Μοναχικός Παράδεισος

Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα

 

 

Η εξιλέωση είναι σαν την Ιθάκη του Καβάφη…… να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος….

 

   

Σήμερα δεν άναψα την σόμπα. Ο ήλιος από το πρωί χτυπάει βίαια το παράθυρο μου. Θαρρείς πως έχει μπει ολόκληρος μέσα. Το πρωί βγήκα και περπάτησα. Ούτε εγώ δεν ξέρω πόσα χιλιόμετρα. Πέρασα τον μεγάλο κεντρικό και βρέθηκα μπροστά σε ένα μονοπάτι. Φαινότανε απάτητο από χρόνια. Πέτρες και ξερόκλαδατο είχαν κλείσει. Κατάφερα όμως και πέρασα. Με έβγαλε μπροστά σε ένα αφυδατωμένο πια ποτάμι. Δίπλα ακριβώς βρισκόταν ένα παλιό εγκαταλελειμμένο ξύλινο σπίτι. Απέξω υπήρχαν σκόρπια ξύλα, που αν τα συναρμολογούσες θα έφτιαχναν μια ωραία τραπεζαρία. Από τα κομμάτια που απέμειναν μπορούσες να διακρίνεις ακόμα την αρχοντιά αυτού του σπιτιού. Ψηλοτάβανο με τεράστια παράθυρα. Πλησίασα την πόρτα. Σκαλισμένη μια γυναικεία φιγούρα. Πάνω- πάνω έγραφε. ‘’μυστικός παράδεισος’’ . Με έπιασε μια βαθιά συγκίνηση. Ποιος να ήταν ο άνθρωπος που κλείδωσε για τελευταία φορά αυτή την πόρτα; Έκλεισα τα μάτια μου για λίγο και αφουγκράστηκα την αύρα του χώρου. Σαν να άκουσα γέλια. Σαν να κολυμπούσαν στο ποτάμι κάποιοι και να τραγουδούσαν. Εδώ κάτω σίγουρα κάποτε επικρατούσε η ευτυχία. Ένας μυστικός παράδεισος για λίγους. Είμαι σίγουρη πως αν ήσουν σήμερα εκεί μαζί μου θα πέθαινες από αγωνία να μάθεις την ιστορία του μυστικού παραδείσου. Λοιπόν, έμαθα. Ανεβαίνοντας το μονοπάτι συνάντησα μια κυρία γύρω στα 80. Τα μάτια της λαμπίριζαν. Αντικατόπτριζαν την ομορφιά που είχε στην νιότη της. Αναρωτήθηκε τι γύρευα εκεί κάτω. Το σπίτι της ήταν ακριβώς πάνω από το ποτάμι. Έμεινα μαζί της μέχρι που έπεσε ο ήλιος. Η ιστορία ξεκίνησε πριν από πολλά- πολλά χρόνια μου είπε. Όταν ένας πλούσιος Αμερικάνος ήρθε για παραθέριση εδώ. Του άρεσε τόσο πολύ το μέρος που αποφάσισε να αγοράσει γη. Ήθελε να φτιάξει έναν μυστικό παράδεισο στην αγαπημένη του Μαρί. Μια μικρή Γαλλιδούλα που του είχε πάρει τα μυαλά. Εκείνη ήταν 20 χρόνια μικρότερη του. Πέρασαν αρκετά καλοκαίρια στον μυστικό παράδεισο. Πολύ συχνά έφερναν φίλους μαζί και αναστάτωναν όλη την περιοχή. Εκείνος έναν άντρας ευγενικός, καλόκαρδος και λάτρευε την Μαρί. Εκείνη όμορφη, λεπτεπίλεπτη, γεμάτη ζωή. Κάποια στιγμή την έδιωξαν οι γονείς από το σπίτι γιατί δεν ενέκριναν την σχέση της με τον Αμερικάνο. Αυτό φούντωσε περισσότερο τον έρωτα τους. Την πήρε μαζί του στην Αμερική. Την μεγάλωσε, την σπούδασε, την είχε σαν παιδί του. Πολλή τρυφερή ιστορία. Και αυτή η γυναίκα που μου την διηγήθηκε θαρρείς πως ήταν ηθοποιός. ήξερε ακριβώς που να κάνει παύση, ποια λέξη να τονίσει για να σε κρατήσει σε αγωνία. Κρεμόμουν από τα χείλη της. Λοιπόν ένα καλοκαίρι. Το τελευταίο που ήρθαν μαζί, η Μαρί εξαφανίστηκε. Ο άντρας την περίμενε καρτερικά. Υπέθεσε πως της έλειψαν οι γονείς της και είχε πάει να τους δει. 4 χειμώνες και 4 καλοκαίρια πέρασαν. Την Μαρί δεν την είδε ποτέ ξανά. Ώσπου ένα πρωί στις 22 Ιουλίου τον βρήκαν κρεμασμένο στο δέντρο δίπλα στο ποτάμι. Στο παράθυρο είχε αφήσει ένα γράμμα για την Μαρί. Τι θλιβερή ιστορία. Υποσχέθηκα στην κυρία πως θα την επισκεφτώ ξανά. Φεύγοντας ρώτησα το όνομα της. << Μαρί>> μου είπε. Έμεινα για μερικά δευτερόλεπτα να την κοιτάω σοκαρισμένη. Έφυγα τρέχοντας. Γιατί; Γιατί του το έκανε αυτό, Ρωτούσα και ξαναρωτούσα στον εαυτό μου με οργή. Όμως… δεν υπάρχουν για όλα απαντήσεις αγάπη μου…..

 

 

Επιμέλεια κειμένου: Νατάσα Παππά