Να Δίνεις Νόημα Σε Κάθε Σου Στιγμή

Ανήσυχο πλάσμα ο άνθρωπος, ανικανοποίητο. Αγωνίζεται και αγωνιά. Παλαιστής του βίου μα και του ίδιου του του εαυτού. Μάχες εξωτερικές και εσωτερικές, ατέρμονες.
Ο άνθρωπος διψάει για δράση, για στόχους και επιτυχίες.
Κι όταν ένας στόχος επιτευχθεί, θέτει άλλον και άλλον. Κι όταν στραβοπατήσει και πέσει σηκώνεται και συνεχίζει και όταν μια μπόρα τον πετάξει πίσω, εκεί επιμένει να προσπαθεί και να συνεχίζει.
Μοιάζει ωραίο όλο αυτό. Δείχνει αγωνιστικότητα, ελευθερία, επιμονή, μα κρύβει και μια πανάρχαια κατάρα, μια παγίδα:
Να μας προσπεράσει η ζωή…

Στην αρχή του βίου μας όταν ακόμα η συνείδηση μας δεν έχει ωριμάσει αρκετά νομίζουμε πως ο αγώνας έχει νόημα μόνο και μόνο για την επίτευξη του στόχου. Έτσι εστιάζουμε στο Στόχο και χάνουμε τη Διαδρομή. Καθώς ωριμάζουμε και συνειδητοποιούμε σιγά σιγά όλο αυτό που μας συμβαίνει αρχίζουμε να χρωματίζουμε τις διαδρομές μας. Έτσι αυτές αποκτούν νόημα κι εμείς ζούμε μέσα από αυτές. Αρχίζουμε να αγαπάμε τις δράσεις μας άσχετα αν οδήγησαν η όχι στο στόχο, αρχίζουμε να αγαπάμε τους ανθρώπους με τους οποίους αλληλεπιδρούμε , αρχίζουμε να αγαπάμε τα σωστά μας μα και τα λάθη μας, να αγαπάμε τον εαυτό μας. Ξαφνικά οι στιγμές, όλες οι στιγμές μας, αποκτούν νόημα και μέσα από αυτές και η ζωή μας.

​Δεν ήρθαμε εδώ απλά για να εκτελούμε πράγματα και να τα παρακολουθούμε ως παρατηρητές. Ήρθαμε για να συμμετέχουμε​, για να ζούμε και να εξελιχτούμε μέσα από τις δράσεις μας. Κι αυτό συμβαίνει μόνο όταν δινόμαστε όταν είμαστε γενναιόδωροι σε ενέργεια, σε αγάπη και συναισθήματα . Συμβαίνει μόνο όταν βυθίσουμε το Είναι μας σε ότι κάνουμε .

Συμβαίνει απλά όταν είμαστε Εδώ Παρόντες!