Ο καλύτερος μου φίλος! Παγκόσμια Ημέρα Φροντίδας Αδέσποτων Ζώων

Παγκόσμια Ημέρα Φροντίδας Αδέσποτων Ζώων…οι αδέσποτοι μας φίλοι

….και πάτησα απότομα φρένο.

Ήταν Κυριακή βράδυ κάποιου Νοέμβρη πριν αρκετά χρόνια. Έβρεχε σαν να ήθελε ο Θεός να μετατρέψει τη γη σε θάλασσα. Με δυσκολία πάρκαρα το αυτοκίνητο βιαστικά γιατί είχα αργήσει στο ραντεβού. Κατεβαίνω και πριν καλά καλά σταθώ όρθιος ..κάτι ήρθε στα πόδια μου. Έμοιαζε με σκύλο αλλά ήταν τόσο μπερδεμένη η εικόνα του από τα πολλά μαλλιά του και τη βροχή που δεν κατάλαβα αμέσως. Πριν προλάβω να σκύψω και να δω, είχε ήδη μπει στο αυτοκίνητο και καθόταν στο κάθισμά μου ενώ εγώ στεκόμουν αποσβολωμένος στη βροχή και έκπληκτος το κοιτούσα. ‘’Καλώς ήρθες’’  του είπα χαμηλόφωνα…

Τα χρόνια πέρασαν, άνθρωποι ήρθαν και άνθρωποι έφυγαν, κάποιοι για πολύ μακριά. Αυτός όμως πάντα δίπλα μου. Πιστός, θυμίζοντάς μου κάθε μέρα ότι έχω έναν λόγο ακόμα για να προσπαθώ ! Στα δύσκολα και στα εύκολα, πάντα το ίδιο κούνημα της ουράς του και το λαχάνιασμα από χαρά όταν γυρνάω στο σπίτι !

Αυτός ο μικρός έγινε η ψυχοθεραπεία μου ! Έγινε το γλυκό μου βάσανο, έγινε το παιδί μου, ο στόχος, η ευθύνη μου, η χαρά μου να προσφέρω και το κίνητρό μου να προσπαθώ γι αυτόν και τόσα άλλα που βρίσκονται στο δρόμο, αδιαφορώντας παντελώς για όσους λένε…’’ μα για τα σκυλιά ?’’ . .  .

Ναι, για αυτούς τους μικρούς αλλά παντοτινούς φίλους, που μας μαθαίνουν ανιδιοτελώς να δίνουμε αγάπη χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Που γίνονται το αποκούμπι μας όταν δεν έχουμε κανένα ενδιαφέρον, που κλαίνε από χαρά όταν επιστρέφουμε, που μας αναγκάζουν να περπατάμε όταν βαλτώνουμε στη καρέκλα ενός γραφείου, που μας κάνουν πιο υπεύθυνους φροντίζοντάς τους, που μας γλύφουν όταν δεν είμαστε καλά..

..εκείνο το βράδυ ο γιατρός μου είπε ότι από το ένα μάτι δεν θα ξαναδεί. Έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου. Θα μπορούσε να συνεχίσει να ζει έτσι ? Θα μάθαινε ? Αρνιόμουν να το συνειδητοποιήσω. Όμως έπρεπε για να τα καταφέρει, να σταθώ δίπλα του άυπνος 72 ώρες. Οι ώρες έμοιαζαν με αιώνες και μαρτυρικές. Αλλά αυτές οι ώρες ήταν οι πολυτιμότερες. Με έμαθαν να γίνομαι μέσα μου σκληρός, να αντέχω κάθε κούραση και αϋπνία γιατί κάποιος χωρίς εμένα δεν θα τα κατάφερνε. Ήταν το μεγαλύτερο μάθημα μέχρι τότε. Όταν μετά από χρόνια ξαναχρειάστηκε να κάνω το ίδιο… σκέφτηκα.. ‘’ το έχω ξαναζήσει…προχωράμε’’ . .

Ως καλλιτέχνης και θεωρητικά πιο ευαίσθητος απ ότι οι υπόλοιποι άνθρωποι, ξεκίνησα να εκδηλώνω την αγάπη μου για τα ζώα, μέσα από τη τέχνη και τη δημιουργία. Στην αρχή πίστευα ότι θα με δείχνουν σαν τον ‘’τρελό του χωριού΄΄ αλλά πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα ότι τέτοιοι ΄΄τρελοί΄΄ είμαστε πολλοί. Η μία έκθεση έφερε την άλλη και το αποτέλεσμα ήταν πραγματικά πολύ ενθαρρυντικό. Ναι ήταν πια η στιγμή για το μεγάλο βήμα. Εμείς οι ΄΄πολλοί΄΄ θα μάθουμε στους  υπόλοιπους  τι σημαίνει ‘’σκύλος, γάτα, ζώο..’’ ! Γιατί πρέπει να τα σεβόμαστε, γιατί οφείλουμε στον εαυτό μας να τα αγαπάμε, πόσα μόνο καλά εισπράττουμε όταν τα βάλουμε στη ζωή μας !

Είχα αναπτύξει τόσο μεγάλη ταχύτητα με το αυτοκίνητο σαν να ήθελα να πετάξω κοντά της…και ξαφνικά σκέφτηκα εκείνον που ήταν μόνος στο σπίτι. Αν πάθαινα κάτι, ποιος θα φρόντιζε τον μικρό Πάκο ? Και πάτησα απότομα φρένο…

Φωτογραφία: Σοφία Τζιράρκα – art photography 4u