Ο δημιουργικός Νους | Η Ψυχή και το Πνεύμα του

Ο νους ως αυτοτελής οντότητα συνεχώς αναβαθμίζεται ή υποβαθμίζεται αναλόγως της κατεύθυνσης που επιλέγει.

Άλλοτε ακολουθεί και άλλοτε ανοίγει δρόμους όπου δεν υπάρχουν.

Γιατί το υπαρκτόν είναι η αντιληπτική επεξεργασία του Νου.

Υπάρχει ή δεν υπάρχει, ότι επιλέγει.

Περιπλανάται σε ένα χαοτικό ταξίδι που χαρακτηριστικό του είναι η παραδοξότητα των δρώμενων και των υπαρκτών επίσης.

Χωρίς αρχή, μέση και τέλος  αφού ανατροφοδοτείται το υπαρκτό για τον Νου, αναλόγως της αντιληπτικής του κατάστασης.

Το πρωτεύον ερώτημα είναι πως δύναται να αναγνωρίσει την χαοτική του διαδρομή;

Πως μπορεί να διακρίνει ότι οι επιλογές του, είτε προς την μια κατεύθυνση, είτε προς την άλλη είναι σωστή;

Σε αυτήν την αμφίβολη θέση, ο Νους αρχίζει εν αγνοία του να επιτίθεται στον ίδιο του τον εαυτό, αναπτύσσοντας  πάθη και φοβίες που τον καταβάλλουν.

Ωστόσο σε αυτό το ταξίδι δεν είναι μόνος, αν και αυτό θεωρεί εφόσον έχει ξεχάσει ποιος είναι.

Μαζί του ταξιδεύουν δύο ακόμη μέρη της ουσίας του, που έχουν διαχωριστεί από εκείνον.

Η Ψυχή και το Πνεύμα του.

Η τριάς πατρός, μητρός και  γεννώμενου.

Τριάς εντός σώματος ως εν, που η κάθε μια εκ των τριών ενεργεί εξαρτώμενη από τις άλλες.

Χωρίς τον πλήρη συγχρονισμό τους, ο Νους είναι ανήμπορος να κατανοήσει την πληρότητα.

Η Ψυχή βάλλεται ως συνέπεια του εσωτερικού πολέμου που διακατέχει τον Νου, φυλακίζοντας την σε πλήρη τύφλωση από την έλλειψη της αρετής, και το Πνεύμα αποβάλλεται  από την «εστία», μόνο, αβοήθητο, στο άχρονο, να περιμένει να αναγνωριστεί από τους γεννήτορες του και να του επιτραπεί να επιστρέψει στην εστία τους ως ένα.

Τρία μέρη διασπασμένα στον ίδιο χωροχρόνο που δεν αναγνωρίζονται και κατά καιρούς τροφοδοτεί ο ένας τον άλλον, χωρίς όμως να γίνεται αντιληπτό.

Ο Νους αυτό που δεν ξέρει αρχικά είναι, το ποιος είναι, γιατί είναι, και που είναι.

Σε μια συνεχή περιπλάνηση ως κηδεμόνας του πνεύματος έξω από τον ίδιο.

Το ερώτημα τώρα είναι, πως μπορεί να ζήσει μια Ψυχή- μητέρα, μακριά από το παιδί της, μη γνωρίζοντας που το έκρυψαν;

Η μόνη διέξοδος είναι η λήθη.

Όμως ο Νους- πατέρας πως μπορεί να της το επιστρέψει αν εκείνη δεν το αναγνωρίζει γιατί αποφάσισε να ξεχάσει; Πως μπορεί να οδηγηθεί ο Νους στην σωστή κατεύθυνση χωρίς το ένστικτο να συμμετέχει με διαύγεια;

Η χαοτική πορεία του Νου θα του δώσει τα εφόδια να αναγνωρίσει τον σκοπό της ύπαρξής του.

Αν επιλέξει να το κάνει, τότε αυτόματα γνωρίζει και αναγνωρίζει την Ψυχή και την ελευθερώνει από την τύφλωση που την υπέβαλε, ώστε να βγει από την λήθη και να θελήσει να ανακτήσει το κρυμμένο Πνεύμα.

Τότε και μόνο τότε η αλήθεια των πάντων αναδύεται  και η ουσία «Εστία» αναγνωρίζεται, έτσι ώστε η επιστροφή να γίνει εφικτή.

Ο Νους πλέον στην πληρότητα του έχει «μάθει».

Αυτό που αντιλαμβάνεται ο Νους σε αρχική κατάσταση είναι, ότι φαίνεται, να σπέρνεται, να συλλαμβάνεται, να γεννάτε, να εξαπλώνεται, να διακλαδώνεται και να εξελίσσεται, να ταξιδεύει και να μεγαλώνει. Δημιουργεί τον χωροχρόνο της εξέλιξης του γίγνεσθαι. Δημιουργεί την έννοια του απείρου ως εν δυνάμει συνεχή εξέλιξη.

Ο Νους όταν συγχρονιστεί με τα μέρη του, αυτόματα αναγνωρίζει κάθε πορεία συνδέοντας όσα εξελίχτηκαν, αναγνωρίζοντας την αλήθεια τους, οδηγώντας τον στον πυρήνα που είναι η αρχή από που ξεκίνησε. Αναγνωρίζει το άχρονο, το άτοπο ως συνέπεια του άχρονου. Αναγνωρίζει όλα τα δυνατά ενδεχόμενα χωρίς να έχει ανάγκη τις διαστάσεις για να τα επεξεργαστεί.

Είναι η ουσία της ύπαρξης.

Είναι ο «Θεός».

Εκείνος που γίνεται αντιληπτός κατά την θέαση του με τα άπειρα ενδεχόμενα του.

cover photo freepik