Ο έρωτας χρόνια δεν κοιτά

 

 

Και όλα άρχισαν ένα πρωινό του Οκτώβρη όταν, μετά από λιποθυμία μου, βρέθηκα στο νοσοκομείο, δωμάτιο 214, 2ος όροφος. Με το που συνήλθα, σχεδόν τσίριξα στη μαμά μου: <<Εγώ εδώ δε μένω λεπτό>>. << Πρέπει να κάνεις κάποιες εξετάσεις πρώτα και βάλε επιτέλους παντόφλες. Πού νομίζεις ότι είσαι; >> μου είπε.

 

Κατέβηκα, λοιπόν, στον 1ο όροφο να εξεταστώ. Η εξέταση κράτησε 3 ώρες. Άρεσαν, βλέπετε, πολύ οι τιγρέ μπότες που φορούσα στο σέξυ γιατρό μου. Διότι, κυρίες μου, μπορεί να μπήκα στο νοσοκομείο αλλά το στυλ το κουβαλάμε παντού και πάντα. Καθώς με ακροαζόταν, μου απήγγειλε και ποίηση, το τέλειο αφροδισιακό για μένα (όπως τη βρίσκει κανείς). Μιλήσαμε για τον έρωτα. Βγαίνοντας, η μαμά μου με καθησύχασε πως δε θα χρειαστεί να μείνω πολύ και πως το πρόβλημά μου είναι η φαντασία μου. << Τι ;;; Εγώ δεν πάω πουθενά άμα δεν κάνω όλες τις εξετασεις >> της φώναξα. <<Παιδί μου, μετάλλαξη έπαθες;;; Έλα Παναγία μου! >>

Αυτό ήταν. Για να μη τα πολυλογώ, η ερωτική μου φαντασίωση εκπληρώθηκε στο έπακρο: με ιατρική ποδιά, ακουστικά, μπαμπάκια, με τα όλα του. Ο κατά πολύ μεγαλύτερός μου εραστής δεν είχε τίποτα να ζηλέψει.

 

Στο πρώτο μας ραντεβού φώναξα τις φίλες μου για σύσκεψη. Ήθελα να αποφασίσουμε τη στυλιστική μου εμφάνιση, συμπεριφορά, όλα. Μελετήσαμε τα δεδομένα: γιατρός, 60 χρόνων, σοβαρός, αγαπάει την ποίηση. Τι πιο κατάλληλο λοιπόν από ένα little black dress Chanel. Πέταξα τη μίνι ροζ μου φούστα και με το επιβλητικό μου φόρεμα βγήκα η κυρία. Έλα όμως που αυτός μου ήρθε με σορτς και αθλητικά…. Το πόσο γελάσαμε και το πόσο παίξαμε στο λούνα παρκ δεν περιγράφεται. Το φόρεμα τσαλακώθηκε, έγινε μίνι και επιτέλους επανήλθα σε μένα.

Από τότε ορκίστηκα στον εαυτό μου να μην ξαναντυθώ κατάσταση, ακόμα και αν ο άλλος έρθει με φουστανέλα και τσαρούχια.

 

Επιβεβαιώθηκα πως τα χρόνια πλην ή συν είναι απλά μια καταραμένη φοβία που κάποιος μας φόρτωσε κάπου, κάπως, κάποτε. Να λέτε ΝΑΙ στην έλξη. Γιατί μερικά κόνσεπτ (ας με συγχωρήσουν οι πολύ ρομαντικοί για τη λέξη κόνσεπτ) είναι μοναδικά. Είναι ζωή. Μερικά ζευγάρια είναι φαινομενικά αταίριαστα. Μα τα βλέμματα, οι σάρκες, η πορεία προς το μέλλον είναι ένωση H2O. Χημεία. Η δική μου ιστορία δεν κράτησε πολύ. Όχι όμως γιατί το φοβήθηκα αλλά γιατί, όπως λέει και η μανούλα: <<  Όμορφη είσαι, έξυπνη είσαι, αλλά είσαι και ανάποδη >>. Κανόνισα και δείπνο με τη μητέρα για να γνωρίσει τον καινούργιο μου φίλο που τελικά δεν έγινε ποτέ.

 

Η μανούλα βρέθηκε στο ίδιο νοσοκομείο, στο ίδιο δωμάτιο, μονολογώντας: << Ευτυχώς που δε ζει ο παππούς σου να το δει αυτό… >> Της κρατώ το χέρι στο νοσοκομείο. Μόλις πέρασε ένας ειδικευόμενος. Μικρός. Πολύ μικρός. Ε και ;;;  Έχει υπέροχη μέρα για έναν καφέ με καλή παρέα που θα οδηγήσει… ποιός ξέρει πού…;;; Αφήστε απλά τους άλλους να σας κοιτάζουν με ανοιχτό το στόμα. Όλα τα φώτα πάνω σας….

 

 

Επιμέλεια κειμένου: Νατάσα Παππά