμίληκτος….
“το φεγγαρι θα χαθει. Η μέρα ξημερώνει απογοήτευση” μου λέτε.  Δεν σας απαντώ. Σας φιλάω ερωτικά, βαθιά,αληθινά,αχόρταγα. Ο χρόνος τρέχει. Έτοιμος να ενηλικιωθεί. Ξαφνικά ξημερώνει. Το φεγγάρι ακόμα εκεί. “Είδατε;” Σας λέω;
“Πως και γιατί ένα τέτοιο θαύμα; ” απορείτε.
” Κάποιος  πρέπει να επιστρέψει να σβήσει το φεγγάρι” σας ψιθυρίζω.   “Η ζωή πρέπει να συνεχιστεί….”

Υ.Γ. Μπορεί και να μην ήταν όνειρο.