«Ο κινηματογράφος είναι η φωλιά μου, η πραγματική μου πατρίδα» | Η συγκινητική ομιλία της Τίλντα Σουίντον στο Φεστιβάλ Βενετίας

Ο κινηματογράφος είναι η φωλιά μου, η πραγματική μου πατρίδα. Τα μέλη της συντροφιάς του, είναι το οικογενειακό δέντρο της καρδιάς μου. Τα ονόματα όσων έχουν τιμηθεί με αυτό το βραβείο είναι τα ονόματα των δασκάλων μου. Είναι οι σεβάσμιοι γέροντες της φυλής μου. Οι ποιητές της γλώσσας που αγαπώ περισσότερο από κάθε άλλη. Ψάλλω τα άσματά τους στο μπάνιο. Είμαι το αλητόπαιδο που λατρεύει το σινεμά και κάνει οτοστόπ για να πάει στον σταθμό, ώστε να φτάσει στους πρόποδες των υψιπέδων των επιτευγμάτων τους – και, παρεμπιπτόντως, είμαι ακόμα στην αρχή.

Όταν, λοιπόν, διερωτώμαι πώς μπορώ να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου γι’ αυτή την τιμή όπως της αρμόζει, η γλώσσα με προδίδει.

Ζητώ να με συγχωρήσετε. Γνωρίζω μόνο πως η τιμή είναι εξαιρετική. Νομίζω, ωστόσο, ότι κάτι μπορώ να πω για το τι σημαίνει για μένα το γεγονός πως βρίσκομαι απόψε εδώ πλάι σας. Για τη σημασία που έχει το ότι βρίσκομαι σε μια αίθουσα με ζωντανά πλάσματα και μια μεγάλη οθόνη. Για το τι σημαίνει να βλέπει κανείς μια ταινία στη Βενετία: γνήσια χαρά. Είναι υπέροχο να βλέπω τα μάτια σας ανοιχτά και γεμάτα περιέργεια. Και, αν μου επιτρέπετε, μια που βρίσκομαι στη σκηνή, εκ μέρους όλων μας και εκ μέρους της θαυμάσιας Αν Χούι με την οποία μοιράζομαι αυτή την εξαιρετική τιμή –και είμαι ιδιαίτερα περήφανη γι’ αυτό–, θα ήθελα να ευχαριστήσω την εξαίσια Βενετία μας, το πιο σεβαστό και μεγαλοπρεπές φεστιβάλ στον κόσμο, που ύψωσε φέτος το λάβαρό της για τη διοργάνωση του 2020, υπενθυμίζοντάς μας ότι ορισμένα πράγματα δεν πρόκειται να λείψουν ποτέ. Διότι, καθώς ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα αποτελέσματα των υπολογισμών μας, καθώς μαθαίνουμε να εμπιστευόμαστε την εξέλιξη και τις αναπόδραστες αλλαγές της, καθώς, γεμάτοι ευγνωμοσύνη, αποδιώχνουμε μια για πάντα ό,τι μας ταπεινώνει και μας κατανικά και ανακαλύπτουμε και διδασκόμαστε πώς να εκτιμούμε και να αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τα αγαθά μας –αγαθά φυσικά και πολιτισμικά, περιλαμβανομένης και της Βενετίας: χαίρομαι πολύ που τα πελώρια κρουαζιερόπλοια εξαφανίστηκαν–, μπορούμε ακόμα να βασιζόμαστε στη μεγάλη, ελαστική, πλατιά, άγρια, εύκαμπτη, απεριόριστη και αενάως ανοιχτή σε όλους επικράτεια του κινηματογράφου.

Ό,τι χρειαζόμαστε, το έχουμε. Το μαγικό χαλί εξακολουθεί να πετάει – και δεν θα πάψει ποτέ. Σας ευχαριστώ για τον ιπτάμενο λέοντά μου. Ο καλύτερος προστατευτικός μηχανισμός για την ψυχή που μπορώ να φανταστώ.

Viva Venezia, σινεμά, σινεμά, σινεμά, *«Wakanda forever» , τίποτ’ άλλο, μονάχα αγάπη.” 

* «Wakanda forever»:  Αναφορά στην διάσημη ταινία «Black Panther» του Boseman, ο οποίος έφυγε από την ζωή στις 28 Αυγούστου μετά από πολυετή μάχη με τον καρκίνο

Το κείμενο της ομιλίας της είναι από το Thessaloniki International Film Festival