Μικρή μου, η ζωή είναι ένα παραμύθι. Να πιστεύεις στον Άγιο Βασίλη..

Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα

 

Μικρή μου, η ζωή είναι ένα παραμύθι. Να πιστεύεις στον Άγιο Βασίλη..

 

 

«Όποιος δεν έχει γιατρό, δεν έχει και φάρμακο. Γιατί κι εκείνος που έχει φάρμακο, είναι σαν να μην έχει, μην ξέροντας πώς να το χρησιμοποιήσει.»

(Άγιος Βασίλειος ο Μέγας)

 

 

Φέτος δεν θα σου ζητήσω παιχνίδια και ταξίδια. Εξάλλου έμαθα καλά πως τα παιχνίδια είναι εργαλεία των παραμυθιών και τα ωραιότερα ταξίδια είναι εκείνα του μυαλού. Φέτος ζητάω από σένα μόνο βοήθεια… ….Βοήθησέ με να σταματήσω να προσδοκώ… Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη, βοήθησέ με να μη θέλω.. Να μη ζητώ… Να μην αγαπώ… Ευνούχισέ με…

Να μη συγκινούμαι βλέποντας έργα τέχνης…  Να μη με αγγίζει η ποίηση… Να μη δακρύζω βλέποντας τους ανθρώπους να ψάχνουν τα σκουπίδια… Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη, ακρωτηρίασε από μέσα μου την ελπίδα… Την έλξη… Κάνε με ρομπότ, αρκεί να πάρεις από μέσα μου το ανθρώπινο. Λίγο νερό να μου αρκεί… Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη, πάρε μου τα όμορφα, τα αληθινά. Εξαφάνισε τη νύχτα, το φεγγάρι , τα αστέρια. Κυρίως αυτά. Όχι άλλες ευχές…. Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη, ράψε μου όλες τις πληγές με πέτρα. Να ξεχάσω φιλίες, φιλιά που έσβησαν μετά το πρώτο άγγιγμα. Και όσα πληγωμένα παιδικά μάτια είδα, ξόδεψε όλο το μαύρο του ουρανού να τα καλύψεις. Την αδικία δεν την αντέχω… 

 

 

 

Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη, δεν είσαι εντάξει… Τόσα και τόσα χρόνια σε καλώ… Κάθομαι σε ένα παγκάκι περιμένοντας να σε δω. Περνάει τώρα από μπροστά μου ένα μικρό κοριτσάκι κρατώντας μια τεράστια κούκλα και τρέχει χαρούμενο στο δρόμο. Ένα άλλο κοριτσάκι μόλις φόρεσε από τα σκουπίδια ένα ροζ μπουφανάκι. Άγιε Βασίλη μου, υπάρχεις; Δείξε δικαιοσύνη… Δεν το αντέχω! Περπατάμε εμείς οι άνθρωποι ο ένας δίπλα στον άλλο μη βλέποντας, μην ακούγοντας. Χάσαμε τις ταυτότητές μας. Ποιοί είμαστε; Δεν το αντέχω! Άγιε Βασίλη μου, εσύ που ξέρω πως υπάρχεις, γιατί δεν είσαι τίποτα άλλο παρά ένας άνθρωπος που αγαπάς, φανερώσου μέσα μας! Αν όλοι αγαπήσουμε αληθινά έναν άνθρωπο, θα καταφέρουμε να αναστήσουμε ξανά μέσα μας την ουσία.

 

 

 Γιατί, Άγιε Βασίλη μου, εγώ μεγάλωσα με την ελπίδα πως θα’ρθεις. Το βράδυ, πριν κλείσει το φως του δωματίου μου, ο πατέρας μου, μού έλεγε πάντα: «Μικρή μου, η ζωή είναι ένα παραμύθι. Να πιστεύεις στον Άγιο Βασίλη γιατί μόνο τότε θα σου φέρει δώρα. Να πιστεύεις στη ζωή γιατί μόνο τότε θα έχεις ό,τι ονειρεύεσαι». Άγιε Βασίλη, βοήθησέ μας να πιστέψουμε πάλι… Βοήθησέ μας να μάθουμε να αγαπάμε από την αρχή… Ας γίνουμε ο Άγιος Βασίλης κάποιου. Αν καταφέρουμε να κάνουνε έναν άνθρωπο ευτυχισμένο με την αγάπη μας, ίσως καταφέρουμε να αλλάξουμε και το στίχο του Νίκου Γκάτσου: «Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ… Καληνύχτα».

 

 

Επιμέλεια κειμένου: Νατάσα Παππά