Ο Νίκος Καμτσής στην εκπομπή “Μένουμε σπίτι με τους συγγραφείς … Live”

Ο Νίκος Καμτσής, αυτήν την Κυριακή 12 Απριλίου και ώρα 18.30 θα “βρίσκεται” στην εκπομπή του Bookia: “Μένουμε Σπίτι με τους αγαπημένους μας συγγραφείς…Live!”, με αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία του πρώτου του μυθιστορήματος με τίτλο “Η Μνήμη του Δρόμου” από τις εκδόσεις ΟΤΑΝ.

Σκοπός της εκπομπής είναι να συμβάλει στη διατήρηση της επικοινωνίας των ανθρώπων του βιβλίου με τους αναγνώστες με έναν τρόπο πολύ κοντά στη φυσική επαφή και επιπλέον να ενισχύσει το μήνυμα «Μένουμε Σπίτι» όχι ως εντολή, αλλά ως συμπέρασμα!

Έτσι, αυτήν την Κυριακή, θα παρακολουθήσουμε μια εκπομπή γεμάτη λογοτεχνία και θέατρο ή αλλιώς, μια συζήτηση με κεντρικό πυρήνα την ίδια την Τέχνη!

Μαζί με το Νίκο Καμτσή, συνομιλούν η ηθοποιός και δημοσιογράφος του περιοδικού “Η Πόλη Ζει“, Άντα Κουγιά και ο ηθοποιός-σκηνοθέτης Τάκης Χρυσικάκος.

Συντονιστείτε στο www.bookia.gr ή στη σελίδα του Bookia στο Facebook την Κυριακή 12/4 στις 18.30. 

“Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ”Του Νίκου Καμτσήαπό τις εκδόσεις ΟΤΑΝΣχετικά με το βιβλίοΑπό το οπισθόφυλλο:Ένα ταξίδι που μοιάζει χωρίς τέλος. Σε μια άλλη γη, αφιλόξενη, επειδή δεν είναι δικιά μας.Και τι είναι δικό μας;Ένα οδοιπορικό απελπισίας. Φυγή στο άπειρο, στο άγνωστο, στο αχανές στο πουθενά. Μέσα από την καμένη γη που άφησε ο ορυμαγδός της πτώσης κρατών και λαών. Σε καμιόνια και ψυγεία κρεάτων, περνάνε λαθραία από τα σύνορα, ψάχνοντας τα σύνορα της δικιάς τους ερημιάς.Πέντε άνθρωποι, μία μοίρα.Πέντε ιστορία που ενώνονται σε μία.Μια ιστορία στην οποία πρώτο ρόλο παίζουν κάτι ασήμαντα αντικείμενα όπως οι ασφάλειες του ηλεκτρικού ρεύματος, μια κόκκινη κλωστή που λείπει, παγάκια που λιώνουν σε έναν πρώιμο μαγιάτικο καύσωνα, μια μαριονέτα που παίζει σαξόφωνο και ακούει στο όνομα Κλίντον και μια ξεκούρδιστη μαϊμού με πιατίνια στα χέρια. Ένα βίαιο πάντρεμα πολιτισμών. Κόσμοι που μπλέκονται σε ένα ρευστό σύμπαν καθώς μία Εκάβη σέρνει μαζί της τις κόρες της και ένα αυτοσχέδιο κάρο -ο Θεός να το κάνει- κυλάει ετοιμόρροπο τις ρόδες του στους χωματόδρομους, λίγα χιλιόμετρα έξω από μία γνώριμη μεγαλούπολη. Πεταμένα σκηνικά σε μία αποθήκη θεάτρου αναγκάζονται να μπλέξουν με τα υψίπεδα του Ρατζαστάν στην Ινδία, με τα λόγια ενός Αγγέλου που ζωντανεύει σε μία τελετή τσιγγάνικη, έναν αρχέγονο χορό και την μυρωδιά από ψημένο φιστίκι στην παραλία της Θεσσαλονίκης, στην μακρινή και εξωτική δεκαετία του 1960.Σημείωμα του συγγραφέα:Μια ιστορία για τους δρόμους, που ακολουθεί το πάντρεμα των πολιτισμών. Μπλέξιμο ζωών, χνώτων και βλεμμάτων. Μια οικογένεια οικονομικών μεταναστών έρχεται από τον ερειπωμένο κομμουνιστικό παράδεισο στην Ελλάδα.Πέντε άνθρωποι με αποσκευές γεμάτες με μοναξιά, δεμένοι σε ένα μύλο. Πέντε ιστορίες που ξετυλίγονται σαν ακτίνες ενός κύκλου και συναντιούνται στο κέντρο του. Εκεί που βρίσκεται άλλωστε η ύπαρξη και η μοναξιά του καθενός μας. Η Αφήγηση επέλεξε να ξετυλιχτεί με μια… ακτινωτή πορεία.Πέντε άνθρωποι με αποσκευές που δεν έχουν τίποτα άλλο εκτός από την ταυτότητά τους. Την πραγματική και όχι την αστυνομική. Αυτή που φέρνουν στο πετσί τους, που δηλώνει την κουλτούρα τους, την παράδοση και τα αρχέτυπά τους. Άδειες τσέπες, στομάχια και κυρίως βλέμματα έκπληκτα στη μεγάλη πόλη, που δεν τους καταλαβαίνει και τους πετάει στο περιθώριό της. Ο μόνος φιλόξενος χώρος γι’ αυτούς η αποθήκη ενός θεάτρου. Εκεί που οι πολιτισμοί είναι κρεμασμένοι σε κρεμάστρες και κλεισμένοι σε μπαούλα. Στις ραφές των κοστουμιών που φέρνουν τον ιδρώτα και την ψυχή των ηθοποιών που τα φόρεσαν, στα εγκαταλελειμμένα σκηνικά κόσμων και πολιτισμών. Μέσα στον μουχλιασμένο αλλά, παρόλα αυτά, φιλόξενο χώρο της αποθήκης ενός θεάτρου στις παρυφές της πόλης, στήνεται μια τελετουργία θρησκευτική και παγανιστική, μαγική τόσο που μόνο τα κουφάρια από παλιά σκηνικά και κοστούμια μπορούν να δικαιολογήσουν. Εκεί θα συμβεί και θα ανθίσει το θαύμα τους. Σ’ ένα περιβάλλον έτσι και αλλιώς θαυμάτων. Όπως περιβάλλον θαυμάτων είναι το θέατρο και η σκηνή. Σαν αρχαία τραγωδία.Οι τρεις γυναίκες χορεύουν έναν αρχέτυπο, άγνωστο σε μας, χορό αποχαιρετισμού και κατευόδιου. Μάνα και δύο κόρες κινούνται σαν αερικά, ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον υπερρεαλισμό. Η Ηλέκτρα, η Κλυταιμνήστρα, η Εκάβη, η Αντιγόνη, η Ιφιγένεια, τις συντροφεύουν. Οι αγγελιαφόροι δε θα μπορούσαν να λείπουν. Στο πρόσωπο του τεχνικού τού θεάτρου και ενός ψυχανεμισμένου μαριονετίστα έρχονται και φέρνουν το μήνυμα του έξω κόσμου που ζει ράθυμα, με απάθεια τη δική του αφασική ζωή, τον δικό του ευδαιμονισμό και στους δικούς του ρυθμούς. Οι ιστορίες τους είναι παράλληλες και υπόγειες. Πρόσωπα μιας σύγχρονης… αρχαίας τραγωδίας προκαλούν τη λύτρωσή τους και ξεπλένονται στην καλοκαιριάτικη μπόρα που λυσσομανάει στις λαμαρίνες του υπόστεγου. Η τελική Νέμεσις έρχεται και φέρνει τη λύτρωση και για τα πρόσωπα αλλά και για τον αναγνώστη.