Ο μεγαλύτερος φόβος μου….

Ο μεγαλύτερος φόβος μου πάντα ήταν ο κίνδυνος μην έχω κάποια  αρρώστια

ίσως ήταν απλά ένα άγχος ή ένα μικρόβιο που το πήρα από τον πατέρα μου μιας & ήταν γιατρός & πάντα ανησυχούσε μη χτυπήσω ή μην αρρωστήσω. Κάθε φορά που αρρώσταινα ήξερα ότι είχα τον πατέρα μου δίπλα, όμως θυμάμαι ήταν Οκτώβριος του 2011 όπου η κατάθλιψη μου χτύπησε την πόρτα, ήταν σαν τους έρωτες που μπαινοβγαίνουν στην καρδιά σου θες δε θες…

 

Κατάθλιψη, συναισθηματική ανασφάλεια για την ακρίβεια…. ένας χωρισμός, μια κατρακύλα… Πέρασε καιρός, ξανάφτιαξα την ζωή μου, όμως η κατάθλιψη παραμόνευε ακόμα & στην νέα μου σχέση χωρίς να το θέλω.

Όταν χώρισα & με τον τελευταίο πρώην μου η κατάθλιψη χτύπησε κόκκινο, έπεσα σε λάκκο πιο κάτω δεν υπήρχε, ένιωθα σαν  να με πνίγει το δωμάτιο ,ήθελα απλά να κλαίω & να κοιμάμαι. Οι δικοί μου ανησυχούσαν, αλλά προσπαθούσα να δείχνω ότι είμαι καλά , με παρακολούθησε ψυχολόγος ώσπου ένα πρωινό απλά ξύπνησα….

 

Κοίταξα στον καθρέφτη & έβλεπα μια 90άρα & όχι μια 25άρα κοπέλα, άρχισα να βρίζω εμένα που άφησα τον εαυτό μου να πέσει χαμηλά. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι εκείνη τη μέρα ξαναγεννήθηκα, είχα ξεχάσει πως είναι να είσαι γυναίκα & να σε φλερτάρουν όλοι.

 

Η κατάθλιψη δε σημαίνει πως επειδή είμαι τώρα καλά δε θα ξανάρθει, μου χτυπάει συχνά την πόρτα, ειδικά τα βράδια παρέα με τον Μορφέα & τις αναμνήσεις να παραμονεύουν & να με βασανίζουν.

Ξέρω πολλές περιπτώσεις καταθλίψεων με φάρμακα ειδικά στις μέρες με την οικονομική κρίση & την ανεργία που θερίζει. Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από το να μην έχεις όρεξη να δεις τους φίλους σου, να βγεις έξω & να χαρείς τη ζωή σου, ακόμα & εάν έχεις όρεξη εκείνο το δαιμόνιο μέσα σου θα σε βάλει κάτω.

 

Ποτέ μην αφήσετε κανέναν να σας κάνει κουρέλι & να πέσετε στα πατώματα… όσο για την κατάθλιψη θέλει πολύ υπομονή & να την αντιμετωπίζετε με χαμόγελο πάντα αλλιώς σας έχει νικήσει!!!

 

Miss T.

Μιχαηλίδου Τίνα