Μηνύματα Μόδας Τυπωμένα Σε Ύφασμα

Βρέθηκα τις προάλλες σε μια παρέα που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα περίμενε κανείς να με δει. Γυναίκες τις οποίες για έναν πολύ ειδικό λόγο συναντώ κάποιες φορές και που ουδεμία σχέση με μόδα έχει ο λόγος αυτός -ούτε και οι συγκεκριμένες γυναίκες όμως.

Παρακολούθησα λοιπόν, με μεγάλο ενδιαφέρον αλλά και έκπληξη μπορώ να πω, την κουβέντα τους σχετικά με τις ενδυματολογικές επιλογές κάποιον μελών της ομάδας. Αυτές οι γυναίκες δεν είναι πελάτισσες μεγάλων οίκων, ούτε γνωστών πολυκαταστημάτων.. σίγουρα όχι. Δεν είναι ούτε αναγνώστριες γνωστών μας – και αγαπημένων – περιοδικών μόδας.. ούτε καν. Η σχέση τους με το ρούχο είναι θα έλεγα μάλλον σχέση ανάγκης. Όπως – ας πούμε – τρώω για να ζήσω, έτσι ντύνομαι για να μην είμαι γυμνή. Όσο για την σχέση τους με τις τάσεις, πιστεύω αν κάποιες από αυτές τυχαία ανακαλύψουν αμέσως θα φροντίσουν να χλευάσουν ή το λιγότερο να καταστήσουν σαφές το πόσο δεν τις αφορά.

Φέτος έχουν επιστρέψει δυναμικά τα μηνύματα πάνω σε ρούχα. Σε t-shirt, σε jacket αλλά ακόμα και σε σημεία που μέχρι τώρα δεν είχαμε δει, μιλούν για μας – ή εξ ημών – όταν εμείς απλά κυκλοφορούμε και λένε πράγματα ενδιαφέροντα. Πόσοι όμως από μας σκεφτόμαστε αν συμφωνούμε πριν τα αγοράσουμε και είναι άραγε το να συμφωνούμε ο μόνος λόγος που θα μπορούσε να μας κάνει να τα φοράμε;

Με ρώτησαν λοιπόν, εμένα που έχω αρκετά φωτογραφηθεί φορώντας μπλουζάκια με φράσεις που κάτι θέλουν να πουν, πως καταδέχομαι να έχω επάνω μου μηνύματα που κάποιοι άλλοι έγραψαν κάνοντας μου μάλιστα σαφές ότι οι ίδιες ποτέ δε θα χρησιμοποιούσαν τον εαυτό τους προκειμένου να εξυπηρετήσουν έναν σκοπό, να μεταφέρουν ένα μήνυμα.

Η βιομηχανία της μόδας μπορεί να έχει σαφώς – και δικαίως κατά τη γνώμη μου – κατηγορηθεί για την σκοτεινή εκείνη και αδιευκρίνιστη πλευρά της και για τις αθέμιτες πρακτικές που χρησιμοποιεί αλλά δεν είναι όλα λάθος σε αυτή και σίγουρα έχει και θετικά στοιχεία το κοινωνικό αυτό φαινόμενο. Ανάγκη σημαντική για τον άνθρωπο η ανάγκη της ένδυσης.

Η επιθυμία του ανθρώπου να στολιστεί προηγήθηκε της ανάγκης να ενδυθεί , να ζεσταθεί κ.α. λένε τα βιβλία που εγώ διδάχθηκα και η μόδα με όλες τις λάθος περιοχές της σίγουρα καλύπτει την ανάγκη αυτή – και όχι μόνο – του ανθρώπου και αυτό είναι υπέροχο.

Προσωπικά δε βρίσκω καθόλου λάθος να φοράει κανείς ένα μήνυμα πάνω του, είτε γιατί θέλει να υποστηρίξει, να θίξει, να χλευάσει, να εναντιωθεί να προκαλέσει ή να αστειευτεί.

Και σίγουρα δεν με πείθει αυτού του είδους η κριτική από ανθρώπους που θα κρατούσαν εύκολα πανό με μηνύματα σε ποδοσφαιρικούς αγώνες ή σε τελικούς τηλεπαιχνιδιών. Η μόδα, ακόμα και με τα μελανά σημεία της, είναι μια γλώσσα. Έχει δύναμη, είναι κατανοητή, είναι άμεση και θα μπορούσε να ξεκινήσει επανάσταση – πόσες φορές άλλωστε δεν έγινε μέρος μιας επανάστασης (;)

Θα συνεχίσω λοιπόν να την χρησιμοποιώ ως γλώσσα. Κυρίως γιατί υποσυνείδητα την καταλαβαίνουν ακόμα κι αυτοί που δεν ξέρουν να την μιλάνε. Κι ας υπάρχουν κάποιοι που θεωρούν ότι θέτω τον εαυτό μου -αφιλοκερδώς- στην υπηρεσία των ύποπτων μηχανισμών της. Πρόσφατα φωτογραφήθηκα με μια ροζ μπλούζα που έγραφε ” BARBIE”. Σας μοιάζω..;

__________________________________

Η Μαρία Διαμάντη γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στο οικογενειακό ατελιέ και σχολή ραπτικής που η γιαγιά της διατηρούσε από το 1930. Σπούδασε σχέδιο μόδας και ενδυματολογία θεάτρου και δίδαξε σε σχολές μόδας στην Ελλάδα. Το 2011 δημιούργησε το δικό της ατελιέ στον ίδιο δρόμο του Κεραμικού όπου στεγαζόταν το ατελιέ της γιαγιάς της, την οδό Μαραθώνος. Από τότε σχεδιάζει και πουλά ρούχα χειροποίητα, αποκλειστικά κατασκευασμένα για το άτομα για το οποίο προορίζονται, αναβίωσε τα ”μαθήματα μόδας” που η γιαγιά της παρέδιδε και μελετά και κατασκευάζει τα ”γλυπτά φορέματα” .

Πρόσφατα επέκτεινε τις δραστηριότητες του ατελιέ παραδίδοντας on-line μαθήματα μόδας σε Έλληνες του εξωτερικού σε όλο τον κόσμο μέσω τον οποίων η ομάδα της μεγάλωσε και απέκτησε διεθνή χαρακτήρα.